189 තවත් එක් විරහා කථාවක්

මේ ලගදි දවසක මූණු පොතේ මිත්‍රයෙක් මට දුන්න ඔත්තුවක් නිසා තමයි ඒ අදුරු වේදනාත්මක මතකය ආයෙත් සැරයක් 2006 අවුරුද්ද දක්වා පල්ලං බැස්සෙ. උඹේ පරණ කෑල්ල අන්න ෆේස් බුක් එකේ ඉන්නවා...එහෙම තමයි ඒකා කිව්වෙ. බැලින්නම් ඒ කථාව සහතික ඇත්ත. මට ඒ සීදේවී මූණු පොඩ්ඩ දැක්ක ගමන් එයාව හාපුරා කියලා මුලිච්චි වෙච්ච අපේ දහම් පාසලේ පිංකම තමයි කරදරයක් නැතුවම මතක් උනේ. එදා මේ කෙල්ලව දැක්ක ගමන් මගේ හිත කාන්දමකට අහුවුන යකඩ ඇණයක් වගේ එයා ලගටම ඇදිලා ගියේ සංසාරයේ කොතැන හරි තැනක අපි මීට කලින් හමුවෙලා තිබ්බ නිසා වෙන්න ඇති.

මුල්ම දැක්මෙන් පස්සෙ...මම ටිකෙන් ටික මේ දැරිවි ගැන හොයලා බැලුවා. ඒ වෙද්දිත් සෑහෙන පිරිසක් එයාව දිනාගන්න පොර කනවා. ඒ අතර මගේ යාලුවෙකුත් හිටියා. මේ දැරිවි මගේ යාලුවට තමන්ගෙ අකමැත්ත කියලා අහවර වෙලා තිබුන නිසා  ඒ මිත්තරයා , තමන් විසින් හොයාගත්ත විස්තර ටික මට දුන්නෙ හිතේ කිසිම කහටක් නැතුව.

පවුලෙ විස්තර, ඉගෙන ගන්න පාසල, බස් එකට නගින්න එන යන වෙලාවල් වගේ දේවල් ඒ තොරතුරු ඇතුලෙ තිබුනා. ඔය කියන සන්ධියෙ මමත් පන්ති යනවා. හිතේ කොනක හීනියට පැළ පදියම් වෙච්ච මගේ අහිංසක ආදර සිතිවිලි මට බල කල හින්දම කෙල්ල  උදේට බස් එකට ගොඩවෙන වෙලාව බලලා මමත් ඒ බස් එකටම නගින්න පුරුදු උනා. තවත් ටික දවසකින් එයා ලගින් හිටගෙන යන්න පටන් ගත්තා. තවත් කල් ගියාම ඉරිදට දහම් පාසල ඇරෙන වෙලාව බලලා ඒ හරියෙ කැරකුනා. දවසක් දෙකක් යද්දි ඒ පුංචි හිත දැනගත්තා මම එයාව දිනාගන්න වෙහෙසෙනවා කියලා.

කාලය ටිකෙන් ටික ගත උනා. ඒ වෙද්දි මගේ හිත ඇතුලෙ පුංචි ධෛර්යයක් ඇති වෙලා තිබුනා. මගේ අදහස ඇයට කියන්නට ඕනෙ කියලා..ඒ හින්දම එකතු කරගන්න පුලුවන් අන්තිම පුරුෂ දහිරිය බින්දුවත් එකතු කරගෙන එක දවසක් මම කෙලින්ම මගේ අදහස ප්‍රකාශ කලා. නමුත් මම මගේ හිතේ මෙච්චර කාලයක් හිරවෙලා තිබුන දේ කියන්න ගන්නවාත් එක්කම එයා මාව මග ඇරලා යන්න ගියේ මම කියන දේ වලට අවධානයක් දක්වන්නෙ නැතුවමයි.

එහෙම කලාම මම මගේ උත්සාහය අත හරියි කියලා මේ මෝඩ කෙල්ල හිතන්න ඇති....ඒත් ඒවා කොහෙද මා එක්ක....මම තව තවත් උත්සාහවන්ත උනා. වෙනත් පාසලක ඉගෙන ගත්ත, බස් එකේ නිතර යන එන...මගේ හිත ගිය කෙල්ලගෙ යෙහෙලියො දෙන්නෙක්ට මම කිට්ටු උනා. ඒ හරහා ආයෙත් සැරයක් කැමැත්ත ඇහුවා...අපි කථා බහ කරන වෙලාවට මේ දෙන්නත් අපි එක්කම හිටියා. මගේ ආදරී මගේ ප්‍රශ්න වලට උත්තර දුන්නෙ මට නෙමෙයි. එයාගෙ යාලුවො දෙන්නට.

තවත් කාලයක් ගත උනා. එක දවසක් මගේ ආදරේ මට ලියුං කරදහියක් දික් කලා එක පාරටම වාගෙ. මේක දැන්ම කියවන්න කියලත් එයා කිව්වා....ඔව් එහෙම කිව්වා කියලා මට තවමත් හොඳට මතකයි. අපේ අක්කා අද බස් එකේ යන නිසා අපි එක්ක කථාවට එන්න එපා අද...අක්කා නැත්තං කමක් නෑ. ලියුමෙ තිබ්බෙ එහෙමයි...මම ඒ මුතුකැට වගේ පුංචි වටකුරු අකුරු වලින් දැනගත්තා ඒ පුංචි හිතේ මං වෙනුවෙන් ආදරයක් ඉපදිලා කියලා. එදායින් පස්සෙ උදේට, දවල්ට අපි එකම බස් එකේ එකටමයි ආවෙ ගියේ.

තවත් ටික කාලයකට පස්සෙ අපි එකම අසුනෙ එකටම ඉඳගෙන යන තැනට දියුණු උනා. ඒ කාලෙ එයාගෙ යාලුවො අපි දෙන්නව අත ඇරලා වෙනම පන්ති ආවෙ ගියේ. ඒ උනාට මටයි කෙල්ලටයි මහ මග දෙනෝ දහක් ඇස් වහලා කථා බහ කරන්න සිදුවෙච්ච නිසා...ලියුම් කරදහි වලින් තමයි ගොඩාක් වෙලාවට හිතේ හිරවෙලා තිබුන දේවල් කිව්වෙ. සමහර වෙලාවට අපි ආව ගිය බස් රථයෙත් ඇයව හඳුනන අය හිටියා.

වර්තමානයේ පන්ති යන ළමයින්ට වගේ  ජංගම දුරබණුවක්, ෆේස් බුක් වගේ දේවල් එදා තිබුනා නම් අපිට මේ තරම් දුක් විදින්න වෙන්නෙ නෑ නේද කියලා අද මට හිතෙනවා.

දවසක් හිතපු නැති දෙයක් සිද්ධ උනා. මම කෙල්ලට දීපු ලියුමක් එයාගෙ ගෙදරට අහු උනා කියලා කෙල්ල බස් එකේදි මට කිව්වා. එයා එහෙම කිව්වට මම නම් ශත පහකට ඒ කථාව ගනන් ගත්තෙ නෑ. ඒත් එදා හවස බස් නැවතුමේදි දැරිවිගෙ අම්මා මාව මුලිච්චි වෙන්න ඇවිල්ලා ලොකු දේශනයක් දුන්නා. අම්මා පුන පුනා කිව්වෙ දැරිවිගෙ තාත්තා පොලිසියෙ රාජකාරී කරන කෙනෙක්, එයා මේවා දැනගත්තොත් ලොකු කරදරයක් වෙනවා කියලයි.

ලියුං හුටපටෙන් පස්සෙ මගේ ආදරේ පාසල් වෑන් රථයක එන්න යන්න පටන් ගත්තා. ඒත් මගේ ආදරය නැවතුනේ නෑ. ඒ රථයෙම නංගියෙක් අල්ලගෙන එයා අතේ ලියුම් යැව්වා. කෙල්ල උත්තර ලියලා එව්වා. මේ විදියට කාලය ගතවෙද්දි මේ කෙල්ල නොදැක ඉන්න බැරි තරමට මගේ ආදරය දැඩි වෙලා. දවසක් මම උදේ පාන්දරම නැගිටලා කෙල්ල පාසල් වෑන් රථයට ගොඩවෙන්න එන පුංචි මොහොත හරි බලන්න ආශාවෙන් ඒ කිට්ටුවට ගියා. ඒ වගේම ඒ දැරිවිගෙ පාසල ලගටත් ගියා. 

මම නොදැන හිටියට ඉස්කෝලෙ ලගට මම එන වග පාසලේ ගුරුවරියක් දැකලා කෙල්ලගෙ තාත්තට ඒ වෙද්දිත් කනේ තියලා ඉවරයි. මම එදත් පුරුදු විදියට ඉස්කෝලෙ ලගට ගියා. මට හොරෙන් දැරිවිගෙ අම්මා තාත්තා පාසල ලගට ඇවිල්ලා ඉඳලා.

මාව දැක්ක ගමන් පොලු පාරක් කාපු නයෙක් වගේ කෙල්ලගෙ තාත්තා මගෙ ඇගට කඩා පැනලා බෙල්ලෙන්ම අල්ලගෙන ඉස්කෝලෙ තාප්පෙට හේත්තු කර ගත්තා. මහා සද්දෙන් චට පට ගාලා මගෙ මූණට අකුණු ගහනවා විතරයි මට එතැනින් පස්සෙ දැනුනෙ. තෝ නේද අපේ කෙල්ල එක්ක යාලු වෙලා ඉන්න පර බල්ලා....ඒ විදියට බොහොම ගෞරවනීය ආකාරයට මම එදා සැලකුම් ලැබුවා.

ඉස්කෝලෙ ඇරිලා යන කෙල්ලො දිහා බලාන ඉන්නවා කියලා චෝදනා කරලා කෙල්ලගෙ තාත්තා එදා මාව ඒ ඉස්කෝලෙ විදුහල්පති ලගට අරගෙන ගියා. ආයෙත් ඉස්කෝලෙ ලගට ආවොත් මගෙ ආදරී ඉස්කෝලෙන් අයින් කරනවා කියලා කිව්ව නිසා මම හිතාගත්තා ආයෙමත් මේ ගමන එන්නෙ නෑ කියලා. මම ඉතින් ඇතිවෙන්න ගුටිකාලා සරණාගතයෙක් වගේ ගෙදරට ආවා. ඒ වෙද්දිත් අපේ ගෙදර අය සිද්ධිය දැනගෙන ඉවරයි. නමුත් ඒ අය මට දඬුවම් කරන්න ආඩපාලි කියන්න ගියේ නෑ. මම ආයෙමත් වතාවක් කෙල්ලගෙ ඉස්කෝලෙ ලගට ගියේ නෑ. මේ සිද්ධියෙන් පස්සෙ කෙල්ලගෙ දෙමාපියො අපේ ගමේ නිවාස අත ඇරලා කෙල්ලව අරගෙන මගෙන් ඈතට ගියා. මේ විදියට මොන තරම් බාධක ආවත් අපි අතර සබඳතාව දිගටම තිබුනා.

පාසල් වෑන් රථයෙ නංගිලා හරහා දිගින් දිගටම ලියුම් හුවමාරු කලා. මගේ ආදරේ  නොදැක ඉන්න බැරි තරමට මම අසරණ උනා. මේ වේදනාව ඉවසන්නම බැරි තැන මම එයාගෙන් අවසර ඉල්ලුවා ගේ ලගට එන්න. කෙල්ල අවසර දුන්නා. එයාගෙ අම්මා වැඩට ගියා...අක්කා සමහර දවස් වලට පන්ති ගියා. ඉතින් අපි නිදහසේ කථා බහ කලා. මුල්ම දවසෙ මට ගේ හොයාගන්න ගොඩාක් අමාරු උනා. මම කෙල්ලගෙ ගෙදරට ගොඩාක් ඈත ඉදලා තිබුනෙ. ඒ වෙලාවෙම මගේ ආදරේ වෑන් එකක වෙන ගමනක් යමින් ඉදලා මාව දැකලා මගේ ලගට ආවා. එදා අපි දෙන්නා එකටම වගේ ගේ ලගට ගියේ.

කාලය ටිකෙන් ටික ගලාගෙන ගියා. මම මගේ මුළු හදවතින්ම අවංකව මේ කෙල්ලට ආදරය කලා. අතින් ඇල්ලුවත් හරිම පරිස්සමෙන් ඒ අත ඇල්ලුවෙත්, ගෙවල් ලග මේ විදියට මුණ ගැහෙන්න පටන් ගත්තට පස්සෙ මම ලියුම් ලිවිල්ල නතර කලා.

එක දවසක් පාසල් සේවයෙන් බැහැලා කෙල්ල මාව දැක්කෙ නෑ වගේ යන්න ගියා. ඊලග දවසෙත් ඒ දේම උනා. කාලයට සාපේක්ෂව මේ ආදරය දිහා බැලුවොත් එදා මට මොන තරම් රිදෙන්න ඇතිද කියලා ඔයාලට වැටහේවි.

මම ආයෙමත් ලියුම් යැව්වා...පාසල් සේවයේ නංගිලා අතේ. ඇයි මට මෙහෙම කරන්නෙ .....මම ඇහුවෙ එහෙමයි.

එයා ඉස්සර වගේම උත්තරයක් එව්වා. ආයෙමත් ගෙදරට අහු උනා...ගෙවල් ලග ගෑණු කෙනෙක් අම්මට කියලා. අම්මා හැම වෙලේම මට බණිනවා හොඳටම. ඒ නිසා අපි මේ සම්බන්දෙ නවත්තලා දාමු. කෙල්ල එහෙම ලියලා තිබුනා.

මට මොනවා උනාද මම දන්නෙත් නෑ. මට මොන තරම් රිදුනද...කාට කියන්නද මේ දුක...එදායින් පස්සෙ මම කෙල්ලගෙ ගේ ලග ආයෙමත් කැරකුනේ නෑ. 2007 අවුරුද්දෙ මැද වෙද්දි ලියුම් ලිවිල්ලත් නතර කලා. එදායින් පස්සෙ මගේ ප්‍රේමය මම දැක්කෙම නෑ. 2010 අවුරුද්දෙදි මම ලංකාව අත ඇරලා විදේශගත උනා. මගේ මිත්තරයො මගේ ආදරීව අතනදි දැක්කා...මෙතැනදි දැක්කා කියලා මට පණිවිඩ එව්වා. ඒ උනාට මගේ කෙල්ලව මූණු පොතෙන් මම ඉස්සෙල්ලාම දැක්කෙ 2014 වර්ෂයෙදි.

මට ආස හිතුනා කාලෙකට පස්සෙ ආයෙමත් කථා කරන්න. මාව මතකද ? මම එහෙමයි ඉස්සෙල්ලාම පණිවිඩයක් තිබ්බෙ. විශ්වාස කරන්න ඒ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු වෙනුවට ඇය පුන පුනා කිව්වෙ මාව හඳුනන්නෙ නැති බවක්. මම පුදුම උනා...අවුරුදු 7 කට පස්සෙ උනත් එදා වෙච්ච ගොඩාක් දේ මට අඩියෙන් අඩිය මතක් කරන්න පුලුවන් උනාට එයාට අඩුම ගානෙ මාව හදුනාගන්නත් බැරි තරමට අතීතය අමතක වෙලා. දවසකට දෙකකට පස්සෙ ඇය මුහුණු පොතේ මාව Block කර තිබුනා.

අපි බස් එකේ ගිය කාලෙ මම මගේ ජංගමයෙන් කෙල්ලගෙ පින්තූරයක් ගත්තා. දවසක් මගේ ආදරේ මට ටොෆියක් දුන්නා. එයා මට දුන්න පළවෙනි තිළිණය ඒක නිසා මම ඒ ටොෆී කොලේ එදා අරගෙන තියාගත්තා. මම ගත්ත පින්තූරෙ. ටොෆී කොලේ, කෙල්ල මට එව්ව ලියුං...වෙසක් කාඩ් ..තවමත් මම පරිස්සම් කරලා අරන් තියලා තියෙන්නෙ මගේ හිතේ ඇතිවුන ආදරය බොහොම අවංක එකක් නිසා කියලයි මට හිතෙන්නෙ.

ආදරය මොන තරම් සුන්දර මනෝභාවයක්දැයි සිරාගේ කාමරයට එන යන බොහෝ දෙනා දනිති. ජීවන ගමන් මගේ  සරතැස නිවන්නට අපූරු හැකියාවක් එහි අන්තර්ගතව තිබේ. ජීවිතය දිනන්නට සමහරෙකුට ධෛර්යය දෙන්නේද මේ කියන ආදරයයි. ලොවම තමාට එරෙහි වුවත් ඊට එරෙහිව සටන් කරන්නට තරම් ශක්තියක් ඇති වෙන්නේත් ආදරය නිසායි. නමුත් තවත් සමහරෙකුගේ ජීවිත ආදරය නිසා විදින්නට ලැබෙන දුක නිසාම අඩපණ වෙයි. ඇතමෙක් ජීවිතයෙන් පලා යයි.  ඒ අර්ථයෙන් ගත් කල ආදරය යනු එකම කාසියක දෙපැත්ත වැනිය. එය දුක හා සතුට අතර දෝලනය වෙයි.

දුක වෙනුවට ආදරය නිසා සතුටම ලැබේවා !

මම කාමරේ අරින සිරා කොලුවා.

ප.ලි

පසුගිය දිනෙක මා ලියූ අරලියා සෙවනක ඔබ සෙව්වෙමි නැමති ලිපියට අදහස් දැක්වූ ඇනෝ මිත්‍රයෙක් තමන්ගේ ආදර කථාව යම් තරමකට එහිදී හෙළිකල අතර ඔහුගේ කථාව අවසානයේ සිරාගේ කාමරය සමග බෙදාගැනීමට එකඟ විය. ඔහුගේ භාෂාවෙන් මවෙත එවූ මේ ලිපිය මගේ භාෂාවට හරවා මෙලෙස පල වෙයි. ඇනෝ මිත්‍රයාගේ පෙම්වතියගේ නම මෙහි පල කරන ලෙස හෙතෙම මගෙන් ඉල්ලා සිටියත් එය අවශ්‍ය නොවන බව මගේ අදහසයි. මේ ලිපිය සඳහා මගේ නම යොදා ඇත්තේ ඇනෝ කොලුවා ඔහුගේ නම යොදනවාට විරුද්ධ වූ නිසා බැව් සැළකුව මනාය.

ඇනෝ මිත්තරයාගේ පළමු හෙළි දරව්ව