105 ගද ගහන බොක කථා

ඔන්න ඉතිං සිරා කොලුවා ඉදලා ඉදලා වෙනසකටත් එක්ක බැනුමක් දෙකක් අහගන්න තියෙන ආශාව වැඩි නිසාම බොක කථා කීපයක් ඔබට ඉදිරිපත් කරන්න කම්පනා කොලා. මේ මාතෘකාවෙ කථා ඇගට ජීරණය නොවෙන, මලබද්ධයෙන් පෙළෙන, මෙවැනි ලියවිලි දුටුවනම ඇලජික් වන විදග්ග පණ්ඩිතයන් මේ ලිපිය මග හැරියාට කම් නෑ. මේ ලියවිල්ලෙන් පස්සෙ කාමරේ ගද ගහන්න පුලුවන් හින්දම ඔන්න මම වේලාසනම කාමරේ දොර අයිනෙ හදුන්කූරු මිටියකුත් පත්තු කොලා.

මේ කාරණය  ඉටු කරගන්න සමහරුන්ට විවිධ දේ උදෑසනට අවශ්‍යයි. සමහරුන්ට කිරි තේ එක නැත්නම් එදාට සොරි...තවත් සමහරුන්ට සිගරට් එක නැත්තං එදාට බොක නෑ...තවත් සමහරු හිතේ ගතේ වීරියෙන් මේ අවශ්‍යතාව දරාගෙන ඉන්නවා ආයෙමත් ගෙදර එනකං...පිටතැන්වලට යන්නෙම නෑ...තවත් අයට කොමඩ් මිස ඊට කලින් පැමිණි වර්ගය දිරවන්නෙම නෑ... තවත් වර්ග දෙකක් ඉන්නවා. ඉන් එක් කොට්ඨාශයක්  තමයි බොක අවශ්‍යතාව තිබුනට ඒක පිටකරගන්න නොහැකි සැට් එක...ඒ අය මළබද්ධයෙන් පෙළෙනවා කියලයි දොස්තර මහත්තුරු කියන්නෙ. අනිත් වර්ගය නම් හරිම කුජීතයි...වැසිකිළියක් අද්දරට වෙලා තමයි බත් කන්න වෙන්නෙ. උන්ට තියෙන්නෙ කෑ හැටියේ බඩ යාම නම් පජාති ලෙඩක්.

බොග සහ බොක කියන්නෙ දෙකක්..ඒ හින්දා මේ පොඩි ළමයි මේ දෙක පටලවාගන්නවා හෙම නෙවෙයි ඔන්න. අපි ඉතිං යෞවන වයසට පා තියද්දි අර අහවල් කැත වැඩේ කරනවා හදුන්වන්න අලුතෙන් ආපු පදේ තමයි බොක...අපරාදෙ කියන්න බෑ ඕනෑම සමාජයක් ඉදිරියේ බයක් , සැකක්, කිසිම මෙව්වා එකක් නැතුව කියන්න පුලුවන් හින්දම මේ වචනෙ තරුණ සමාජයට ඉතා ඉක්මනින් එකතු උනා. ඇත්තටම මේ කාරිය හදුන්වන්න සම්මත වෙලා තියෙන වැඩිපුර භාවිතයේ තියෙන සිංහල වචනයට වඩා මේ පදය අලංකාරයි. කැත ගතිය අඩුයි.

අවේලාවෙ, වැසිකිලියක් / ජලය පේන තෙක් මානෙක නැති ඉසව්වක බොකක් ෆිට් වෙච්ච හාදයෙක්

සිරා කොලුවා ඉතිං ඔය අනිත් උන් වගේ බොක සිග්නල් වැදුන ගමන් ඒක ඉවසාන ඉන්න ට්‍රයි කරන එකෙක් නෙවෙයි. අහල පහල වැසිකිලියක් නැත්නම් ගහකට හරි මුවාවෙලා වැඩේ කොර ගන්න සිරා දස්සයා. ඔයින් මෙයින් අපි පීල්ලෙන් පනින්නයි යන්නෙ...ඒ හින්දා වැඩි කථා පසුවට තියලා අපි මාතෘකාවට බහිමු.

උසස් පෙළට සූජානම් වෙන කාලෙ ඉතිං අතිරේක පන්ති වැහි වැහැලා නොවැ... රාත්‍රී ජාමෙ පන්සලේ පාඩම් කොරලා පැදුරු කඩමල්ලක සැතපිලා උදෑසනම ගෙදර ඇවිත් නාලා කාලා ඉක්මනින් දුවන්න තියෙන්නෙ අතිරේක පන්තියට...මේවායෙ ඉතිං දහස් ගණනක් පිරිස අධ්‍යාපනය ලැබුවා.

උදේට අහුවෙන දෙයක් කාලා බස් කොටේක එල්ලිලා ගම්පහ ටවුමෙන් බැස්සට පස්සෙ ඉතිං පන්තියට පයින් යන දුර...පන්තියෙ ලෑලි බංකුවට ඉතිං පශ්චාත් භාගය තද කොලාට පස්සෙ ආයෙ ඒකට නිදහසක් ලැබෙන්නෙ පැය 4 ක් විතර ගියාට පස්සෙ...දහවල් ආහාරයෙන් පස්සෙ ආයෙමත් පන්තිය පටන් ගන්නවා.

මේ කියන දවසෙත් සිරා කොලුවා  මාලු බනිස් ගෙඩියක් දෙසා බාලා ඉක්මනට පන්තියට දිව්වා. ඒ මගේ කථා වල නිතරම කියවෙන මගේ එකල අතිජාත සගයෙක් වෙච්ච නගා කොලුවත් එක්ක. උගෙ තිබුන ගෑණු ගති හින්දම තමයි එවැනි අති සාඩම්බර නමක් ඒකාට වැටුනෙ.

අපි ඉතිං ඉගෙනීමට බර කොල්ලො නොවැ...ඒ කාලෙ පසුපෙළ ආසන අපිට දිරෙව්වෙ නෑ.. පිටිපස්සෙම හිටියෙ වළ බහින සෙට් එක ඒ කිව්වෙ එන්නන් වාලෙ පන්ති එන උන්...එතකොට ඉදිරි පෙළ, ඉදිරිම පෙළ දිරෙව්වෙත් නෑ..ඒකෙ හිටියෙ සෑර්ට කඩේ යන සහ ගොට්ට අල්ලන සැට් එක. මධ්‍යම ප්‍රතිපදාව හොදයි කියලා කවදත් මැද්දට වෙන්න තමයි අපි අසුන් ගත්තෙ.

පන්තිය පටන් ගන්න විනාඩි 5 ක් විතර තියෙද්දි ඔන්න දුවගෙන ඇවිල්ලා ලෑලි බංකුවෙ වාඩි උනා...වටේටම සූ ගාලා ජනතාව...ඒ අතර සිරාගෙ හිත කිති කවපු රුවැත්තියොත්  ඉන්නවා...ඔයින් මෙයින් ගුරුතුමා පන්තියට ඇවිල්ලා ඉගැන්වීමේ කටයුතු ආරම්භ උනා. විනාඩි 10 ක් විතර යද්දි සිරාට යම් වෙනසක් දැනෙන්න උනා..ඒ කිව්වෙ බොක සිග්නල් එකක් වදින්න ගත්තා....හප්පේ මේක දැන් පැය 4ක් තිස්සෙ කොහොම ඉවසන්නද ? උගන්වන ඒවා මතකයේ රැදෙන්නෙත් නැ...ගුරුතුමාගෙන් අවසර අරන් එළියට යන්න නම් පන්තිය ඉදිරියට වීරයා වගේ ගිහිල්ලා කාරණේ කියන්නත් වෙනවා...එතකොට ඉදිරිපෙල කෙල්ලන්ටත් ඒක ඇහෙනවා...මගෙ ඔලුව දැන් නිකං යකාගේ කම්මල වගේ...හිත වෙනත් කල්පනාවක නතර කරන්න සෑහෙන්න මහන්සි උනත් තේරුමක් නෑ...කෙමෙන් කෙමෙන් මද සුළග සුළි සුලගක් වේගෙන එන්නෙ...හිතේ භයටම වැඩේ ඉතා ඉක්මනින් වැඩේ කෙරෙන්නයි යන්නෙ.

ඒ අතර ගුරුතුමා ප්‍රශ්න අහනවා...කොල්ලො කෙල්ලො නැගිටලා පිළිතුරු දෙනවා...මොනවා ගැන ප්‍රශ්න අහනවද...මට නෑ කිසිම නිනව්වක්...මගෙ සිත බොක ලග. දැන් දැන් තත්වය ඉතාම භයානකයි...ක්ෂණික තීරණයක් ගත්තෙ නැත්නම් සිරාගෙ රෙදි පන්තිය ඇතුලෙ ගැලවෙනවා...

නගෝ....යමංකො පොඩ්ඩක් එළියට...

උඹට පිස්සුද බං...මේ සර් උගන්නන අස්සෙ...

බස් එකට රු 100 දුන්නා...ඉතුරු ගන්න බැරි උනා බං...උඹ ආවොත් මං උඹට ඒකෙන් 50 දෙනවා.

ආපෝ...උඹෙන් තියන වදයක්...පන්තිය පටන් ගන්න කලින් ඕක උඹට මතක් උනේ නැද්ද ?

නැති හින්දා නේන්නම් බොල දැන් කිව්වෙ...ඉතිං යමංකො...

සර්ගෙන් අවසර ගන්න වෙයි නේද බන්...

හොද එකා වගේ ගිහිං කියලා වරෙන්කො...

මීයට පිම්බා වගේ තියෙන දාහක් විතර ඉගෙන ගන්න පන්තියෙ එක්වරම නැගී සිටින්න මගේ දෙකකුල් එකග කරගන්නත් බෑ වගේ ඒවා මැඩ්ලින් ගහන්නමයි කැමැත්ත...ගෑණු දරුවො නම් ඉතිං එයාලට ස්වභාව ධර්මයා මාසයකට වරක් ලබා දුන්න දායාදය තුරුලු කරගෙන නිතර නිතර හොදම යාලුවා එක්ක අවසර ගන්නෙ නැතුවම නැගිටලා යනවා...ඒත් ඉතිං කොල්ලො දෙන්නෙක් එකට නැගිටිනකොට මොනවා හිතයිද...ප්‍රශ්න බොලව්...හැම අතේම ප්‍රශ්න...

නගා රිටක් වගේ එකපාරටම නැගී හිටියා..

ඉතිං යකෝ නැගිටපිය...ඒකා මගේ අත කෙණිත්තුවා...

ඔන්න ඉතිං මමත් බොක බර දරාගෙන ආයාසයෙන් නැගිටගත්තා..

අතින් පයින් නගා මොනවද සෑර් එක්ක කථා බහ කරගත්තා ඉන්න තැන ඉදලම...සෑරුත් ගිහිං එන්න කියලා කියනවා මට හීනෙන් වගේ මතකයි...

ඔන්න මම දැන් නගා එක්ක අතුරු පාරෙන් ප්‍රධාන පාරට ආවා...වමට හැරුනොත් බස් නැවතුම පැත්ත...දකුණට හැරුනොත් පොදු වැසිකිළිය...අතිරේක පන්ති වලට එන යන ජනතාව වැඩි හින්දම පන්ති වල තියෙන වැසිකිළි ඉතාම අපිරිසිදුයි..මුදල් ගෙවා යන්න ඕනෙ නිසා පොදු වැසිකිළිය පිරිසිදුයි.

මම දෙපාරක් හිතන්නෙ නැතුව දකුණට හැරුනා....

ඔහෙ කොහෙද බොල යන්නෙ...නගා මොර දෙනවා

මෙහෙට්ට තමා මට යන්න ඕනෙ...

ඇයි බොල ඉතුරු සල්ලි නේද ගන්න ඕනෙ කිව්වෙ...

මොන ඉතුරු සල්ලිද බං...උඹ මේ මගුලක් කථාකරනවා...මට ---------බරයි.

නෙදකින් මූසලයා...මට ඉගෙනගන්නත් නෑ...උඹ ඉගෙනගන්නෙත් නෑ...ඕවා ගෙදරදි කරගෙන එන්න එපෑ බොල...

ගෙදරදිත් කරගෙන තමයි බං ආවෙ...උඹ ලගට ආපු හින්දද මන්දා ආයෙමත් කරන්න උනා...

ගිහිං වරෙං, දැන් ආයෙමත් පන්තියට යන්න බෑ...ඉන්ටර්වල් එකේදි ආපහු යමන්...නගා එහෙම කියලා ආසන්නයේ තිබුන කණුවකට හේත්තුව දැම්මා. මම ඉතිං බරාස් පරාස් යන හඩින් හිතේ,ගතේ, වතේ, හිසේ තිබුන සියලුම බර පොදු වැසිකිළියට මුදා හැරලා මගේ වියදමින් අසරණ නගාට හොද කෑම වේලකුත් අරන් දීලයි එදා ආයෙමත් පන්තියට ගියේ. ඒ ගිහිල්ලත් විසුමක් නෑ අපේ අනෙකුත් මිත්තරයන්ගෙන්...

උඹලා දෙන්නත් කෙල්ලො දෙන්නෙක් වගේ නැගිටලා ගියේ අද අහවල් දිනේ හින්දද ? අයියෝ එතනින් එහා ඒවා ලියන්නෙ නෑ බොලව්...මට තනි ඇහැට ඇඩෙනවා ඒවා මතක් වෙනකොට...

දෛවයේ සරදමකට වගේ මේ වගේම වැඩක් මේ කිව්ව නගාටම උනේ අපි හපුතලේ යනකොට...ඒක කාර් එකක මිත්තරයො සමගින් ගිය චාරිකාවක්...මගදි බඩට හලපු තෝසෙ වගයක් විෂ වෙලා...නගාට බොකක් සැට් වෙලා...ඌ කොච්චර ඉල්ලීම් කලත් යාලුවො මේකව බයිට් එකට අරගෙන වාහනේ නවත්තන්නෙ නෑ...නගාට දැන් ඇඩෙන්න ඔන්න මෙන්න.

මේ බඩකඩිත්තුව නැවැත්තුවෙ නැත්තං මම මේක ඇතුලෙ රෙන එක රෙනවමයි...අම්මපා...ඌ එහෙම කියලා දිවුරලා උක්කුටික ඉරියව්වෙන් පිටිපස්සෙ සීට් එක උඩට නැග්ගට  පස්සෙ කාර් එක එළවපු ගොයියා ළග පාත තිබුන හෝටලයකට වාහනේ ඉක්මනටම අරගෙන ගියා. මොකද වාහනේ ඒකාගෙ.  එදා නගාගෙ බොකට පින් සිද්ද වෙන්න තමයි අපට හපුතලේ ඉතාම මනස්කාන්ත තැනක තිබ්බ මේ හෝටලේ මුලිච්චි උනේ...ප්‍රධාන පාරට එතරම් සුන්දරව නොපෙනෙනවා උනාට හොටලේ ආලින්දයට ගියාම කොළඹ - හපුතලේ පාරට නොපෙනෙන පැත්තෙ අසිරිය හොදට පේනවා...එතැන ඒ කාලෙ කාමර 3කින් යුක්ත ඉතාම අලංකාර තැනක්...හැන්දෑවෙ 5 විතර වෙද්දි මීදුම කාමර ඇතුලටම එනවා...අපි ගෙදර පුරුද්දට තේ එකක් ගෙනාවම කයිය ගගහා ඉන්නවා..අනේ විනාඩි 5ක් යද්දි තේ එක හොදටම නිවිලා. මම හිතන විදියට අද කාමර ගණන කලින්ට වඩා වැඩි ඇති. එදා රාත්තිරිය එතැන ගත කරලා...රසවත් ආහාර පාන ආදියෙන් සන්තර්පණය වෙලා හැමෝම වගේ නගාට හෙටත් අද වගේම බොකක් සැට් වෙන්නට ප්‍රාර්ථනා කොලා.

මීළගට කියන්න යන බොක කථාවෙ අයිතිකාරයා කවුරුත් දන්න අපේ ජපන් චමියා. අපි ඉතිං අපේ බෑන්ඩ් කණ්ඩායම රන්ටැඹේ කදවුරු ගතවුනාම ඒ අය බලන්න ගම්පහෙන් පිටත් වෙන්නෙ ගල් පාන්දර...මේ වෙලාවට අහවල් සිග්නල් වැඩ කරන්නෙ නැති හින්දා අතරමග තැනකදි තමයි ඉතිං වැඩි හරිය මුදා හරින්නෙ. ඒ න්‍යාය පත්‍රයට අනුව මේ කියන දවසෙ අපි වැඩ කලාට ජපන් චමියා ඒකට අනුගත උනේ නෑ. කොහොම හරි ආපහු එන ගමනෙදි කඩුගන්නාවෙ පල්ලම බහිනකොට පළතුරු කඩ තියෙන ඉසව්වෙදි චමියට අසාධ්‍ය උනා.

අම්මෝ...තවත් ඉන්න නම් බෑ බොලව්...වාහනේ නවත්තපල්ලා කියලා...චමියා වාහනෙන් බැහැලා දිව්වෙ දෙබරෙක් ඇන්න ගානට...ඒ හරියෙ ඉතිං වැසිකිළියක ලකුණක් වත් නෑ...මේකා දුවලා තිබ්බෙ හදාගෙන යන ගෙදරක පිළිකන්නට.. එදා එතන වැඩ නැති හින්දද කොහෙද කවුරුවත් හිටියෙ නෑ...චමියා දැන් අපිට පේන දුරින්  පුස් වෙඩි පිට කරමින් වැඩේ දෙනවා...අපිත් වටපිටේ ආරක්ෂාව තර කරගෙන බලාන ඉන්නවා...

මට වතුර එකක් දීපියෝ...ජපන් චමියා මද වේලාවක් ඇවෑමෙන් මොර දෙන්න පටන් ගත්තා.

අතන පොඩි දිය ඇල්ලක් තියෙනවා...එතනටම යන්න...ඈතින් පේන කුඩා දිය දහරාවක් පෙන්නලා එකෙක් කියනවා..

මචං...ඔය සිමෙන්ති කවරෙකින් කෑල්ලක් ඉරලා අරන් පිහදා ගනින්...අපි අපිනෙ බන්...කාටවත් කියන්නෙ නෑ තව එකෙක් එහෙම කියනවා.

වතුර දුන්නෙ නැත්නම් එන්න බෑ කිව්ව චමියා දිගටම ඇණ තියාන උන්නා..

දියපාරෙන් ජලය අරන් එන්න භාජනයක් නැති හන්දා  අපේ එකෙක් චමියට වතුර ගෙනාවෙ බදාම අනපු බාල්දියකට...ඒකෙ ඒ වෙද්දිත් සිමෙන්ති තිබුනා.

මම අර වේලාසනම කියපු අතිරේක පන්තියෙ හිටියා අපූරු චරිතයක්...මිනිහට අපි ඇත්ත නම වෙනුවට වෙනත් නමක් ආදේශ කරලා උදාර කියලා කියමු. මේ කියන උදාර ගම්පහ නගරයේම පදිංචිව සිටි ඇති හැකි පවුලක එකෙක්. පන්තිය පටන් ගන්න පැය භාගයකට විතර කලියෙන් ජැන්ඩියට ඇදගෙන ඇවිල්ලා, පන්ති යන දැරියන්ට ඇහැ කරකැවීම ඔහුගේ කාලයක සිට පැවතෙන සිරිතක්...නමුත් මේකාට පොඩි පුරස්නයක් තිබුනා...කවුරු හරි බොකක් ගැන කිව්වොත් මිනිහට අනිවාර්යෙන්ම වැසිකිළි ගත වෙන්න වෙනවා. ඒක උදාරට වැළදුන බොක ෆෝබියාවක් කියලයි අපි හිතාගෙන හිටියෙ...මේ හින්දම දන්න කියන කිසිම එකෙක් මේ යෝධයා ඉන්න තැනක බොක කියන වචනය දෙඩුවෙ නෑ....

දවසක් උදේ වරුවක මම පන්තියට යද්දි පිරිස රැස් වෙලා ඉන්නවා කඩයක් අයිනෙ...පන්තිය ආරම්භ වෙන්න තව වෙලාවත් තියෙන එකේ ඔන්න මමත් මුන්ට සැට් උනා කයියක් ගහන්න...

ටික වෙලාවකින් උදාරගෙ පෙර කිව්ව ආබාධය ගැන නොදන්න එකෙක්  උගෙ යාලුවෙක් ඉන්නවා දැකලා මෙතනට කඩාපාත් උනා.

කොහොමද මචංලා..උඹලා පන්ති යන්නද ?

උඹ කොහෙද යන්නෙ...එකෙක් උගෙන් ඇහුවා...

මම මේ බොකක් දාගන්න තැනක් හොයනවා බන්...කර මුලටම සෙට් වෙලා...

විනාඩි දෙක තුනකට පසු, නොදකින් මූසලයා, අලුත්ම ටී ෂර්ට් එකකුත් ඇදගෙන මම ආවෙ අර කෑල්ල ටෝක් කරන්න...බලහල්ලා බං...දැන් ඉතිං ගෙදර යන්න වෙනවනෙ...එදා බොක ගැන කියපු එකාට හොද ලුණු මිරිස් ඇතුව කියලා ගෙදර දිව්වෙ කවුද කියලා හිතා ගන්න පුලුවන් නොවැ. මොකද මිනිහට හදිස්සියක් උනාම පොදු වැසිකිළි දිරෙව්වෙ නෑ...ගෙදර එකම තමයි හරිගියෙ...

ඔය කියන උදාරයටම දවසක් කොළඹදි අහවල් එම වර්ගයේම එකක් සැට් වෙලා...ඒකා ඉතිං කොහොම හරි මේ කාරණේ දරාගෙන කොළඹ සිට දුම්රියෙන් සැපත් වෙලා...ගම්පහ ටවුමට බහිද්දි යන්න ඔන්න මෙන්න වගේලු...ඒත් මේකා සැලිලා නෑ...තුන් රෝද රථයක නැගිලා ගෙදරටම ගිහිල්ලා තමයි සැනසුම් සුසුමක් හෙලලා තිබ්බෙ.

තවත් අපූරු බොක කථාවක් මට කිව්වෙ මම ලංකාවෙදි ඉස්සර ආශ්‍රය කරපු ව්‍යාපාරික මහතෙක්...මුද්‍රණ ව්‍යාපාර කීපයක්ම තිබ්බ මෙතුමා නිතරම රට රටවල් වලත් සංචාරය කරන විනෝදකාමී කෙනෙක්... පරණ වාහන එකතු කිරීමත් ඔහුගේ පුරුද්දක්.

බලන්නකො පුතා හරි වැඩක්නෙ අන්තිම වතාවෙ ඉන්දියාවෙ ගිහිල්ලා අපිට උනේ...

හැබෑටම...මොකද උනේ...

මේ සැරේ අපි කේරළ පැත්තටනෙ ගියෙ..එහෙ  අර ගගේ පාවෙන පාරු ගෙදරක කාමර ගත්තෙ...ඔක්කොම අපි 6 දෙනයි. ඔය ඔරු පදින අය ගගෙන් මාලු අල්ලලා එවලෙම සුද්ධ කරලා බැදලා එහෙම දෙනවා...අපිත් ඉතිං බෝතලයක් දෙකක් එළියට අරං අර මාලු බයිට් එකෙන් අනුමත උනා...මාලු නම් හරිම රසයි...ඒ උනාට පහුවදා තමයි අපිට කෙළවුනේ....

මෙන්න මේ වගේ ගෙයක්

ඒ කිව්වෙ.....

ඒ කිව්වෙ පුතා...වක්කඩ කැඩුවා වගේ අපි සෙට් එකටම බඩ යන්න ගත්තා...කොහොමවත් නවත්තගන්න විදියක් නෑ...බැරිම තැන ඒ ළගපාත තැනකින් බේත් ගත්තා...ඒවට අනිත් උන්ට හරි ගියාට මට හරිගියේම නෑ...කොහොමහරි ඉතිං අන්තිම දවසත් ඔරුවෙම ඉදලා ලංකාවට එන්න ගුවන්තොටුපලට ඇවිල්ලත් එකක් දා ගත්තා...ප්ලයිට් එක ටිකක් දුර එද්දි ආයෙමත් හීනියට අවශ්‍යතාව මතුවේගෙන එනවා...ඒත් ඉතිං මම කටුනායක බහිනකොටම ඩ්‍රැයිවර් කාර් එක තියාගෙන ඉන්න හින්දා රාගම ගෙදරටම ගිහිල්ලා වැඩේ කරගන්න මම හිතාගත්තා...මේ ගමනට වැඩි වෙලාවක් යන්නෙත් නෑනෙ පුතා.

ඉතිං මම මගේ උවමනාව මිනිහට කිව්වම...මිනිහත් ඉගිල්ලිලා ගෙදර ගියා...ඔයින් මෙයින් අපි රාගම ගුවන් පාලම ලගටත් ආවා කියමුකො...හැමදාම පාලම උඩින් යන මේ මනුස්සයා එදා කරුමෙට වගේ යටින් දැම්මා...වෙනදට ඔය මහ මද්දහනෙ කෝච්චි යන්නෙ නෑ..ඒත් බලන්න මගේ වෙලාවටම අපි ලං වෙනකොටම ගේට්ටුව වැහුවා...දෙපැත්තටම කෝච්චි 3 ක් යනකං බලාන ඉන්න උනා...දැන් ඉතිං මට ඉන්න බැරි සයිස්...කාර් එක ඇතුලෙ මම ඇඹරෙනවා...ඔන්න ඉතිං ගේට්ටුව ඇරුනට පස්සෙ ගෙදරට විනාඩි 5යි. මම කාර් එකෙන් බැස්ස ගමන් බාත්රූම් එකට දිව්වා...බලන්නකො පුතා මගේ වෙලාවක තරම...මම එතනට යනකොට මගේ වයසක අම්මා.. දොර ලොක් කරගෙන ඒකෙ නානවා. එයාට කන් ඇහෙන්නෙත් ලාවට...

මගේ ව්‍යාපාරික හිතවතා මේ කරුම බොක නිසා ඉතාම කරදරයට පත් වූ බව දැන් ඔබ දන්නවා. බොක යන්න මාතෘකාව කොට  සිංහල සින්දු වලට එක එක කුපාඩි කොල්ලො විවිධ පද ගොතලා . ඒ අතරින් ඉදිරියේම තිබ්බෙ ජෝතිපාල මහත්තයගෙ “සුසුදු රැල්ල“ ගීතයට බැදපු පද පේළිය... හැබැයි මට හොදටම මතක හිටින කයිය ලියලා තිබුනෙ ඉස්කෝලෙ පාර්ලිමේන්තුවෙ...

ඒ කිව්වෙ ඉස්සර අපේ පාසලේ තිබුන වැසිකිළි පේළි එක එක අනුවර්ථ නාමයන් මගින් වෙන් කරලා තිබුනෙ...මේවා කලේ විද්‍යාලයේ නිසි බලධාරීන් නෙමෙයි...බොකට පෙම් බැදි අපේ කොල්ලො. අපේ පන්ති ලගම තිබුන එකේ පාර්ලිමේන්තුව කියලා පොල්ගෙඩි අකුරෙන් නම ලියලා තිබුනෙ පිට බිත්තියෙ....ඒකෙ ඇතුලෙ තිබ්බ කයිය මෙහෙමයි.

සැණකෙළියේ කිසිම තැනක තිබුනේ නෑ   වැසිකිළියක්
තිබුන එකම වැසිකිළියේ තිබුනේ නෑ         පනිට්ටුවක්  
ඉවසාගෙන සිටිය නමුත් පැය තුනකුත්        විනාඩියක්
ගෙදර ගිහිං බලන කලට කලිසම මැද -------   තලියක්

ඊළගට කියන සිදුවීමෙන් පස්සෙ මේ ගද ගහන පෝස්ටුවට තිත තියන්නයි මගේ කල්පනාව...මේ සිදුවීමට මම මුහුණ දුන්නෙ දැරණියගල ටවුමෙදි...එදා නම් පොදු වැසිකිළියට රිංගුවෙ මුත්තරා බරින් නිදහස් වෙන්න...මුදල් ගෙවා සේවය සලසාගත යුතු තැනක් බව පෙනුනෙ එළියට ආවට පස්සෙ...පුංචි බෙලෙක්කයකුත් තියාගෙන මැදි වයසෙ කෙනෙක් අයිනකට වෙන්න තිබුන මේස කොටේක ඉදගෙන අයකැමි වැඩේ  කොරනවා.

මමත් ඉතිං එතනට කිට්ටු කොලා....

අයියෙ ගාන කීයද ?

මල්ලි චූ ද ? ගූ ද ?

චූ නම් 5 යි ගූ නම් 10 යි.

මම කාමරේ වෙසෙන සත්ගුණවත් සිරා කොලුවා.

ප.ලි

හැබෑටම ඔය කරුම බොක නිසා බොලා අපහසුතාවයට පත්වෙලා නැද්ද ?

කයියේ හිස්තැනට අයත් වචනය නිසි බලධාරියා විසින් කපා දැමූ බව සංවේගයෙන් සිහිපත් කරමි.

ඒ කයිය නැගලා යන්නෙ // සැණකෙලියේ කිසිම තැනක දැනුනේ නෑ මට වෙනසක් // කියන ඉන්ද්‍රනි පෙරේරා මහත්මියගෙ ගීතයේ රිද්මයට අනුව බව නොකියාම බැරිය. උදේට වැඩ අල්ලන ගමන් කියන්න සෝක් කවිය...