108 බයිසිකලේ

පා පැදිය හෙවත් බයිසිකලයට මා පෙම් බැන්දේ ඉතා කුඩා එකෙකු සන්දියේ සිට බැව් මට අද ඊයේ මෙන් මතකය. සිරා කොලුවා දුවන පනින අවදිය වන විට රජයේ සේවකයෙකුව සිටි මගේ පියා සතු වූයේද පා පැදියක් වීම එයට එක් හේතුවක් වන්නට බැරි නැත. කොළොන්නාවේ රජයේ කර්මාන්ත ශාලාවට සේවයට වාර්තා කිරීම පිණිස අප නිවසේ සිට ගම්පහ දුම්රිය ස්ථානය දක්වා ඇති කිලෝමීටර් හතරකට මදක් වැඩි දුර තාත්තා දිනපතා ආවේ ගියේ පාපැදියෙනි.

ගම්පහ විජයාරාම පාරේ පිහිටා තිබූ අම්මාගේ මහගෙදර යාමට මා තුල වූයේ නොසිදෙන ආශාවකි. සීයාගේ, කිරි අම්මාගේ මෙන්ම මාමාගේ සහ පුංචි අම්මාගේ සමාගමයට කුඩා මා ඉතාමත් ඇළුම් කිරීම එයට එක් හේතුවකි. තාත්තා නිවාඩු දින වල එහි යන්නේ නම් ඒ අනිවාර්යෙන්ම පා පැදියෙනි. එවන් විටෙක කුඩා සිරා කොලුවා හට බයිසිකලයේ හරහට ඇති පොල්ල මත අසුන් පනවන්නේ කුඩා කොට්ටයක්ද තැබීමෙන් පසුය. එහෙත් ගමන අතරතුර පස්සා පැත්ත රිදෙනවා යැයි මා නගනා මැසිවිලි හේතුවෙන් කිලෝමීටරයකට පමණ වරක් බයිසිකලය නවතා ගිමන් හැරීමට තාත්තාට සිදුවූ බැව් පැහැදිලි සිතුවමක් සේ මගේ මනසේ තවමත් නිමග්න වෙයි.

මෙලෙස මා හට මතකයක් නැති මුත් දෙමාපියන් පවසනා තවත් කථාවක් වෙයි. එකල ගම්පහ නගරයේ නම් දැරූ ඡායාරූප ශාලාවක් වූ රෝයල් ඡායාරූප ශාලාවෙන් ඡායාරූපයක් ගැනීමට කුඩා සිරා කැටුව ගිය ඔව්හු එහි වූ කුඩා රෝද 3 බයිසිකලයක් මත මා නංවා ඡායාරූපයක් ගෙන ඇත්තාහුය. ඡායාරූපය ගැනීමෙන් පසු ඒ කුඩා බයිසිකලය අවැසි බව පවසමින් මා තදින් හඩන්නට වූ බවත්, එම බයිසිකලය අතහැර යාම ප්‍රතික්ෂේප කබ බවත්, කුමන දේ කීවත් හැඩීම නතර කර ගැනීමට නොහැකි වූ තැන ගම්පහ නගරයේ වූ වෙළද සැලකින් ඒ වර්ගයේ රෝද 3 කුඩා බයිසිකලයක් මිළදී ගැනීමට සිදු වූ බවයි ඒ කථාව. ඒ අනුව මම බයිසිකලයට පෙම් බදින්නේ ඉතා කුඩා අවදියේ සිටය.

ශිෂ්‍යත්ව පන්තියේදී මා වටා උන් සම වයසේ ඇතැම් මිතුරන් බයිසිකල් පැදීමට පටන් ගත්තේ 3 පන්තියේදී විය යුතුය. පන්ති කාමරය තුලදී තම තමන්ගේ බයිසිකල් ගැන උනුන් පැවසූ කථා බස් බයිසිකලයක් නැති මගේ වර්ගයේ උන්ට ඉතාම රසවත් ඒවා විය. තාත්තාගේ පා පැදිය විවේක සුවයෙන් නිවසේ ඇති කලෙක එය නිවස වටා තල්ලු කිරීමටත් දකුණු කකුල වම්පස පැඩලය මත තබා තනි කකුලෙන් පැන පැන යාමටත් පමණක් මට එකල හැකිව තිබිනි. වම් පාදය වම්පස පැඩලය මත තබා බයිසිකල් පදින්නට පුරුදු වන ලෙස තාත්තා නොයෙක් වර මට යෝජනා කලත් මේ කියන බයිසිකලය පැරණි වර්ගයේ අධික බරකින් යුතු එකක් වූ නිසාමදෝ ඒ කාරිය කිරීමට මට තවත් කාලයක් ගත විය.

කුඩා ප්‍රමාණයේ පා පැදියක් මා සතු නොවූවද මා කිසි දිනෙක මිතුරන්ගෙන් පා පැදිය පැදීමට දෙන ලෙස ඉල්ලා නැත. සිරා කොලුවාගේ හැටි එහෙමය. තමන්ට කියා එකක් නැත්නම් ඒ පිළිබද කෙතරම් ආශාවන් ඇති වුවද දෙමාපියන්ට එය රැගෙන දෙන ලෙස කරදර නොකර තමන්ට ඇති කලෙක ඒ දෙය පුරුදු වීම මගේ ක්‍රමයයි. පසු කලෙකදී බයිසිමොටෝ පැදීමට මෙන්ම පරිගණකය හැසිරවීමට මා ඉගෙන ගත්තේද මටම කියා ඒ දේවල් මිළදී ගත් පසුවය.

මිශ්‍ර පාසලක් වූ එකල මා ඉගැනුම ලැබූ කුඩා පාසලේ ඇතැම් දැරිවියන් පවා ශිෂ්‍යත්ව අමතර පන්ති සදහා කුඩා පා පැදි වලින් හැන්දෑ කොරේ පාසලට පැමිණියද මා හට ඒ වන විටත් පා පැදියක් හැසිරවීමට හැකියාවක් නොවීය. ඒ පිළිබද මගේ කුඩා චිත්ත සන්තානය කණස්සල්ලට පත් වූ අයුරු තවමත් මට මෙනෙහි කල හැක.

සිරා කොලුවා ශිෂ්‍යත්ව විභාගයට සූදානම් වන අවදිය වන විට තාත්තා පිටරටක රැකියාව කරමින් සිටියේය. ශිෂ්‍යත්ව විභාගය සමත් වුවහොත් බයිසිකලයක් තෑගි කරන බැව් එතුමා එහි සිට මා හට ලියූ ලිපියක අකුරු කල හෙයින්දෝ විභාගය සමත් වීමේ දැඩි වුවමනාවක් මා හට ඇති වී තිබුනි. නගරයේ උසස් පාසලකට යාමේ අරමුණටත් වඩා බයිසිකලයක් ලබා ගැනීමේ ආශාව එයට වස්තු බීජය වන්නට ඇත.

මගේ අරමුණු සාක්ෂාත් විය. නගරයේ හොදම පාසලට යා හැකි වන පරිදි ශිෂ්‍යත්ව කඩඉම තරණය කිරීමට මා හට හැකියාව ලැබුනි. ප්‍රතිඵල තාත්තාට දන්වා යැවීමට මා බිදකුදු ප්‍රමාද නොවූයේ මගේ තෑග්ග ලබාගැනීමට සුදුසුකම් සපුරා තිබූ හෙයිනි.

ශිෂ්‍යත්ව ප්‍රතිඵල නිකුත් වී මාස දෙකක් පමණ ගතවූ පසු දිනෙක සැදෑ කලුවර ඔස්සේ කුඩා පාපැදියකින් අප නිවසට පැමිණි අමුත්තෙකි. හෙතෙම මගේ පියා සමග විදේශගතව සිටි රොහාන් අයියා යැයි කුඩා අප විසින් ඇමතූ අප පවුලේ හිතවතෙකි.

මෙන්න මල්ලි තෑග්ග.....

නිවාඩු ඇවිල්ලා දවස් දෙක තුනක්....ඒ උනාට මේක කෑලි දෙක තුනකට ගලවලා ගෙනාවෙ....අද තමයි හයිකරගන්න විවේකයක් ලැබුනෙ....රොහාන් අයියා මගේ මවට බයිසිකලය පිළිබද තවත් තොරතුරු දක්වයි.

බයිසිකලය අලුත්ම එකක් නොවූවද අලුත්ම පෙනුම තවමත් පවතී.

මල්ලි මේක ඇමරිකන් සුද්දෙක්ගෙ පොඩි පුතෙක් පැද්දෙ...ඒ අය ආපහු ඒ රටට යන නිසා තාත්තට දුන්නා...තාත්තා අලුතින් එකක් ගන්න හැදුවෙ...ඒත් මේක නියම ඇමරිකන් බයිසිකලයක්...හොදටම හයියයි...කාලයක් පදින්න පුලුවන් නිසා මම තාත්තට කිව්වා අලුතින් එකක් ගන්න එපා මේක මම ගිහින් දෙන්නම් කියලා.....

දැන් මගේ සතුට දෝරෙ ගලා ගොසිනි. මෙතෙක් කල් අනෙක් උන්ගේ බයිසිකල් දෙස බලා සිටි මට දැන් ඒ එකෙකුටවත් නැති වර්ගයේ මගේම කියා බයිසිකලයක් තිබේ...මගේ පුංචි සිත සියුම් අඩම්බරයකින් පිරී ගොසිනි. බයිසිකලය ඔස්සේ මගේ සුරත ඒ මේ අත ගමන් කරයි...2 පන්තියේ සිටි මගේ මලණුවන්ද මේ සතුටේ හවුල් කාරයෙකු වී ඇති සෙයකි. බයිසිකලයේ හැඩලය රතු පැහැයෙන් පින්තාරු කර බද කොටස තනිකරම සුදු පැහැයෙන් නිමවා තිබුනි. පාපැදියේ වර්ගය Formula 1 නම් විය. හරස් අතට වූ පොල්ලක ඒ නම සදහන් ස්ටිකරයකි. එදින රාත්‍රියේදී මා හට නින්ද බොහෝ දුර විය. කාලයක් තිස්සේ ආශාවෙන් සිටි යමක් ලැබෙන කල්හි අද වුවද මා හට නින්ද බොහෝ දුර වෙයි. එකල පිටරට දුරකථන ඇමතුම් මිළ අධික වූ හෙයින් ලිපි මගින් පමණක් අපි තාත්තා සමග තොරතුරු හුවමාරු කර ගත්තෙමු. තාත්තා එවූ තෑග්ගට ස්තූති කර ලිපියක් ලිවීම පසුදිනට කල් තැබුවෙමි.

පසුදා උදෑසනම නිවසින් පිටතට රැගෙන ගිය මගේ තෑග්ග සමවයසේ උන් පිළිගත්තේ ඉතාමත් හරසරිනි. ගම්වාසී මගේ සමවයසේ මිතුරන් බොහොමයකට පා පැදි නොවූ හෙයින් ඔව්හුද සිටියේ ප්‍රීතියෙනි. එයට පරිබාහිර මට වඩා වසර දෙක තුනක් පමණ වැඩිමලුන් මට බයිසිකල් පැදීමට කියා දීමට ස්වේච්ඡාවෙන් ඉදිරිපත් විය. බයිසිකලය මත මා හිදුවා එකෙකු පිටුපසින් වැටෙන්නට නොදී අල්ලාගෙන පා ගමනින් එයි. මට බයිසිකලය පා ගන්නට අණ කරයි...ටික දුරක් එසේ ගිය කල පිටුපසින් සිටි තැනැත්තා මටත් හොරෙන් අත ඉවතට ගනී...මද දුරක් සමබරව යන මා වැටෙන්නට නොදී අල්ලා ගන්නට තවෙකෙකු ඉදිරිපත් වෙයි. මේ ආකාරයෙන් වෙහෙස මහන්සි වී පැය දෙක තුනක කාලයක් තුල මා පා පැදිය හැසිරවීමට සමතෙකු වූයෙමි. එහෙත් මගේ මළණුවන් එය ඉගෙනගන්නට වැය කලේ හෝරාවක් පමණි. අලුත් යමක් ඉතා ඉක්මනින් ඉගෙන ගැනීමේ කදිම හැකියාවක් ඔහුට වෙයි.

අප බයිසිකල් පදින දෙස ආශාවෙන් බලා සිටින ගම්වාසී සගයන් දුටු කල්හි...

පුතේ ඔය මල්ලිටත් පදින්න දෙන්න.... ඔය නංගිටත් කියා දෙන්න යනුවෙන් මගේ මව මා හට යෝජනා කරයි. මෙතරම් පරාර්ථකාමී හිතක් අද සිරා හට ඇත්තේ මා කුඩා කල දෙමාපියන් එලෙස මා හට ආදර්ශයෙන්ම කටයුතු කලා නිසායැයි විටෙක මට සිතේ. එවැනි කලෙක හිතේ කිසිම කහටක් නැතිව මගේ තෑග්ග මම ඔවුනට පැවරූවේ මමද මෙසේ ආශාවෙන් දෑස් දල්වා බලා සිටි කාලයක් තිබූ හෙයිනි. මේ මිත්‍ර සමාගම නිසාම බයිසිකලයට යම් උවදුරක් වූ කල්හි එය නිවාරණය කරගෙන පැමිණීමට ඔව්හු සිය කැමැත්තෙන්ම ඉදිරිපත් වූහ. අප කල යුතු වූයේ ඒ සදහා වැය වන වියදම පමණක් ඔවුනට ලබා දීමයි. රෝදයක පැච් එකක් ඇති වූ කල්හි රෝදය ගලවා ගන්නා මේ සගයින් පා ගමනින්ම බයිසිකල් වැඩපොලක් කරා ගොස් එය පිළියම් කරගෙන නැවත පැමිණ බයිසිකලයට සවි කරදීමට තරම් කාරුණික විය.

මගේ පා පැදිය හොදින් හසුරුවන්නට හැකි වූ පසු තාත්තාගේ විශාල පා පැදිය මුලින් හරස් පොල්ල යටින් හා පසුව පොල්ලට උඩින් කකුල දමා හැසිරවීමට හැකි වූ අවදිය වන විට තාත්තා නැවතත් මවුබිමට පැමිණියේ BMX වර්ගයේ රතු පැහැති අලුත්ම වර්ගයේ කදිම පා පැදියක් මගේ මලයාට තිළිණ කරමිනි. එහි වූ විශේෂත්වය වූයේ සාමාන්‍ය අත් තිරිංග වෙනුවට පැඩලය පිටුපසට කරකවා තිරිංග තද කල හැකි ක්‍රමයක් (Paddle Brake) එහි වීමයි. හැඩලයට ආසන්නව සාමාන්‍ය පාපැදියක මෙන් තිරිංග ක්‍රියාත්මක කරන උපාංග නොවූ හෙයින් මේ බයිසිකලය වේගයෙන් පදිනා නොයෙක් වර මම මාර්ගයේ ගමන් ගත් වැඩිහිටියන්ගෙන් බැණුම් ඇසුවෙමි.

කොලුවො ඔය බයිසිකලේ බ්‍රේකුත් නෑ නේද...ඔච්චර හයියෙන් ඉගිල්ලෙන්න හදන්නෙ

අනේ ළමයො මේ බ්‍රේක් නැති බයිසිකල් පදිනවා නම් හිමින් පදිනවා...අපේ ළමයිනුත් මේ පාරවල් වල යනවා.

අනේ හැබෑටම බයිසිකලේ නවත්ත ගන්න ක්‍රමයකුත් නැතුව මේකා යන වේගයක්...

එවැනි විටෙක එවැනි ඇත්තන්ට පෙනෙන්නට එක තැන තිරිංග තද කිරීම මගේ පිළිතුර විය. ඒ දසුනින් අන්ද මන්ද වන ඇතැම්හු තිරිංග තද වූයේ කෙසේදැයි වටහාගත නොහැකිව බලා සිටී.

ගම මැදින් යන ගුරු පාර ඉතාම කලාතුරකින් වාහන යනෙන මාර්ගයක් වූ නිසාම දෙමාපියන්ගේ බාධාවකින් තොරව කුඩා උන් බයිසිකල් පැදීමට නිතර ආගිය තැන විය. දෙපසින්ම කුඹුරු ඉඩම් පිහිටා තිබූ එහි ලග ලග වංගු පැවතීම වැඩි වේගයකින් බයිසිකල් පැදීමට බාධාවක් විය. බයිසිකලයේ යා හැකි උපරිම වේගයෙන් යාම සැම විටෙකම මගේ අභිප්‍රාය වූ නිසාම මේ වංගු වලින් ඉවතට විසි වී මඩ නාගෙන ගොඩ පැමිණියේ වරක් දෙවරක් නොවේ. නමුත් මේ කාරියෙන් ඇස් රතු වූ දිනයක්ද එළැඹියේය. මලයාගේ බයිසිකලයෙන් නිවස ආසන්නයේ වූ වංගුවක් කෙලින් කර කුඹුරකට විසිවූ මගේ හිස පැල ගොයම් දරාගෙන සිටි මෘදු මෙළෙක් මඩෙහි සැගවිනි. ආයාසයෙන් මඩ පිසදා දෑස පාදාගෙන බයිසිකලයද කරට ගෙන කුඹුරු දෙසින් සැගවුනු මාර්ගයකින් නිවසට පැමිණි මට වෙනදා නැති අමුත්තක් දැනිනි.

වළලුකර සමීපයේ වූ සිහින් වේදනාව කෙමෙන් වැඩි වෙයි. සිරුරේ කිසිදු තැනක සීරිමකදු නොමැති වුවද මේ වේදනාව මට මහත් පීඩාකාරී විය. මඩ තැවරුනු ඇදුම් දර මැස්සෙහි සගවා බයිසිකලයද පිරිසිදු කර සිරුරේ තැවරුනු මඩද සෝදා හැර නිවස තුලට වැදී හොර පූසෙකු මෙන් සිටියද තව දුරටත් ඉවසනු නොහැකි වේදනාව හමුවේ සිදුවූ සන්තෑසිය මවට පැවසීමට මා හට සිදු විය. ඒ වන විටත් දකුණු කකුලේ අදාල පෙදෙස විශාල ලෙස ඉදිමීමට ලක්වී තිබූ හෙයින් මවගේ ආරාධනයෙන් නිවසට පැමිණි අප ඥාති හිතවතුන් විසින් ගෙනෙන ලද කිසිදු වේදනා නාශක ආලේපයකට මේ ඉදිමුම පැරදිය නොහැකි විය. එදින රාත්‍රිය ඉතාමත් අපහසුවෙන් ගත කර පසුදා උදෑසනම කැඩුම් බිදුම් සදහා අප ප්‍රදේශයේ ප්‍රචලිතව සිටි රත්මලේ වෙද මහතා හමුවීමට බාප්පා සමග යාමට තීරණය වී තිබුනි.

පසුදින උදෑසන කකුල බිම තබා ඇවිදීමට පවා නොහැකි වන තරමට තත්වය දරුණු වී තිබිනි. වළලුකර සමීපයේ ඇති රවුමට ඇති අස්ථිය දැඩි ලෙස ඉදිමී තිබූ අතර යටි පතුල ආසන්නව නහරයක් මෙන් තවත් ඉදිමුමක් විය. ඇවිදීමට අපහසු නිසාම මා ඔසවාගෙන තම යතුරු පැදියේ පසුපස තැබූ බාප්පා තදින් ඔහු අල්ලාගන්නා ලෙස පවසා කඩිනමින් වෙද මහතාගේ නිවස සොයා ඉගිලුනේය. මේ සිදුවීම වන විම මා සිටියේ 8 වසරේ විය යුතුය.

අප පැමිණියේ උදෑසනම හෙයින්දෝ වෙද ගෙදර තවමත් කිසිදු රෝගියෙක් නැත. අපේ ආගමනයෙන් අප කරා පැමිණි වෙද මහතා මගේ කකුල පරීක්ෂා කර පොඩි දෙයක් වෙලා තියෙන්නෙ භය වෙන්න එපා...මට ඩිංගිත්තක් වෙලාව දෙන්ට බුදුන්ට පාන පත්තු කරලා එනකම් යනුවෙන් පවසා නිවස තුලට වැදුනේය.

වෙද ගෙදර ඇති තෙල් බෙහෙත් සුවද හා මුසුවුනු හදුන්කූරු සුවදක් අවට පරිසරයේ පැතිරෙද්දී වෙද මහතා නැවතත් පැමිණියේ තම අත්ලට ගත් බෙහෙත් තෙල් ස්වල්පයකට මුව ලංකර යම් දෙයක් මුමුණමිනි. සිංහල කැඩුම් බිදුම් වෙදකමේදී වේදනාව දරා සිටීමට සිදුවන බැව් මා හට එයට මුහුණ පෑ අයගේ අදහස් තුලින් අවබෝධ වී තිබූ නිසා සිත පිරී තිබුනේ දැඩි භීතියකිනි.

සුව පහසු ආසනයක මා හිදවූ වෙද මහතා මගේ දකුණු කකුලේ ආපදාවට ලක්වූ පෙදෙසෙහි සෙමින් බෙහෙත් තෙල් තැවරුවේ මා සමග අදහස් හුවමාරු කර ගනිමිනි.

මොකද දරුවො උනේ...වෙද මහතා අසයි...

මෙයාට හෙමින් බයිසිකල් පදින්න දන්නෙ නැහැලුනෙ වෙද මහත්තයා, ඊයෙ බයිසිකලෙන් කරණමක් ගහලා.... මා වෙනුවට බාප්පා පිළිතුරු දෙයි.

ආ එහෙමද...එහෙනම් මීට පස්සෙවත් හෙමින් බයිසිකල් පදින්නෙ නැතැයි...වෙද මහතා එසේ කියමින් බුලත් කහටින් දුර්වර්ණ වූ දසන් දක්වා සිනාසෙයි.

දැන් කීය පන්තියේද ඉන්නෙ....වෙද මහතා නැවතත් විමසයි...

මම ආයාසයෙන් පිළිතුරු දෙමි. නමුත් තවමත් මා බලාපොරොත්තු වන ඒ වේදනාව නැත...

පවුනෙ ඉතිං නේද....කකුල මේ වගේ තියාගෙන ඉස්කෝලෙ යන්නත් බෑනෙ....අපි ඉතිං කකුල හොද කරමු නේද මහත්තයො...බාප්පා දෙස බලා ඉගිමැරූ වෙද මහතා ඉදිමීමට ලක්ව තිබූ නහරය බදු කොටස තදින් මිරිකද්දී බාප්පා දැගලිය නොහැකි වන සේ මා තදින් අල්ලා ගත්තේය.

එහෙත් ඒ සමගම නැගුනු විලාපය සමග වෙද මහතාගේ බිරින්දෑ මෙන්ම දියණියද නිවස තුල සිට ඉවතට දිව ආවෝය. මගේ විලාපය සමග තවත් විලාපයක් ඇසිනි. ඒ මගේ බාප්පාගෙනි.

මොකද මහත්තයත් කෑ ගැහුවෙ...වෙද මහතාගේ බිරිද බාප්පාගෙන් අසයි.

මේ මගෙ අත..... තව පොඩ්ඩෙන් වෙද මහත්තයට මගේ අතටත් බෙහෙත් කරන්න වෙනවා.

වේදනාව ඉවසනු නොහැකිව බාප්පාගේ බාහුව තදින් හපා ඇති බව මට වැටහුනේ එවිටය. ඔහුගේ අතේ ඉහළට වන්නට රවුමට කදිමෙට මගේ දත් පෙළ සටහන්ව තිබුනි.

වෙද මහතාගේ දියණිය එකල මා සහභාගි වූ ගණිත පන්තියේ සිටි සම වයසේ එකියක බැව් මා හදුනාගත්තේ දෙනෙතේ වූ කදුලැලි වියැකී ගිය පසුවය. එසැනින් වස ලැජ්ජාවක් දැනිනි.

ආයෙත් හයියෙන් බයිසිකල් පදිනවද ? බෙහෙත් මැල්ලුමක් කෙසෙල් කොලයක දවටා මගේ කකුල වටා ඔතමින් වෙද මහතා විමසයි.

මම දෙපසට ඔලුව වනා නැතැයි පිළිතුරු දුන්නෙමි.

ආයෙ අනිද්දට එන්න...බුලත් කොලයක තබා බාප්පා දුන් තුටු පඩුර සතුටු සිතින් පිළිගත් එතුමා අපට සමු දුන්නේය.

පළමු දිනයෙන් පසු නැවතත් එහි යන විට ඉදිමුම සැළකිව යුතු ලෙස අඩු වී තිබූ අතර මම කෑ ගැසීමකින් තොරව වේදනාව ඉවසා සිටියෙමි. මෙසේ ගතවූ දින කීපයකට පසු මගේ කකුල නිට්ටාවට සුව වූ අතර තවත් මද කාලයක් ඇවෑමෙන් නැවතත් සුපුරුදු වේගයෙන් බයිසිකලය පැද ගියෙමි.

බයිසිකලය නිසා මුහුණ දුන් තවත් අනතුරක තතු ඉදිරි දිනයක......

මම කාමරේ වෙසෙන සත්ගුණවත් සිරා කොලුවා.

ප.ලි

පසුකලෙක පාසලේදී දිගු දුර ධාවනයේ යෙදෙද්දී පවා මතු නොවන පරිදි මගේ ආබාධය සුවපත් කල මේ වෙද මහතා මීට දෑ අවුරුද්දකට පමණ ඉහත ලෝ දම් අනුව අපෙන් සමුගත් පුවත සංවේගයෙන් සටහන් කරමි.

එදා මා හට වෙද ගෙදරට යාමට උදව් වූ බාප්පා 2012 වසරේ මුහුණ පෑ යතුරු පැදි අනතුරක් නිසා දරුණු ලෙස වම් පාදයට හානි වී තිබූ අවස්ථාවක ඔහුගේ සහායට සිරා කොලුවා ඉදිරිපත් වූයේ දෛවයේ සරදමකට මෙනි.

පසුගිය මාස දෙකක කාලය තුල බ්ලොග් ලිවිල්ලෙන් අකමැත්තෙන් හෝ ඉවත්ව සිටීමට මා හට සිදු විය. ඊට පෙර අවසන් වශයෙන් පළවූ ලිපි කීපයක් මා වේලාසනින් ලියා Auto Publishing ක්‍රමයට පල කල ඒවා හෙයින් එම ලිපි අරභයා පාඨක ඔබ පල කල අදහස් උදෙසා පිළිතුරු දීමට ප්‍රමාද වීම පිළිබද සමාව භජනය කරමි. නොරටක සිටින මා රැකියාව නම් සාධකය මත ඒ මේ අත දෝලනය වෙමින් අවිනිශ්චිත තත්වයක සිටීම හේතුවෙන් වෙහෙසට පත්ව තිබූ මානසිකත්වයක් තුල බ්ලොග් ලිවීම උගහටය.

රැකියාව තුල පැන නැගුනු ගැටලු නිසා ඒ මේ අත වැනෙමින් සිටි මා හට අවසානයේ පිළිසරණ වූයේ ගාමිණී විලාවේදී දැන හදුනාගත් වෘත්තියෙන් රූපවාහිනී විකාශන ක්‍රමවේද පිළිබද ඉංජිනේරුවකු වන අන්කල් අයියාය. මා වෙසෙනා රටේ සිටිනා ඔහුගේ හිතවතෙකු වන රේ අයියා වෙත මා හදුන්වා දී ඔහු මාර්ගයෙන් මා ලංකාවේදී නිරත වූ පරිදිම රැකියාවකට සම්බන්ධ වීමට ලැබීම මගේ සියලු දොම්නස් දුරුකරවීය. මා හමුවූ පළමු දිනයේ රේ අයියා....

මල්ලි මම උඹට උදව් කරන්නෙ හේතු දෙකක් නිසා...

1 ඔයාව මට හදුන්වා දුන්න කෙනා මගේ හොදම යාලුවෙක්

2 මම ඔයාගේ බ්ලොග් එක පටන් ගත්ත කාලෙ ඉදන්ම කියවනවා...ඒ තුලින් ඔයා කවුද කියලා මට අවබෝධයක් තියෙනවා.

හිතේ සතුට උදෙසා පටන් ගත් මගේ බ්ලොග මෙලෙස මගේ අනාගත කඩයිම් තීරණය කරනට සාධනීය දායකත්වයක් දක්වාවි යැයි මම සිහිනෙකුදු නොසිතුවෙමි. ඒ නිසාම සයිබරයේ මගේ කාමරය මෙයින් මතු පාලුවට නොයනු ඇත. යහපත් වටපිටාවක, යහපත් මිනිසුන් සමග යහපත් වැටුපකට සේවය කරන මගේ සිත දැන් බොහොම සන්සුන්ය. මේ සදහා පාර පෙන්වූ අන්කල් අයියාට සහ රේ අයියාට අනේක වාරයක් ස්තූතිය පුදමි.

ඔබ ඔබට හැකි පරිදි යහපත් දේ තුලින් අන් අයට පිළිසරණ වේද, ඔබේ දුකකදී අන් අයද එසේම ඔබට පිළිසරණ වේවි. ඒ බැව් මම දැන් අත්දැකීමෙන් දනිමි. බ්ලොග නොලියූ මාස දෙකක කාලය තුල මා ගැන විමසා විද්යුත් පණිවිඩ එවූ හා මූණුපොතේ සටහන් තැබූ සැමටම ස්තූති වන්ත වෙමි. ඔබේ මේ සහෝදරත්වය සිරාගේ කාමරය තවත් කාලයක් විවෘත කර තබන්නට මට ශක්තිය ධෛර්යය එන්නත් කරනවා නොඅනුමානය.

රාජකාරීමය සංචාරයක් අතරතුර මා සිටිනා ඉසව්වට පැමිණ කෙසේ හෝ මා මුණගැසී ගිය සමකය වටේ අප කැන්දාගෙන යන නලින් අයියාද ගෞරවයෙන් සිහිපත් කරමි. මේ කියන රේ අයියා කවුදැයි ඔහු දන්නවා ඇතැයි සිතමි. නියම නමින් මේ සත්පුරුෂයන් හදුන්වා දී ඔවුනට ඇතිවිය හැකි අපහසුතා වැළැක්වීමට ආරූඩ නාමයන් භාවිතා කල බැව් සැළකුව මනාය.