93 අරලියා සෙවනක ඔබ සෙව්වෙමි

ඉඳින් හිතවතිය / මිතුරිය / සොයුරිය ඔබ එදා පැතූ ලෙස සුදු අරලියා සෙවනක මම අද නැවතී සිටින්නෙමි. හිරිගඬු නංවන නත්තල් සුළග එදාටත් වැඩියෙන් අද දැනෙනා බවක් මට සිතෙයි. තරුණයකු සන්දියේ මහත් අභිරුචියෙන් විඳගත හැකිව තිබූ මේ සොභාව සෞන්දර්යයට දැන් මගේ ගත අවනත නැති බවක් මට දැනෙයි. බොඳ වූ දෑස් අග්ගිස්සෙන් මම හඳුනන රූප කායක සිහිලස සොයමි. නමුත් හැම තැනකම ඇත්තේ මුලාවයි. යම් ඇදුනුම්කමක් ඇති බව මුලින් දැනුනත් ඒ රූපකාය මා අසලට බිඳෙන් බිඳ ලං වන විට මා එතෙක් වැටී උන් මුලාවේ තරම සිහිපත් වෙයි. ජීවිතය යනු කුමක්ද ? කිසිවෙකුටත් එය කිමෙක්දැයි අර්ථවිවරණයක් කරන්නට නොහැකි වේ යැයි මම තරයේ අදහමි.

අගක් මුලක් නැති කථාවක මුල මැද අග ගලපන්නට දැන් මම වෙහෙසෙමි. අඳින් වසර ගනනාවක ඉතිහාසයකට මගේ සිත ගෙනයන්නට අවස්ථාව එළැඹී තිබේ. මා නිවී සැනසිල්ලේ නැවතී මගේ හිතට නිදහසේ දුවන්නට ඉඩ දුන්නෙමි. මිටින් හල කුරුල්ලෙකු සේ එය අපේ ළමා කාලය තෙක්ම පිම්මේ දුව ගොස් අවසානය.

එකම ගමේ ළගපාත කිට්ටුව නිවෙස් දෙකක අප කුඩා කල සිට අැති දැඩි වූයෙමු. පවුල් දෙක අතර පැවති හිතවත්කමටත් වඩා හිතවත්කමක් අපේ පුංචි හිත්වල තියෙන්නට ඇත. අපි ගුඩු විද්දෙමු. ඔට්ටු දිව්වෙමු. බට්ටො පැන්නෙමු. පෝය දිනයට වැඩිහිටියන් සමග පන්සලටත් ගියෙමු. ඇය වසරකින් පමණක් මා හට බාල වූවාය. ඇගේ අක්කලා තිදෙනාගේ සෙනෙහස ඇය පමණක් නොව මමද ලැබීමි.

පුංචිම කාලයෙන් ඉක්බිති  ළමයින් යනුවෙන් හඳුන්වන අලුත් නාමයක හිමිකරුවෝ වූ පසු ඇයත් මමත් තවත් සමීප වීමු. මේ සමීපත්වයට මේ හාද කමට කියන්නේ කුමන නමක්දැයි කියන්නට මම නොදැන සිටියෙමි. එකේ දෙකේ පන්ති පසුකර මා පහ වසරටද පැමිණියෙමි. කර දඬු උස් මහත් වෙමින් පැවතුනත් අප තවමත් පෙර පරිදිමය.

ඇය දැන් ඉරිදාට දහම් පාසල් යන්නේ මා සමගයි. ඇගේ මැණියන් ඈ මට බාර කලේ පුතේ නංගිව පරිස්සම් කරගෙන එක්කගෙන යන හැටියටයි. කැලෑ පාර නමින් හැඳින්වූ සිහින් සුදු වැලි සහිත මාවතක අප පිය නැගුවෙමු. දහම් පාසල් යන නොයෙක් දෙනා අතර අපි දෙදෙනා තවත් දෙදෙනෙකු වීමු.

හැමදාමත් සුදු මල් වට්ටියක් අතැතිව දහම් පාසල් යන්නට නිවසින් පිටතට එන ඇය අද කඳුලෙනි. ඇගේ මල් ගහේ මල් කවුදෝ සොරාගෙන ගොසිනි. මල් නොමැති හෙයින් විළියෙන් ඇඹරෙන වතු සුද්ද ගහද ඇගේ ශෝකයට එකතු වූවාක් මෙනි. අතු ඉති මඳ සුළගේ නැළවෙන්නේ ඕනෑවට එපාවටය.

මම ඇය සමග අපට සුපුරුදු  සුදු වැලි මගට අවතීර්ණ වීමි. තුරු ලතා සෙවනේ අපේ පටුමග වැටී තිබේ. හදිසියේ මා යමක් දුටුවෙමි. එය ඇයට පෙන්වීමි. ලස්සනයි...ඇය දෙවරක් නොසිතා කීවාය. ඇගේ දෙනෙත් කාන්තියෙන් බබලයි. කදුලින් රතු වූ තැන් සිනහාවෙන්නට පොර කයි.

කඩා දෙන්නද ? මම ඇගේ මුහුණට එබෙමින් ඇසුවෙමි.

පුලුවන්ද ? ඇය පුංචි කොණ්ඩ කරල් දෙක දෙපසට පද්දා ලාලිත්‍යයෙන් විමසුවාය.

බලාගෙන අයියේ...ඇය මගේ වමත ඇගේ දෑතින් තරයේ අල්ලා ගත්තාය. මේ නිස්කලංක උදෑසනේ නෙතට රසඳුනක් බඳු ඕලු මලක්  මම ඈ අත තැබීමි. මුළු විලටම තිබුනේ ඒ මළ පමණකි.  ඕලු මලේ සුවඳ ඇගේ නාස් කුහර තුලට යන්නට ඇත.  

ලස්සනයි....ගොඩාක්....ඇගේ දෙනෙත් සිනාසෙන අරුමය මම විඳගත්තෙමි.

.......................................................................................................

අයියට පෙන්නන්න දහම් පාසලෙන් හම්බවුන තෑග්ග.

ඇගේ මැණීයන් එලෙස  පැවසූයෙන් ඇය ඈ ලද ත්‍යාගය සමග මා කරා දිව ආවාය.

මල් වට්ටියක්...හැමදාම දහම් පාසලට මල් ගෙනාවා කියලා මේක හම්බවුනේ...අයියා එදා අර ඕලු මල කඩලා දුන්නෙ නැත්තං මට මේක ලැබෙන්නෙ නෑ. මතකද ?

මතකයි...මම පිළිවදන් දුන්නෙමි.

කාලයට සමපාතව අප නව යොවුන් වියට එළඹුනෙමු. අලුතින් පීදුනු පොල් මලක් මෙන් ඇගේ ගත මෙන්ම වතද බලා ඉද්දී ඔප වැටුනි. ඇය දැන් රූමත් යුවතියකි. එහෙත් ඇය තවමත් මා අසලම දඟ පාන්නීය. නව යොවුන් වියේ සිටි අප ගමේ ඇරඹුන යෞවන සමාජයක් නිසාවෙන් තව තවත් කිට්ටු වීමු. ගමේ පොදු වැඩ වලදී මෙන්ම දන්සැල් වැනි කාරණාවන් වලදීද අපි එක ලඟ ගැවසුනෙමු. අපේ බැඳීමට තවමත් නමක් නැත.

යෞවන සමාජයෙන් ශ්‍රමදානයක් දියත් කලේ වල් වැදී තිබූ මාර්ගයක් මගී ගමනාගමනයට පහසු වන ලෙස සැකසීමේ අටියෙනි. ඇයත් මමත් එක සේ දහඩිය වැගුරුවෙමු. කැපී වෙන්වුන තණකොළ අතුගෑවෙමු. පස් තුනී කලෙමු. සාමාජික සාමාජිකාවන් අතර අපි තවත් දෙදෙනෙකු පමණක් වීමු.

අපි මේ පාර අයිනේ අරලියා හිටවමුද ? ඇගේ යෝජනාව සියල්ලෝම එකෙනහිම සම්මත කලෝය. සුදු අරලියා දඬු පාර අයිනේ ඉන්දවන විට ඇය ආශා දෑසින් එදෙස බලා සිටියාය.

කවදා හරි දවසක අපි වයසට ගියාම මේ අරලියා ගහක් යට ඉඳන් පොඩි උන් සෙල්ලං කරනවා බලන්න හැකි වෙයි නේද අයියේ...ඇය මා දෙස බලා තෙපලුවාය.

.......................................................................................................

ඒ මා මිත්‍ර අයිය බඩාගේ වැඩිමල් සහෝදරියගේ විවාහ මංගල උත්සවයයි. එහි ජයමංගල ගාථා ගයන්නට වතුර ටැංකිය ලග කොළපැහැති ටයි පටි පාසලේ ඉගෙනුම ලැබූ ඇයටද ආරාධනා කර තිබුනෙන් මා එහි යන විට ඇයද එහි පැමිණ සිටියාය.

තමන්ගේ රාජකාරිය අහවර කොට ඇය කොළ පැහැති දිගු සායකින් සහ කදිම බ්ලවුසයකින් සැරසී අප ඉදිරියට ආවාය. ඇගේ රූ සපුව එතරම් හැඩට මින් පෙර දිනෙක මම දැක නැත. බැලූ බැලූ අත බඹරුන්ගේ නෙත් මේ මළටම යොමු වී තිබේ. මධුවිත බිඳක් තොලගානා විට ඇය ඈතක සිට දෙනෙත් දල්වා මදෙස බලා උන්නාය.

මචං...පොඩි උදව්වක් කරපං...අර උඹලගෙ ගමේ ලස්සන නංගිව ගෙදරට ගිහින් දාලා වරෙන් අනිත් කෙල්ලො ටිකත් එක්ක මේ වාහනේ...මගුලට ගහපු බෑන්ඩ් එකත් මේකෙම යනවා....මට කෙල්ලව තනියම යවන්න බෑ මචං...හැමෝම ඒකිට ට්‍රයි...අයියා බඩා එසේ කීවේය.

මංගල උත්සවයකට සහභාගි වී සිටියත් දිවා ආහාරය ගන්නට ඉඩක් ලැබුනේ නැත. ඇගේ ආරක්ෂාව මගේ වගකීමක් බවට පත් කොට තිබේ. ඇය සහ ජයමංගල කණ්ඩායමේ තවත් යුවතියන් දෙදෙනක් රථයට නැගුනෝය. ඇගේ ආසනයේ තවකෙකුට ඉඳගන්නට ඉඩ තිබේ. වෙනකෙකුට ඒ අවස්ථාව නොදී මම වහා එහි අසුන් ගත්තෙමි.

මා පිටුපසින් සිටින තරුණයන් සියල්ලෝ මෙන්ම වාහනය පදවන තරුණයාද වරින් වර ඇගේ රූ සපුව දෙස බලයි. මට මා ගැනම ආඩම්බරයක් ඇති වෙයි. උන්ට ලං වෙන්නට බැරි මලක් වෙත මම ලං වී සිටිමි. මධුවිතෙන් විකල් වූ මගේ මනෝභාවයන් අද අමුතුම හැගීම් ඇති කරයි. ඇගේ රෝස පැහැ වමත මම මගේ දකුණතින් තරයේ අල්ලා ගතිමි. රිදෙනවා.... ඇය මා දෙස බලා සිනාසුනා පමණෙකි. යුවතිය මගේ කැමැත්තට ඉඩ දුන්නාය. මම ඇය රථයෙන් බසින තුරාවට ඒ අත අත්නොහැරියෙමි. මේ බැඳීමට කියන්නට නමක් තවමත් මම නොදනිමි.

ඇයි අනේ ...........අයියා මේ වෙනකං මට ආදරෙයි කියලා කිව්වෙ නැත්තෙ...එහෙම උනා නම් මම අරයා එක්ක යාලු වෙන්නෙ නෑනෙ...ඇය එදායින් පසු තවත් එකියකට එලෙස කියා තිබුනාය. අප පාසල් ගිය සමයේ බස් රථයේ සිටි ඇගේ යෙහෙලියන් ඇය මා වෙතම පවරා තිබූ බවක්ද ඇය කියා තිබුනාය.

.......................................................................................................

මම දැන් වෘත්තිකයෙකි. මේ කියන කාල සමයේදී ඇය තම ප්‍රේමවන්තයා සමග හොර රහසේම වහං වූවාය. තවත් මඳ කාලයකින් ඇය කුලී නිවෙසක වෙසෙන බව මා හට සැළ විය. ඇගේ මෑණියන් දුම්මල වරම අතට ගත් කපුවෙකු මෙන් තම බාල දියණියට ශාප කලාය. පවුලට කල මේ නව නිංගිරාව නිසා ඇයව දැඩිව පිළිකුල් කලාය. 

ඇගේ ස්වාමියා ජාත්‍යන්තර නැවක රාජකාරී කල තැනැත්තෙකු නිසා ඉතා ඉක්මනින් විශාල මුදලක් ඉපයුවේය. නව නිවසක් තනා අවසන ඇයට නවීන මෝටර් රථයක් පරිත්‍යාග කරන්නට තරම් ඔහු ආර්ථික ශක්තියෙන් යුතු වූවේය.

ඇය වෙත දෝශාරෝපණය කල කිසිවෙකු දැන් නැත. ඇය නවතම මෝටර් රථයෙන් සිය සහෝදරියන්, දෙමාපියන් බලන්නට එන කලෙක මා හා ඇගේ නෙතු සම්මුඛ වෙයි. ඇගේ රථයට සහ මගේ දුප්පත් ස්කූටරයට අපගේ නිවෙස් වෙත ගමන් කිරීමට ඇති අතුරු මාර්ගයේ එකවර දෙපසට මාරු වෙන්නට නොහැක. මම බිම බලාගෙන ඉඩ ඇති තැනක් සොයා පසු පසට යන්නෙමි. ඇය සිනාමුසු මුහුණින් මා දෙස බලා ඉදිරියට ආවාය.

කාලයේ ඇවෑමෙන් ඇය දියණියක සහ පුතෙකු මෙලොවට දායාද කලාය. නිතරම සිනාමුසුව සිටි ඇගේ වත තවමත් පෙරදා වාගේමය. ඇගේ රූ සපුව තවමත් එලෙසමය.  එහෙත් මා ඇගේ අතින් ඇල්ලූ දා සිටම ඇය සමග වචනයක් දොඩන්නට මගේ සිතට දිරියක් නැත. 

කාලය අස්ප වේගයෙන් ඉගිලී ගොසිනි. මම මැදින් මසකදී ලංකාවට ආයුබොවන් කිීවෙමි. ඇය පෙනෙන මානයෙන් නික්මුනෙමි. වසරක දෙකක සිට කුමක්දෝ රෝගී තත්වයකට ඇය ප්‍රතිකාර ලබන බවක් මා ඒ වෙද්දී අසා තිබුනෙමි.

දන්නවද වැඩක්, .....................නංගි නැති උනානෙ හදිස්සියේ....මගේ මව ශෝක ජනක පුවතක් ඒ වසරේ වෙසක් මස මා හමුවේ තැබුවාය. දියණියක්, පුත්‍රයෙක්, සැමියෙක් තනිකොට ඇය ජීවන ගමනෙන් සමුගෙන ගොසිනි. ඇගේ අවසන් කටයුතු වලට හෝ සහභාගි වන්නට නොහැකි තැන මම නොරටක සිට චිත්ත රූප මැව්වෙමි. කුඩා උන් සන්දියේ සිට අප කල කී දෑ, එක්ව දහම් පාසල් ගිය අතීතය මෙනෙහි කලෙමි.

එදායින් පසු වසර තිහ හතලිහක් ගෙවෙන්නට ඇත. පාර අද්දර සුදු අරලියා ගසේ සුදු මල් පොකුරු දෙපසට වැනෙයි. කවදා හෝ දිනක අරලියා සෙවණක හිඳ මිත්තණියක ලෙස කුඩා උන් කෙලිදෙලෙන් පසුවන අයුරු දකින්නට හීන මැවූ අැය, අරලියා ගස පාර අද්දරට කැඳවූ ඇය, ඒ හීන සමගින්ම පස් යට සැතපෙන බව අරලියා ගස දන්නේ නැත. එය එසේ වී නම් ඒ සුදු මල් පොකුරු ඇය වෙනුවෙන් අරලියා ගසෙන් උපන්නේ යැයි ලෝකයා කියනු ඇත.

මේ බියකරු සංසාර ගමනේ තවත් එක් නැවතුමකදී ඔබ මා හමුවිය. නැවත මතු දිනෙක, අලුත් ඉසව්වකදී නැවුම් යුවලක් සේ ඔබ මා  යලිත් හමුවනු ඇත. එතෙක් ඔබට සුභ ගමන් හිතවතිය / මිතුරිය / සොයුරිය.

මම කාමරේ අරින සිරා කොලුවා.