58 ජීවන්ගේ මගුල් ගෙදර

ජීවන් කියන්නෙ සිරා කොලුවා හා පුරා කියලා රැකියාවට ගිය තැන හිටිය ගොයියෙක්. ජීවන්ගෙ නම සිංහල නමක් වගේම තමයි. ඒත් වාසගමින් තමයි මිනිහා දෙමළ බව තව කෙනෙක් දැනගන්නෙ. කලු ජූලිය හෙවනෙ ඉපදුන එකෙක් නිසා ජීවන්ගෙ තාත්තා භය වෙන්න ඇති දෙමළ බව ඇඟවෙන පරිදි නම තියන්න. ජීවන්ට ඉතාම හොදට සිංහල කථා කරන්නත් හැකියාව තිබුන නිසා කිසිම කෙනෙක් මිනිහා දෙමළ කියලා කියන්නෙ නෑ. දෙමළ අයට උච්ඡාරණය කරන්න අපහසු වචන, අකුරු ජීවන් උච්චාරණය කලේ හරිම පහසුවෙන්.

මම සිංහල ඉස්කෝලෙක සිංහලෙන් ඉගෙන ගත්ත එකෙක් යකෝ....

දෙමළ ඇත්තන්ට කියන්න අපහසු වචනයක් කියන්න කියලා ජීවන්ට කිව්වම...ඒක උච්චාරණය කරලා ඒකා හැමදාමත් ඔය වාක්‍යය තමයි අන්තිමේට කිව්වෙ.

මේ කියන ආයතනය දැන්වීම් ප්‍රචාරණ ආයතනයක්. සෙනසුරාදා ඉරිදා දවස් දෙක නිවාඩු නිසා බොහෝ වෙලාවට සිකුරාදා දවසට බෝතලයක් වටේට ඉඳගන්න තිබුන නැඹුරුව බෙහොම ඉහළයි. ඒ සඳහා උපන් දිනයක් හෝ වෙනත් නිශ්චිත සිදුවීමක් අවශ්‍ය උනේම නෑ. සිකුරාදා උදේ වරුවෙ ඉදන්ම ධාරානිපාත වර්ෂාවක් වැස්සත් හොඳටම ප්‍රමාණවත්.

ජීවන් අද නම් බොන්න හොඳ දවසක් බං ..මොනවා හරි කරමුද ?

ප්‍රධාන ග්‍රැෆික් කරුවා එහෙම කියනකොට අළෙවිකරණ අංශයෙ හිටිය ජිවන් කැමැත්ත පලකරන්නෙ උඩ පැනලා. එතනින් පස්ස‍ෙ මා ඇතුලු නඩේ නවතින්නෙ බොරැල්ලෙ Mint Leaf අවන් හලේ. ණය පත් වලින් ගෙවන්න තිබ්බ පහසුකමත් මෙතනට අපිව කාන්දමක් වගේ අද්දවා ගන්න ඉවහල් උනා.

ඔය වගේ සැඳෑවන් බර ගානක් ගෙවුන දවසක ජීවන් අපට ආරාධනාවක් කලා. තමන්ගෙ අක්කගෙ වෙඩිමට සහභාගි වෙන්න කියලා. මේක දෙමළ වෙඩිමක් නිසා හැමෝම වගේ ඉස්සෙල්ලාම ඇහුවෙ එක ප්‍රශ්නයයි.

බොන්න තියෙනවද ?

බොන්න නම් නෑ...උඹලා මගින් බීලා වරෙල්ලා..ජීවන් එහෙම උත්තර දුන්නා.

එහෙම කොහොම කොරන්නද බොල...වෙඩිමක් ගන්නවා නං හරියට ගනින්කො..අඩුපාඩු..කොට ඉතුරු කරන්නෙ නැතුව. කාර්යාලයේ උන් එහෙම කිව්වා.

ජීවන්ගෙ මේ ආරාධනාව මට නම් බොහොම වටිනා අවස්ථාවක්. ඒ වන තෙක් මම දමිළ විවාහ උත්සවයකට සහභාගි වී නොතිබීම එයට හේතුවක්. ඒ නිසාම මේ වෙඩිම පැහැර හරින්නෙ නෑ කියලා මම තරයේ හිතාගත්තා.

අපේ ඔපීසියෙ අපි සමග හිටියෙ එකම එක කාන්තා පරාණයක් විතරයි. එයාගෙ නම ෆාතිමා. අපි එක්ක ඩිසයින් වැඩක් කරගෙන කාටවත් කරදරයක් නැතිව හිටිය කෙල්ලෙක්. ජීවන් නැති වෙලාවට සැට් එක ෆාතිමාවත් ලගට අරගෙන වෙඩිමට ගෙනියන ත්‍යාග ගැන කථා බහ කලා. අන්තිමේදි හැම දෙනාගෙම සහයෝගයෙන් මොන මොනවදෝ තෑගි කොල වලින් ඔතාගෙන සූජානම් කරගන්න අපට හැකි උනා. ගෙනිච්ච දේවල් දැන් මට මතක නෑ.

දවසක් දා උදෑසනක ෆාතිමාගෙ මුහුණ දුක්බර වෙලා තිබුනා. හැමෝම ඇගෙන් කාරණය විමසුවා.

තාත්තා කියනවා මට වෙඩින් එකට යන්න ඕනෙ නෑ කියලා. 

මුස්ලිම් ජනසමාජය ඇතුලෙ කාන්තාවන්ගෙ නිදහස යම් තරමකට කප්පාදු වෙන බව අපි දන්න නිසාම ඒ තීරණය ගැන පුදුම වෙන්න දෙයක් තිබුනෙ නෑ. ඒත් අවසානයේ ඇය හඬා දොඩා දන්න සෙල්ලං ඔක්කොම දැම්මට පස්සෙ විනාඩි 5 කට මඟුල් ගෙදර ගිහින් තෑගි භෝග ආදිය දීලා එන්න ඇයට අවසර ලැබිලා තිබුනා.

දැන් ඉතින් මඟුලට දින ලං වෙලා. ඔපීසියෙ ඇත්තො බොහොම ආශාවෙන් මගුලට යන්න සූජානම් වෙනවා.

උඹ ලග අලුත් සපත්තු දෙකක් තියෙනවද ?  ගාල්ලෙ චන්දනයා තව එකෙකුගෙන් අහනවා.

ඔය දෙක හොඳයිනෙ බං...අපි රෑටනෙ මඟුලට යන්නෙ..පේන්නෙ නෑ කළුවරේ..අනිකා ඒ විදියට උත්තර දෙනවා.

ඔන්න ඉතින් කාලය ටික් ටික් හඬින් ගත වෙලා මගුලට යන දවසත් ලං උනා කියමුකො. උදෑසන රාජකාරියට ඇවිත් හැන්දෑවෙ ඒ ඇඳුම උඩටම පුබුදුවගෙ මිළ අධික සැන් කුප්පියෙන් පොඩියක් හලාගත්තම ජීවන සුවඳ යට ගියා.

තුන් රෝද රථ දෙකක් කුලියට ගත්ත අපි බොරැල්ලෙ කොටා පාරෙ ඉදන් රාජගිරිය ඔබේසේකර පුර මඟුල පැවැත්වුන ශාලාව ලගට යද්දි එතන උත්සවශ්‍රීයෙන් ඇළලිලා තිබුනා. වේග රිද්ම‍යේ දමිළ ගීත වටාපිටාවෙ තිබුන නිශ්ශබ්දතාවය බිඳ දාලා තිබුනෙ.

ජැන්ඩි පහට කුර්තාවක් ඇඳගෙන උන්න ජීවන් අපිව බොහොම උණුසුම් විඳියට පිළිගෙන මගුලෙ මනාලිය වෙන තමන්ගෙ අක්කටත්, තමන්ගෙ පවුලෙ අයටත් බොහොම සතුටින් අඳුන්වා දුන්නා. ඔතාගෙන ගිය තෑග්ග එහෙම හැමෝගෙම සහයෝගයෙන් භාර දුන්නට පස්සෙ කාගෙ කාගෙත් අැස් බෝල කැරකුනේ වට පිටාවෙ උන්න මිනිස්සු දිහාට.

අඩෝ...බොන්න නෑනෙ බං...චන්දනයගෙ මූනෙ තිබුනෙ අපේක්ෂා භංගත්වයක සළකුණු...

ජීවන්...බොන්න නැද්ද බං...පුබුදුවා බැරිම තැන ජිවන්ගෙන් ඇහුවා.

අයියෝ...තොපිලට යකෝ ඔච්චර තදියම් මොකද...පොඩියක් ඉවසන් ඉඳහල්ලකො අපේ අම්මා සුට්ටක් එහෙට මෙහෙට වෙනකං. අපි කාටවත් බොන්න දෙන්නෙ නෑ. ඒ උනාට ඉතිං උඹලා වගේ බේබද්දො ටිකකට බොන්න නොදී මට ආයෙමත් ඔෆිස් ඇවිත් කනක් ඇහිලා ඉන්න බැරි නිසා මම  උඹලව පොඩි ජොයින්ට් එකකට සෙට් කරන්නං.

ජීවන් අපිත් එක්කම ආසන්නයේ තිබුන කඩ කාමරයක් ඇතුලට ගියා. ඒ වෙද්දි දවසේ කටයුතු නිමා කරලා එය වසා දමා තිබුනෙ. සිල්ලර බඩු විකුණන කඩයක්. දැන් අපි කඩේ ඇතුලෙ මේසයක් වටේට පුටු කිපයක් තියාගෙන අස්සයො මැරිච්ච කව් බෝයිලා වගේ බෝතලයක් එක්ක ජීවන්  මතු වෙනකං බලාන ඉන්නවා.

විනාඩි 10 ක් විතර ගත වෙන්න ඇති. සීදූවෙ ඇක්ස්ට්‍රා ස්පෙෂල් බෝතලයක් එක්ක ජීවන් දත් සැට් එකම පේන්න හිනා වෙන ගමන් අපේ පැත්තට ආවා. බෝතලය එක්ක ගෙනාව බයිට් පීරිසි දෙකත් මේසෙ උඩ තිබ්බා.

අයියෝ ජීවන් ගල් ද බං...මේවා බීලා කොහොමද බං ගෙදර යන්නෙ. පළාතම ගඳ ගහනවනෙ.

චන්දනයා උදේ පාන්දරම නාහෙන් අඬන්න ගත්තා. ඒකා හිටියෙ උගෙ ඥාතීයෙකුගෙ නිවසක නැවතිලා, ඒ හින්දයි ගල් වලට භය.

අනේ පලයං යන්න...උඹලා යකෝ ගාල්ලෙ ඉද්දි ගල්වත් බොන්න තිබුනද..නිකං විස්කි බ්‍රැන්ඩිම බීපු උන් වගේ කථාව...උඹට බොන්න බැරි නං නිකා ඉඳහං...ජීවන් වෙඩි වගේ උත්තරයක් දුන්නා. චන්දනයගෙ කට වැහුනා.

තොපිලට වෙන බයිට් නෑ. සෝඩා ඔනෙ නම් කඩෙන් ගනිල්ලා...ඒක මම සෙට්ල් කරන්නං. මේකත් මේ මඟුල අස්සෙන් ඇස් වහලා අමාරුවෙන් උස්සගෙන ආවෙ. අපි ගැන හිතලා ජීවන් කඩල පීරිසියක් එක්ක කුකුල් මස් දීසියකුත් අරගෙන ඇවිත් තිබුන විදිය දැකලා  අපට මිනිහා ගැන පහන් සංවේගයක් ඇති උනා.

මේ ගල් බෝතලේ කොහෙන්ද බං ගත්තෙ ජීවන්. අරක්කු පිළිබඳ විශේෂඥ පුබුදු පැනයක් විමසුවා.

ඕක මම කාර්ගිල්ස් එකෙන් ගත්තෙ. බාල එකක් නෙමෙයි..හොඳ එකක්. භය නැතුව ගහපල්ලා. ගඳ එන්නෙ නෑ. එහෙම කියාගෙන ජීවන් යන්න ගියා.

දැන් ඉතින් එතන ඉන්න බයිට් මරුවො ටික පාලනය කරගෙන දොරලෑලි වැහුන කඩේ ඇතුලෙ ව‍ැඩේ නැගලා යනවා. ඈතින් හීනියට වේග රිද්මයේ  දෙමළ සින්දුවක් ඇහෙනවා. ලෑලි දොරවල් වල හිඩැස් වලට ඇහැ තිබ්බම සල්වාර්, සාරි වලින් සැරසුන දමිළ යුවතියො පේනවා.

බොහොම ආරක්ෂිත වට  පිටාවක ජීවත් වෙන චන්දනයට නිතරම බොන්න කන්න ලැබෙන්නෙ නෑ. ඒක නිසාමදෝ ඒකා ගල් බොන්න බෑ කිව්වට ලග නමලා වේලාසනම පොඩියක් වැනෙන්න ගත්තා. බෝතලය කඩලා මඳ වෙලාවකින්ම බයිට් අහවර වෙච්ච නිසා එතැන ඉදන් මාරක ප්‍රේම කථා බයිට් එකට අරගෙන අපේ ක්‍රියාදාමය ඉදිරියට ගලා ගියා.

පැයක් යද්දි සියල්ල අහවරයි. තව එකක් තිබුනා නම් පංකාදුයි. කවුදෝ එහෙම කිව්වා.

ජීවන් මඟුල් ගෙදර බරටම වැඩ ඇති. ඒකා පේන්නවත් නෑ. මිනිස්සු කෑම කන්න පෝලිමේ ඉන්න වගක් ඈතින් පේනවා. ඒක දැකලා අපේ බඩගෙඩි ඇතුලෙන් කහන්න ගත්තා. පොඩියක් වැනෙමින් උන්න චන්දනයා මේසයෙන් නැගිටිනකොටම කකුල් පැටලිලා වැ‍ටෙන්න ගියා. කඩ හිමියා කඩය සහ ඔහුගේ නිවස වෙන් කරලා තිබුන පාටිෂන් එක තිබුනෙ අපට එහායින්. චන්දනයා හදිසියේම එතනට වාරු උනා. ඒකගෙ තප්පදෝරු ශරීරස්කන්ධය දරා ගන්න බැරුව පාටිෂන් කෑල්ල හදිසියේම ඇතුලට කඩා වැටුනා. එතන තිබුන ඇඳක නිදාගෙන උන්න දෙමළ ගෑණු කෙනෙක් නයිටි කෑල්ලත් උස්සගෙනම දිව්ව දිවිල්ලට සුසන්තිකා පරාදයි. ගේ ඇතුලෙන් දෙමළ වචන එක දෙක හයියෙන් හයියෙන් ඇහෙනකොට අපිත් දනි පණි ගාලා ඉක්මනට කඩ කෑල්ලෙන් එළියට පැන්නෙ මරන්න අරන් යන හරක් ටිකක් ලොරියෙන් එළියට පනිනවා වගේ.

ඒ වෙද්දි මගුල් ගෙදර ඇත්තො හැමෝම වගේ කාලා බීලා අහවරයි. ව්‍යංජන බොහොමයක් අඩිය පෑදිලා. කුකුල් මස් කරියෙ හොඳි විතරයි කෑලි අතුරුදහන් වෙලා.

කමක් නෑ බං...අපි බයිට් එකට කුකුල් මස් කෑවනෙ. තියෙන දෙයක් එක්ක කාලා ගෙදර යමං ඉක්මනට පුබුදු කිව්වා. ඔයින් මෙයින් තිබ්බ සුන්බුන් වලින් බත් ඩිංගිත්තක් කාලා අහවර වෙද්දිම තමයි ෆාතිමා කෙල්ල තාත්ත එක්ක ඇවිත් වාහනෙන් බැස්සෙ. අපි දිහා බලන්නවත් කාලය වැය කරපු නැති එයා ඔතාගෙන ආවා තෑග්ග මනමාලි අතට දීලා සුභ පතලා අපි ලගට ආවා. අපිත් එක්ක තවත් විනාඩියක් දෙකක් කථා කරලා තාත්තගෙ විනාඩි 5 අවසරය අකුරට රකිමින් නැවතත් වාහනයට ගොඩ උනා.

අපේ නඩය රාත්‍රී ආහාරයෙන් පස්සෙ සීසීකඩ විසිරී ගියා. ගෙදර යන්න වැඩිම දුරක් තිබුන එකා තමයි මම. ගුණසිංහපුර බස් නැවතුමෙන් රාත්‍රී 10 ට පිටත්වෙන රද්දොළුගම බස් එකේ ඇවිත් ජා-ඇලින් බැස්සම 10.45 ට ජා ඇලින් නිට්ටඹුව බලා ගමන් ආරම්භ කරන අවසන් බස් රථය හමුවෙනවා. කොළඹදී බෝතලයක් වටේට ඉඳගත්තොත් මම ගෙදර ගියේ ඒ විදියට. ඒත් මේ කියපු දවසෙ මගේ වෙලාවෙ තිබ්බ අවුලක් නිසාදෝ රද්දොළුවෙ බස් එක කොට කොටා අාව නිසා ජා-ඇල බස් රථය මට මග ඇරුනා. පළාතම මුසල පාලුයි. බල්ලෙක්වත් නෑ. තුන් රෝද රථයක යන්න තියා කොත්තු රොටියක් ගන්න සල්ලි නෑ.

ඇක්ස්ට්‍රා ස්පෙෂල් කික් එක තවමත් ඇගේ දුවන නිසා හිතට භයක් නෑ. මම පයින්ම ඒකල පැත්තට යන්න තීරණය කොලා. අතර මගදි මට රාත්‍රී සේවයේ නියුතු ආයතනයක ට්‍රැක්ටරයක් මුලිච්චි උනා. නිකමට අත දැම්මම මෙන්න බොලේ නැවැත්තුවා.

මල්ලි කොහෙටද යන්නෙ....

ගම්පහට අයියා.

අපි නම් ඒකලට යන්නෙ..

කමක් නෑ අයියා මාව එතනින් හලාගෙන යන්න.

ට්‍රැක්ටරේ පිහිටෙන් ඒකලට ආව මම එතන ඉදන් ගම්පහ පැත්තට පයින්ම ඇවිදගෙන එනවා. දැන් වෙලාව මධ්‍යම රාත්‍රියටත් ආසන්නයි. අතේ පයේ රත්‍රන් බඩු, වටිනා ජංගම දුරබණුවක්, පසුම්බියේ අම්බානක මුදල් නැති මට භය වෙන්න කිසිම හේතුවක් නෑ. 

ඒකල වෙල කියන්නෙ ගෙවල් දොරවල් නැති දෙපැත්තෙම මහ යායට කුඹුරු තියෙන පාළු ප්‍රදේශයක්. ඉස්සර මහ දවාලෙත් කොල්ල කෑම් සිදුවුන මෙතනින් මම දැන් තනියම රෑ 12 ට යන්න යන්නෙ. මෙන්න බොලේ කවදාවත් නැතුව ජංගම පොලිස් මුරපොලක් එතන.

මම මුරපොලට කිට්ටු වෙද්දිම වාහනයක් නවත්තලා පරීක්ෂා කරනවා. මම පො‍ලෝසියේ ඇත්තෙක් ලඟට කිට්ටු කොලා.

මම මේ කොළඹ ඉඳන් එන ගමන්. බස් නැති හින්දා පයින්ම යනවා. මේ වාහනේ යන්න බැරි වෙයිද ?

ඒක ඉතින් වාහනේ හිමිකරුවගෙන් තමයි අහන්න ඕනෙ. පොලිස් අයියා කෝචොක් හිනාවක් දැම්මා.

මම හිමිකරුවට සම්මුඛ උනා.

අයියෙ මාව වෙලෙන් එගොඩට දානවද....

නෑ මල්ලි අපි එච්චර දුර යන්නෙ නෑ

වෙලෙන් මෙගොඩ යන්න කිසිම තැනක් නැති උනත් මිනිහා දුන්නෙ එහෙම උත්තරයක්. මාව පහුකරගෙන ගිය වාහනේ අපූරුවට වෙලෙන් එගොඩ උනා.

අන්තිමේදි තවත් කිලෝමීටර් 4 ක් විතර පයින්ම බඩගාලා රාත්තිරී 1 පහුවෙලා නිවසට ලගා වෙද්දි මම හොඳ ගානට හෙම්බත්. මගේ ජීවන සුවඳට වඩා ජීවන්ගෙ ගල් අරක්කු සුවඳ ඈත තියාම දැනුන නිසාද මන්දා අපේ බලු කොල්ලට මාව අඳුනගන්න විනාඩියක් දෙකක් ගියා. පජාති වෙඩිමකට ගිහින් අන්තිම කුජීත වෙලා හිටිය මම මහන්සිය නිසා ඉස්තෝප්පුවෙ බිම ඉඳගත්තම අපේ බලු කොල්ලා මගේ මූණ ලෙව කාලා සුවඳුක් විමසුවෙ හරියට මගේ පෙම්බරී එයා වගේ.

මම කාමරේ අරින සිරා කොලුවා