113 මම තවමත් එයාට ආදරෙයි

සිරාගේ කාමරයට......

ඉතින් සිරා...මමත් හිතුව මගේ දුක් බර කථාවත් සිරාගෙ කාමරයට ලියන්න..ඒක ලියන්න කලින් මම මගේ ගැන කෙටියෙන් කියන්නම්. මම ගාල්ලේ. මීට අවුරුදු තුනකට කලින් තමයි මම ඇමරිකාවට ආවේ. සේවය කරන්නෙ ඉදිකිරිම් ආයතනයක සැලසුම්කරුවෙක් විදියට. මගේ ආදර කථාව මෙන්න මෙහෙමයි.

මම ඉතින් ඔහොම වැඩ කරගෙන හිටියා.  ඒක පුදුම ඒකාකාරි ජීවිතයක්. උදේට වැඩට යනවා. හවසට එනවා. කාමරේ බිත්ති හතරට කොටු වෙලා ඔහේ ඉන්නවා. ඉතින් ඔහොම ඉන්න කොට මගේ කම්පැනි එකේ තව ඕපනින් එකක් ආවා එස්ටිමේටර් කෙනෙක්ට.  ඉතින් එතනට ආවා කෙල්ලෙක්... ඒ කෙල්ලත් ලංකාවෙ. ඒක පුදුම හමු වීමක්. ඉතින් අපි ඔහොම ටික දවසක් වැඩ කරගෙන හිටියා. පස්සෙ අපි කතා කලා. ගොඩක් දේවල්, අපි කතා කලා. අපි ගැන. අපි ඔහොම යාළුවො වගේ ටික දවසක් හිටියා. පස්සෙ ඒක නිකන්ම ආදරයක් උනා. අපිට අපි නැතුව ඉන්න බැරි උනා.  ඉතින් අපි වැඩ ඉවර වෙන කම් බලාගෙන ඉන්නවා. වැඩ ඉවර වෙලා අපි ගොඩක් වෙලා කතා කරනවා. අපි අනාගතයෙදි කරන දේවල් , අපි ගෙවල් හදලා, ළමයි හදලා, ඒ ළමයින්ට හොඳට උගන්නලා ලොකු තැන් වලට ගේන හැටි. අපි ඒ ඔක්කොම කතා කලා.

මට බලාපොරොත්තු අහස උසට තිබුනා. මගේ හිත පිරිලා තිබුනා. මම හිතුවෙ මගේ ජීවිතේ සම්පුර්ණ උනා කියලා. මම එයාට ගොඩක් ආදරේ කලා. ඇත්තටම මම මටත් වඩා එයාට ආදරේ කලා. අපි සෙනසුරාදා නිවාඩු දවසට හම්බු වෙනවා, ඊට පස්සෙ අපි කොහේ හරි යනවා.  පුදුම සුන්දර මතකයක්. මට අද වගේ මතකයි අපි ආව ගියපු තැන්. හැමදාම රෑ වෙනකං කතා කරනවා. ස්කයිප්, වයිබර්, ෆේස් බුක්......ඔය ඔක්කොම අපි පාවිච්චි කලා. මම බලන් හිටියේ කවදද අපි අපේ වෙන්නේ කියලා. මට එක මොහොතක් වත් එයාව නොදැක ඉන්න බැරි උනා. මට උවමනා උනා එයාව හැම මොහොතකම සතුටින් තියන්න. එයාගෙ ලඟින් ඉන්න. ඉතින් අපේ මේ ආදර කථාව ඔය විදියට ගලා ගෙන ගියා. අපි හුඟක් ලං උනා. ඒක මට හිතා ගන්න බැරි පුදුමාකාර බැඳීමක්.

                                                                                                            

ඉතින් ඔහොම කාලය ගෙවිලා ගියා. එක පාරටම එයා කිව්වා එයාට රස්සාවෙන් අස් වෙන්න ඕනෙ කියලා. එයාට වෙන එකකට යන්න ඕන ඒක නිසා අස් වෙන්න ඕනෙ කියලයි කිව්වෙ. මම ඉතිං කැමැත්ත දුන්නා. එයා අස් උනා. ඒත් අපි පුරුදු විදියට ආශ්‍රය කලා. හැබැයි වැඩට යනකොට මට දැනුනේ පුදුම පාලුවක්. මොකද දැන් මම තනියම තමයි යන්නෙ එන්නෙ. මට පේනවා එයාගෙ මේසය, පුටුව එයාගෙ කාමරේ... ඒත් මම පුරුදු විදියටම වැඩ කරගෙන හිටියා. අපි වෙනදා වගේම ආදරෙන් හිටියා අපි අතරේ කිසිම ප්‍රශ්නයක් තිබුනේ නෑ. තවත් ටික දවසක් ඔහොම ගෙවිලා ගියා. ටිකෙන් ටික කාලය ගෙවිලා යනකොට මට තේරුනා එයා පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ වෙනස් වෙනවා කියලා. මොකද එයා පොඩ්ඩක් හරි වෙනස් වෙන කොට ඒක මට හොඳට දැනුනා.

මම ඉතින් ඉවසගෙන හිටියා. මම ඇහුවා ඇයි එහෙම වෙන්නෙ කියලා. එයා හේතුව විදියට කිව්වෙ ගෙදර ප්‍රශ්න කියලා, තවම එයාට රැකියාවක් ලැබුනෙ නෑ කියලා. මේ විදියට තවත් කල් ගෙවුනා. මට දැන් හොඳට වැටහෙනවා මෙයාගෙ වෙනස් වීම. මට ඕන උනේ කොහොම හරි එයාව මගේ කර ගන්න. මට විරහව කියන වචනයේ තේරුම ගැන දැනෙන්න ගත්තා ටිකෙන් ටික. මම වැඩ ඉවර වෙලා එන්නෙ එයත් එක්ක කතා කරන්න බලාගෙන. ඒත් එයා ගෙන් කිසිම ප්‍රතිචාරයක් නෑ. මම දන්නවා දැන් මොකද වෙන්න යන්නෙ කියලා. ඒත් මට කරන්න කිසි දෙයක් නෑ. ඔහොම මාස කීපයක් යනකොට එයා රස්සාවක් හොයා ගත්තා ලොකු කම්පැනියක. ඒ වෙද්දි දුරකථන අංකය පවා මාරු කරලා. මට කථා කරන්න විදියක් තිබුනෙම නෑ.

ඉතින් මම මැරි මැරි ඉපදුනා. මම ඉන්නේ කොහේද මොනවද කරන්නෙ කියන එක මට අමතක උනා. මම දන්නවා තනි අතින් අත්පුඩි ගහන්න බෑ කියලා. එත් මගේ හිත පරාජය බාර ගන්න ඉඩ දුන්නෙ නෑ. මට මේ කතාව කියන්න කෙනෙක් හිටියෙත් නෑ.  තනියම විඳවනවා ඇරෙන්න වෙන කරන්න කිසි දෙයක් ඉතුරු උනේ නෑ. ජීවිතේ තනිකම කියන්නෙ මොකක්ද කියල මට හොඳට තේරුනා. මම හිතුවා මම ජීවිතෙන් පරාජය වෙලා නේද කියලා. මට මා ගැනම  පුදුම කලකිරීමක් ඇති උනේ. වෙන රටක කාමරයක් ඇතුලේ තනි වෙලා මේ ගැන හිතන කොට හිතට ඇති වෙන හැඟීම වචන වලින් කියන්න මට තේරුමක් නෑ. සිය දහස් වාරයක් හිතුනා ජීවිතෙන් සමු ගන්න.

ඒ වෙනකොට මම හිටියේ පිස්සෙක් වෙලා. මට වැඩට යන්න හිතෙන්නෙම නෑ, වැඩට ගියත් එයාව මට මැවි මැවි පේනවා. එයා වැඩ කරපු හැටි මට මැවිලා පේනවා.  මගේ වාහනයට නැග්ගත් එයාව මැවිලා පේනව. එයා මා එක්ක ගියපු හැටි. මා දිහා බලාගෙන හිටපු හැටි.

ආදරය කරපු එක ජීවිතයේ කල  ලොකු වැරැද්දක්ද කියලත් වෙලාවකට මට හිතුනා. මම දැනගෙන හිටියෙ නෑ ඊලඟට මම මොකක්ද කරන්න ඕන කියල.  මට ඕන උනේ එයාව විතරයි. වෙන කිසිදෙයක් ඕන උනේ නෑ. මම දැනගෙන හිටියේ නෑ මට මේ විදියට කලේ ඇයි කියලා. අන්තිමට මම තීරණයක් ගත්තා. මම තීරණය කලා එයාව වැඩ කරන තැනට ගිහින් මුණ ගැහිලා කථා කරන්න.

ඉතින් එදා සිකුරාද දවසක්. මම වේලාසනින් වැඩ නිම කරලා එයා වැඩ කරන තැනට ගියා. මට වේලාසන දවසක එයා කියලා තිබුනා එයා සේවය කරන අලුත් සමාගමේ නම. මම ඒක ගුගල් කරලා හොයාගෙන ගියා එතනට. එත් මම ගිහින් බැලුවා ඒ ගොඩනැගිල්ලට ඇතුල්වෙන්නෙ කොතැනින්ද කියලා...දොරටු කීපයක් තිබුනා ඇතුලුවෙන්න. ඒ හින්දා මම හිතුව මට මෙයාව හොයා ගන්න බැරි වේවි කියලා. පස්සෙ මම ඒ සමාගමේ දුරකථන අංකය හොයාගෙන එතනට කතා කලා. මම කිව්වා මට මේ කෙනාට කතා කරන්න ඕන කියලා. විනාඩි ගනනකට පස්සෙ දුරකථනයෙන් ඒ පුරුදු කට හඬ ඇහුනා. සෑහෙන දවසකට පස්සෙ.

මම කිව්වා මට ඔයාට කතා කරන්න ඕන කියලා.  එයා කිව්වා මම වැඩ ඉවර කරලා එන්නම් කියලා. ඉතින් මම බලාගෙන හිටියා. එයා සේවය අවසන් කරලා මගේ ලගට ආවා. කිසිම අනුකම්පාවක් නැතුව මගෙන් ඇහුවෙ මොනවද කථා කරන්න තියෙන්නෙ කියලා. ඒ වචන වල තිබුන සැර ගතියට මට එකපාරටම කතා කර ගන්න බැරි උනා. මම ඇහුවා ඇයි මට මෙහෙම කරන්නෙ, මම කරපු වැරැද්ද මොකක්ද කියලා.  මේක කවදාවත් වෙන්නෙ නෑ. එච්චරයි එයා කිව්වෙ. මම ඇහුවා මොකක්ද හේතුව කියලා.

ගෙදර ප්‍රශ්න වගයක් තියෙනවා එයා එහෙම කිව්වා. ඉතින් ඒවා විසඳගමු මම එහෙමයි කිව්වෙ. කොහොම උනත් එදා මට හම්බු උනේ මම ඉස්සර දවසක ආදරේ කරපු කෙල්ල නම් නෙමෙයි. එයා ගොඩාක් වෙනස් වෙලා. මටම පුදුමයි මේ අලුත් වෙනස ගැන. මට කතා කරපු විදියෙන් මට ඒ බව හොඳටම දැනුනා. වචන පිහි පාරවල් වගේ. මගේ හිතේ තාම දෝංකාර දෙනවා.  මගේ ජීවිතේ මෙතෙක් ලබපු කටුකතම අත්දැකීම තමයි ඒ හැන්දෑවෙ මම ලැබුවෙ.

දිගින් දිගටම මම ඇහුවෙ ඇයි මට මෙහෙම කරන්නෙ කියලා විතරයි  

ඔයා ගාල්ලෙ...ගෙදරින් කැමති නුවර කෙනෙක්ට අනික ගෙදරින් සොයන්නෙ හොඳ උගත් කෙනෙක්, ඔයා ගොඩාක් දුරට ඉගෙනගෙන නෑ. මේ කථා ඇහුවට පස්සෙ මගේ මුලු ජීවිතේම කඩා වැටුනා වගේ දැනුනා. මම මෙච්චර කල් ආදරේ කලේ මේ වගේ කෙනෙක්ටද කියලා හිතුනා. එයාට අවශ්‍ය මගෙන් ඈත් වෙන්න. මම එයාගෙ අලුත් වාහනේ දකියි කියලා පවා ඇය බය උනා. එදා මට මේ දේවල් හොඳට දැනුනා. මම පිස්සෙක් වෙලා ඉවරයි. ඇයට සමුදීලා මම කාමරේට ආවෙ කොහොමද කියලා මටම නිනව්වක් තිබුනෙ නෑ.

මගේ ජීවිතේ මගේ අම්මා තාත්තා පවා මට ඒ තරම් සැරෙන් කථා කරලා නෑ.  පුදුම කලකිරීමක්, දුකක්, තනිකමක් මට එදා දැනුනෙ.  මට මාවම එපා උනා. ඉස්සර දවසක එයා බොහොම ආදරයෙන් ලං වෙලා කියපු සමහර දේවල් තවමත් මගෙ හිතේ දෝංකාර දෙනවා.  මේ මොන දේ උනත් මම කැමති උනේ නෑ එයාව නැති කර ගන්න. මට ඕන උනේ එයාව මගේම කර ගන්න. මම ගෙදර ඇවිත් මූණු පොතෙන් තව දුරටත්  පණිවිඩ යැව්වා. මම කිව්වා මම කොහොම හරි ඔයාව මගේ කර ගන්නවා කියලා. ඔයාව අයිති මට කියලා. ඔයාව වෙන කාටවත් අයිති වෙන්න මම ඉඩ දෙන්නෙ නෑ කියලා. ඒක් එයා ඒ කිසි දෙයක් ගනන් ගත්තෙ නෑ.. පුදුම ගල් හිතක්. මම කවදාවත් හිතුවෙ නෑ එයා ඒ වගේ කෙනෙක් කියලා. ඇත්තමයි මට පුදුමයි. මම දැන ගත්තා මේ ලොකේ මිනිස්සු වෙනස් වෙන්නෙ කොහොමද කියලා. මගේ කරදරෙන් බේරෙන්න බැරි හින්දද කොහෙද තවත් දවසක හමුවෙලා කථා කරමු කියලා එයා කිව්වා.මම ආයෙත් බලාපොරොත්තු පොඳි බැන්දා.

මම හිතුවා එදාට එයා මේ ඔක්කොම දේවල් අමතක කරලා දාලා ආයෙත් ඉස්සර වගේ ඉඳීවි කියලා. මම දහසක් හීන දැක දැක ඒ දවස උදාවෙනකං ඇඟිලි ගැන්නා. ඒ දවස උදා උනා...අපි ඉස්සර දවසක හැමදාම කථා බහ කරන්න ආගිය ලස්සන කඳු ගැටය මුදුනෙ අපි තවත් හැන්දෑවක තනිඋනා. මගේ හිතේ තියෙන ආදරය...මම කොච්චර ආදරයෙන් ඔයාව බලාගන්න හිතාගෙන ඉන්නවද, මේ හැමදෙයක්ම මම අකුරක් නෑර ඇයට කිව්වා. ඇය නිහඬයි. කිසිම කථා බහක් නෑ. මගේ හැමදේම අහගෙන ඉඳලා ඇය කිව්වෙ එකම කථාවයි. මම ඔයාට කැමති නෑ. එයා කියන විදියට මම හිතන්නෙ පටු විදියටලු. මට තියෙන්න සරල ජීවිතයක් ලු. මම ජීවිතේ අවදානමක් ගන්න බයයි ලු.  එයාට ඔන සල්ලි හම්බු කරන්නලු....තවත් දහසක් දේවල්... එයා කියනව මට ඕන පවුලක් වෙලා ළමයි හදලා සරළ ජීවිතයක් ගෙනියන්නලු. එයාගේ ජීවිතේ ඊට වඩා ගොඩක් වෙනස් ලු.. 

ඔයා ගොඩාක් වෙනස් වෙලා. මම එහෙම කිව්වා. ඔව් මම වෙනස් උනා...ඇය උත්තර දුන්නා. මට තවම මැවිලා පේනවා ඒ මූසල හැන්ඳෑව. එදා මම එයාගෙ ඔලුවට අත් දෙක තියලා කිව්වා මම ඔයාට ගොඩාක් ආදරෙයි කියලා. නමුත් ඒ ගල් හිතට ඒ  කිසි දෙයක් දැනුනෙ නෑ. එයා දිගින් දිගටම කිව්වෙ මගෙන් එයාට කරදරයි කියල, මම මෙච්චර ආදරේ කරපු කෙල්ලද මේ කතා කරන්නෙ කියලා මම පුදුම උනා. තවත් ගොඩාක් දේ කිව්වා. මගේ ඇස් වල ලොකු කදුළු කැට බිමට වැටෙන්න පොර කෑවා. ඒ කිසිවක් එයාට වැඩක් නෑ. ඒ හිතට ඕනෙ උනේ මගෙන් ගැලවිලා ඈතට යන්න. ඒත් මම හිතන්නෙ නෑ එයාට එයාගේ හෘද සාක්ෂියෙන් දවසක ගැලවෙන්න පුලුවන් කියලා. 

එයාට දැන් හොඳ රස්සාවක් තියෙන නිසාලු මම මෙහෙම පස්සෙන් එන්නෙ. මගේ තුන් හිතකවත් එහෙම දෙයක් තිබුනෙ නෑ. එත් එයා ඉන්න තත්වෙන් ඒවා පැහැදිලි කරලා තේරුමක් නෑ. මම එයාගෙන් සමුඅරගෙන මගේ ගාව තිබුන එයාගෙ රාමු කරපු පින්තුරෙයි, මග් එකයි ආපහු බාර දීලා, වාහනේට නැගලා හරවනකොට කන්නාඩියෙන් දැක්කා එයා ඒවා කඩලා කුණු බක්කියකට දානවා. ඉතින් මම කාමරේට ආවා. මගේ හිතෙ තියන දුක කාට කියලා කියන්නද ? මට මේ මුලු ලෝකෙම එපා උනා. මම කල්පනා කලා මමත් නුවර ඉපදිලා ලොකු පී එච් ඩී එකක් තිබුනා නම් හරි කියලා. මට කරන්න කිසි දෙයක් නෑ. ඒත් මගේ හිත එයාව අමතක කරන්න සූදානම් නෑ.

හිතේ තියෙන දුක අඩුවෙන්නත් එක්ක මම දිගටම එයාට ඊමේල් පණිවිඩ යැව්වා. එකකට වත් ප්‍රතිචාර නෑ. අපි කථා බහ කරපු හැම තැනකින්ම මාව ඒ වෙද්දිත් ඉවත් කරලා අවසන්. දවස් දෙක තුනකට පස්සෙ හදිසියේම මට දුරකථනයෙන් කථා කරලා හමුවෙන්න අවශ්‍ය බව කිව්වා. එයා තනියම එන බවක් කිව්වෙ. නමුත් මට හිතුනා තනියම එන එකක් නෑ කියලා. මම හිතුවා හරි. එයාගෙ යාලුවෙක් එක්ක එයා ආවෙ. මීට පස්සෙ මට ඊ මේල් එව්වොත් මම පොලිසියට කියනවා. එයා මට දඹර ඇඟිල්ල දික් කරලා තර්ජනය කලා. ඉස්සර දවසක ආදරයෙන් ලං කරගෙන මේ ඇඟිලි මම අල්ලගෙන උන්නා නේද....මට එහෙම හිතුනා. මගේ යාලුවගෙ පවුලෙ අයට ඕනෙ දෙයක් කරන්න පුලුවන්. ඒ නිසා එයාට ආයෙත් කරදර කරන්න එපා. කෙල්ලගෙ තනියට ආව අනිත් කෙල්ලත් මට සද්දෙ දැම්මා.

මගේ ජීවිතේට හදිසියේ ඇවිත්, බලාපොරොත්තු කන්දරාවක් දීලා මගේ මුලු ජීවිතෙම අවුල් ජාලයක් කරලා එයා යන්න ගියා. මම කියන්නෙ නෑ මම සීයට සීයක් හරි කියලා. ඒත් තමන්ට ආදරේ කරපු කෙනෙක්ට කොහොමද කෙනෙක් එහෙම පිහියෙන් ඇන්නා වගේ කතා කරන්නෙ. මොකක්ද මම ඒ තරමටම කරපු වැරැද්ද. පොලීසියට කියනවා කියන්න තරම්. සිරා උඹ දන්නවනෙ මට වඩා හොඳට වෙන රටවල් වල නීතිය. ඉතින් මට නොලැබෙන දෙයක් වෙනුවෙන් බලු කුඩුවකත් ලගින්න උනොත්... මම බය උනා. මොකද මම ඉන්නෙ ලංකාවෙන් පිට, මගේ ජීවිතේ ලොකු බලාපොරොත්තු දැන් නෑ.

මට මේ දැන් උනත් හිතා ගන්න බෑ මට මොකද උනේ කියලා. අදටත් මම උදේට නැගිටලා රෑට නිදාගන්න අවස්ථාව එළඹෙන තුරු  සියදහස් වතාවක් මැරි මැරී උපදිනවා. මගේ ජීවිතේ මට උන ඒ දේ කවදාවත් හදන්න බෑ.. ඒ තුවාල කැලැල් කවදාවත් මැකෙන්නෙ නෑ. සිරා මම ආසයි උඹ මේ ලියුම අඩුපාඩු හදලා උඹේ බ්ලොග් එකේ දානව බලන්න. තව දෙයක් කියන්න ඕන. සිරා මම දන්නව උඹත් මම වගේම එකෙක් කියලා. අද උඹ යම් කිසි තැනක ඉන්නව නම් ඒක උඹ උත්සාහ කරලා ලබාගත්ත දෙයක්  කියලා. මම දන්නව උඹ ලංකාවෙ මගේ පන්තියෙම එකෙක් කියලා.ඒත් මම ආදරේ කලේ මගෙ පන්තියෙ කෙල්ලෙක් ට නෙමෙයි. මම හිතන්නෙ එතන තමයි මට වැරදුනේ.

මම දන්නවා උඹලා අපි හමු වෙලා නැති උනත් අපේ ජීවිත කොහොමද කියලා. මමත් උඹ වගේම ගමේ ඉපදිලා ගමේ ඉස්කොලෙට ගිහින් පස්සෙ සීසන් ටිකට් එක අරගෙන සී.ටී.බී බස් එකේ ෆුට් බෝඩ් එකේ ඉස්කෝලෙ ගියපු එකෙක්. තව උදාහරණ ඕන නෑ නේද. හිතා ගන්න පුලුවන් නේද මා ගැන.හැබැයි මම ආදරේ කරපු කෙල්ල එහෙම කෙල්ලෙක් නෙමෙයි. ඒකි වාහනෙන් පොලිස් ගාඩ් එකකුත් එක්ක ඉස්කොලේ ගියපු කෙල්ලෙක්.. අන්න එතන තමයි මට වැරදුනේ. මොනව උනත් මට වැරදිලා ඉවරයි. සිරා මම හිතනව මේ ඇති කියලා.. මම උඹට බල කරන්නෙ  නෑ.. මම ඉල්ලීමක් කරනව මේක දාපන් කියලා. ආ තව දෙයක් කියන්න ඕන මේ ආදර කථාවත්  උඹේ එක වගේම තමයි.. වැඩි කාලයක් නෑ... මොන දේ උනත් මම තාම එකිට ගොඩක් ආදරෙයි. ආදරයක් හිතින් මරා දාන්න ගොඩාක් පහසුවෙන් එයාට  පුලුවන් උනාට...මට නම් බෑ. 

මම මේ කථාවෙ නොකියපු තව එක දෙයක් තියනවා... මොකක්ද දන්නවද... ඉස්සර මම හැමදාම එයාව වැඩ ඉවර වෙලා ගෙදර ගිහින් බස්සනවා. මොකද එයාට වාහනයක් තිබුනෙ නෑ ඒ කාලෙ..ඒත් දැන් එයා ලොකු රස්සාවක් කරල ලොකු වාහනයක් අරගෙන... ඉතින් මට ඒක පෙනේවි කියල වාහනේ පේන්නෙ නැති විදියට පාක් කරලා තමයි අන්තිම දවස් දෙකේදි මාව මුණ ගැහෙන්න ආවෙ... සිරා උඹට කියන්න එයාව හම්බු වෙන්න මම එක දවසක් ගියේ බස් එකේ.. මොකද මට සිහි කල්පනාවෙන් වාහනයක් එලවන්න තරම් මානසිකත්වයක් නැති නිසා.. එයා ඇහුවා කොහොමද ආවෙ කියලා, මම ආ විදිය අහලා නිශ්ශබ්ද උනා. වාහනෙන් ගිහින් දාන්නද කියලවත් ඇහුවෙ නෑ.

මම දන්නව සිරා උඹටත් වරදින්නෙ නෑ කියලා...ජීවිතේ අනිත් මිනිස්සුන්ට  සල්ලි ලොකු උනාට...උඹලා අපි වගේ උන්ට ලොකු මනුස්සකම...මට දුක ඒකෙන් අනිත් අය අයුතු ප්‍රයෝජනය ගත්තු එකට.... මමත් හිතාගෙන ඉන්නෙ මැයි වල වගේ ලංකාවට යන්න. අපි අපේ ගමන හෙමින් සැරේ යමු...කලබල වෙන්නේ නැතුව.... මේ ලිපිය කියවන්න එන උඹලා හැමෝටම ජය කියලා මම මගේ දුක්බර හිතත් තුරුළු කරගෙන කාමරේ තනිවෙන්නම්, මේ ලිපිය සිරාගෙ කාමරේ පල උනත් මට ඒක ආයෙම කියවන්න තරම් හයියක් නෑ...

මේ ඡායාරූපය පසුව එකතු කරමි. ‍
සමීර කොලුවා තම වාහනයේ අභිනවයෙන් අලවන ලද ස්ටිකරය.

සිරාගෙ කාමරයේ බූට් මාසය වෙනුවෙන්
ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේ කැලිෆෝනියා ප්‍රාන්තයේ සිට ලියා එව්වේ ප්‍රසාද් සමීර.

ප.ලි

අකුරක් අකුරක් පාසා විරහා වේදනාව කැටිවී  ඇති මේ ලියවිල්ලට මම බණ්ඩි පොහොර ගසන්නට ගියේ නැත. සිරා ‍කොලුවා වන මා මේ ලිපිය ලද අයුරින්ම පල කරන ලදී. දයාබර මිත්‍රයා....විරහා වේදනාවෙන් තොර යහපත් හෙටත් ඔබට උදාවේවායි මම හදවතින්ම පතමි.