102 දරුවෝ නැති අම්මාලා

මීට පෙර ලිපියකදි දරුවන් කියන්නෙ ජීවිතේ වටිනාම සම්පත බව දොස්තර අංකල්ගෙ අදහස් ඇසුරින් සටහන් වුනා. ඒ සම්පත ලබාගන්න විවාහ ජීවිතයට එළැඹුන බොහෝ  දෙනා පෙරුම්පුරනා බව කවුරුත් දන්න කාරණයක්. සෑම කාන්තාවක්ම පරිපූර්ණ කාන්තාවක් වෙන්නෙත් මාතෘත්වය නම් උතුම් පදවිය ලැබුවට පස්සෙ කියලත් කථාවක් තියෙනවා. බොහෝ අවිවාහක කාන්තාවන්ගෙ පළවෙනි සිහිනය වෙන්නෙ තමන්ට ගැලපෙන පුරුෂයෙක් සමග දීගතලා යන එක, ඊටත් පස්සෙ ඇගේ සිහිනය වෙන්නෙ මව් පදවිය.

සමහරු දෙමාපියන්ගෙ මතයට විරුද්ධව තමන්ගෙ හිත ගත්ත කෙනා සමග කාටත් හොරෙන් විවාහ වෙනවා..තවත් සමහරු හද එළිය තියෙන දවසක කොහෙට හරි වහං වෙලා ගිහිල්ලා පොතේ ලියලා අත්සන් කරන්නෙත් නැතුවම දීග කනවා...මේ වගේ අවස්ථාවල

මගෙ එකා උනත් මම දැන් ඒකව/ඒකිව හිතින් අත් ඇරලා ඉවරයි...මම බලු කපුටු දානයකුත් දුන්නා ඌ මලා කියලා හිතාගෙන යනුවෙන් දැඩි කෝපයකින් යුතුව පවසන දෙමාපියන් මුලිච්චි වෙන්න මේ ජෝඩු ආයෙත් දවසක මහ ගෙදරට යන්නෙත් අලුත උපන් පැටියාවත් තුරුළු කරන්...තමන්ගෙ ක්‍රියාකලාපය පිළිබද දෙමාපියන්ගෙ හිතේ කැකෑරෙන ක්‍රෝධය පොඩි එකා දැක්ක ගමන් වෙඩරු පිඩක් වගේ උණුවෙලා යන බව ඒ ඇත්තො දන්නවා.

බස් එකකට නැග්ගත්, කෝච්චියකට නැග්ගත්...පොඩි එකෙක් ඉන්න යුවලකට ප්‍රමුඛතාව ලැබෙනවා. කාගෙත් අවධානය යොමු වෙනවා...කවුරුත් බලනවා...පොඩි එකා එක්ක හිනා වෙන්න..එයාව අතපත ගාන්න උත්සාහ කරනවා...තවත් සමහරු වඩා ගන්නවා... පොඩි උන්ගෙ හිතේ ක්‍රෝධය,වෛරය,ඊෂ්‍යාව නැති හින්දම ඒ අය දෙවියන්ට බොහොම ලගයි කියලත් කථාවක් තියෙනවා.

මේ පොඩි ඈයො ලොකු වෙද්දි මේ සමාජයෙන් උකහා ගන්න විෂ නොවන්නට මේ පුංචි හිත් මල් වගේ අහිංසකයි , සුවදයි. පුංචි එකෙක් කෑ කොස්සන් ගහන ගෙදරට සිරිදෙව්දුව වඩින බවත්..සියළු දෝෂ නිවාරණය වන බවත් ඇතැම් ගම්වල ඇත්තො අදත් විශ්වාස කරනවා. අමාරුවෙන් අම්මා කියමින් වචන හරඹය පාන්නට උත්සාහ කරන වකවානුවත්..තනියෙන් දෙකකුලින් නැගී සිටින්නට වෙර දරන අවදියත් මේ අයගෙ බොහොම සුන්දර දවස්.

අනේ යන්තම් ඇති...අපේ පරපුර ගෙනියන්න ඔන්න කොලු පැටියෙක් දැන් ඉන්නවා...එහෙම වෙලාවට සීයලා ආච්චිලා වට පිටාවෙ ඇත්තන්ට ඇහෙන්න එහෙම කියන්නෙ රටක් රාජ්ජයක් ලැබුනු ගානට. පොඩි එකාගෙ අම්මට තාත්තටත් වඩා ඒකාට ආදරය කරන්නෙ ආච්චියි, සීයයි. අපේ වගේ සංස්කෘතික වටපිටාවෙන් පොහොසත් රටක දරුවෙක් බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්න අම්මා කෙනෙක්ට විශේෂ ආහාර වේලක් දෙන්න...එහෙමත් නැත්නම් කන්න ආශාවෙන් ඉන්න දෙයක් දෙන්න සමහරු හරිම කැමතියි. සත්ව ලෝකයටත් මේ කාරණය පොදුයි. පැටියා ලැබෙන්නට කලියෙන් හිටිය බැළලිය එහෙමත් නැත්නම් වැස්සි නෙමෙයි පැටියා ඉපදුනාට පස්සෙ ඉන්නෙ. කලින් වගේ හීලෑ නෑ. පැටියගෙ ආරක්ෂාවට දැන් බොහොම රෞද්‍රයි. දණ්ඩක් මුගුරක් ගත්තම භයෙන් සැගවෙච්ච අවදිය අමතක වෙලා වගේ දැන් බොහොම නිර්භීතව ඒ සත්තුත් පැටියා හැර නොයා ඒ ආසන්නයටම වෙලා ඉන්නවා. ඒක තමයි මාතෘත්වයේ ආශ්චර්යය.

සමහරුන්ට මේ ආශ්චර්යය විදින්න දෛවය ඉඩ දෙන්නෙ නෑ. අම්මා කෙනෙක් වෙන්න කොච්චර ආශාවක් හිතේ හිරකරගෙන හිටියත් ඒ වාසනාව හැම කාන්තාවටම ලැබෙන්නෙත් නෑ. තාත්තා කෙනෙක් වෙන්න වාසනාව හැම පිරිමියටම ලැබෙන්නෙත් නෑ. සමහරු අම්මලා උනාට යහපත් අම්මලා වෙන්නෙත් නෑ....එහෙම උන් තමයි මාතෘත්වයට නිගා දෙමින් කොහෙ හරි මුල්ලකට තමන්ගෙ කිරිකැටියව විසිකරලා දාන්නෙ. එහෙමත් නැත්නම් රුපියල් ශත වලින් මිළ නියම කරන්නෙ. මේ ආකාරයේ පිය වරුනුත් ඉන්න බව අමතක කරන්න නරකයි. උන්ට යන්න අපි නිතර දෙවේලෙ අහන අපාය ඇති වෙයිද කියලත් මට සැකයි.

ඉතිං මේ දරුවන් නැති අම්මලා ගැන තමයි මේ ලිපියෙන් අද මම අවධානය යොමු කරන්න උත්සාහ ගත්තෙ. මොකද ළමයි නැති පිරිමියා දිහා බලලා කවුරුවත් හිත රිදෙන යමක් නොකිව්වට ඒ තත්වයේම ඉන්න කාන්තාවගේ තත්වය ඊට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස්. කසාද බැදලා අවුරුද්දක් දෙකක් යද්දි තමයි බාහිර සමාජය ඉස් ඉස්සෙල්ලාම මේ කාරණය ගැන ප්‍රශ්න කරන්නෙ.

තාම වෙනසක් නැද්ද ?

දැන් දරුවෙක් ගැන හිතන්න කාලෙ හොදා නේද ?

මේ විදියට ඇරඹෙන මේ සංවාදයට තව තවත් අලුතින් කරුණු කාරණා එක්වෙමින් ඉදිරියට යනවා...

වසර තුන හතරක් ගියාට පස්සෙ..

මොකද දුවේ ප්‍රශ්නෙ...දොස්තර කෙනෙක් මුලිච්චි උනේ නැද්ද ? මට බැදලා අවුරුදු 4ක් වෙද්දි ළමයි දෙන්නෙක්ම හිටියා.

ආදී වශයෙන් නැගෙන පීඩනය හමුවේ බොහෝවිට දරුවන් නැති විවාහක කාන්තාව අසරණ වෙනවා. තමන්ට තමන්ගේ පවුල තුලින් එල්ලවන පීඩනයට අමතරව බාහිර සමාජයෙන්, නෑදෑයන්ගෙන්, මිතුරන්ගෙන් ආදී වශයෙන් එල්ලවන පීඩනය බොහෝ අයට මානසික ආතතිය ඇති කරනවා. එහි අවසන් ප්‍රතිඵලය සියදිවි නසා ගැනීම බවට පත්වූ අවස්ථාත් නැතුවම නොවෙයි.

තූ නොදකිං...අපේ එකා ඉදලා ඉදලා උස්සගෙන ආවනෙ කොහෙද හිටිය වද බඩුවක්...ඇතැම් නැන්දම්මලා මේ අයුරින් පිටස්තර අය ඉදිරියේ තමන් ඉස්සර දවසක සිප වැළදගෙන නිවසට භාරගත්ත ලේලියට පරිභව කරන්නෙ මිනිසත් කමට නිගා දෙමින්.

ඉතිං හැබෑටම ඈ කුමක් කරන්නද ? වෛද්‍ය පරීක්ෂණවලදි අඩුපාඩුවක් ඇත්තෙ පිරිමි පාර්ශවයෙ බව ඇතැම් විටෙක කියවුනත් අපේ සමාජයෙ තියෙන පුරුෂාධිපත්‍ය හමුවේ අවසානයේ ඒ වැරැද්ද බැර වෙන්නෙත් කාන්තාවගේ ගිණුමට. සිය සැමියාට ඇති ආදරයත්..පවුලේ ගෞරවය රැකීම උදෙසාත් තමා තුල නැති වැරැද්දක් තමා පිට පටවා ගනිමින් සමාජයේ අවමානය විදින කාන්තාවන් කී දෙනෙකු මේ ලෝකෙ ඇතිද....

මේක බල බලා ඉදලා හරියන්නෙ නෑ පුතේ. උඹ තවම තරුණයි..අපෙන් පස්සෙ උඹට යන කළ දසාවක් තියෙන්නත් එපායැ...මේ මගුල කටුගාලා දාලා වෙන තැනකින් අපි කටයුත්තක් බලමු.

ඒ විදියට බොහොම සාපරාධී ලෙස තමන්ගෙ අවසන් තීන්දුව ඇතැම් දෙමාපියන් දෙන්නෙ කාන්තාව කියන්නෙ ඇට මස් ලේ නහර වලින් හැදුනු කෙනෙක් නොවෙන වගට හිතලද මන්දා.

දැන් කාලෙ හොදා නේද , මොකද තාම ප්‍රතිඵලයක් නැත්තෙ ආදී වශයෙන් මගේ මිතුරන්ගෙන් මිතුරියන්ගෙන් මම කිසිවිටෙක අහන්නෙ නෑ. ඒ අය අපිට නොකිව්වට මේ ගැටළුව නිසා සෑහෙන වශයෙන් මානසිකව පීඩා විදින බව ඒ අයට හිතෛෂී පිටස්තර අය විදියට අපට අවබෝධයක් තිබිය යුතුයි. මගේ මව අපේ නිවසට එන මගේ ඇතැම් මිතුරන්ගෙන් මේ ගැටළුව ඇසූ කාලයක් තිබුනා. නමුත් මගේ කරුණු පැහැදිලි කිරීමෙන් පස්සෙ ඇය ඒ වැරැද්ද තව දුරටත් කරන්නෙ නෑ.

මා සමග හොදින් දොඩමළු වන මෙවැනි ආකාරයේ ගැටළුවකට මුහුණ දී සිටින මගේ මිතුරෙකුගෙ සහෝදරියක් ඇගේ අත්දැකීම් පිළිබදව මා සමග ඉතා විවෘතව කථා බස් කර තිබෙනවා.

බැදලා අවුරුදු දෙකක් වගේ උපරිම ගියාට පස්සෙ එක එක්කෙනා ඉතිං අහනවා මොකද වෙනසක් නැද්ද කියලා...තවත් අවුරුද්දක් විතර ගියාම අහනවා ප්‍රශ්නයක් නම් කියන්න අපි දන්න හොද දොස්තර මහත්තයෙක් ඉන්නවා කියලා...තවත් ටික කාලයක් ගියාම අපිට මූණට නොකිව්වට තැන් තැන් වල කියනවා අපරාදෙ කොල්ලා..වද ගෑණියෙකුට අහුවුනා කියලා.

අපි බැදලා දැන් අවුරුදු 8ක්. මේක වෙලාවකට හිතට හරිම වදයක් මල්ලි. කොච්චර හොද මූඩ් එකකින් කොහෙ ගියත්..මේ ප්‍රශ්නය මගෙන් කවුරු හරි ඇහුවට පස්සෙ මම හිත ඇතුලෙන් හරියට අඩනවා. මමත් හිතක් පපුවක් තියෙන ගෑණියෙක්නෙ...බස් එකක හරි කෝච්චියක හරි මගේ ඉස්සරහින් පොඩි එකෙක් තියාගෙන කවුරු හරි ඉද ගත්තම මට පැනලා උදුර ගන්න හිතෙනවා. ගෙදර ගෙනිහින් තියාගන්න හිතෙනවා...ඒ තරමට මම දරුවෙකුට ආසයි. මට දරුවෙක් හිටියා නම් මගේ හිතේ තියෙන පීඩනය සෑහෙන්න අඩුවෙනවා කියලා මම දන්නවා. ගොඩාක් පරීක්ෂණ කරලා ඇති. ඒත් තාම ප්‍රතිඵලයක් නෑ. ඉස්සර ආත්මෙක කරපු මහා පාපයක් හින්දා මට දරු සම්පත මේ ආත්මෙ නෑ කියලත් වෙලාවකට හිතෙනවා. හැබැයි මම ජොබ් එක කරගෙන මේ විදියට හරි ජීවත් වෙන්නෙ මගේ මහත්තයා මාව හොදට තේරුම් අරගෙන ඉන්න නිසා. එයා කවදාවත් මට වැරදි පටවලා අනිත් අය ඉදිරියේ බේරෙන්න හදලා නෑ. අපි දෙන්නම තමයි හැම දේටම මූණ දෙන්නෙ. මේ ප්‍රශ්නෙ තිබුනා කියලා අපි අතර බැදීමට හානියක් වෙලත් නෑ.

බටහිර රටක පලවූ කාටූනයක්...

අපේ සිංහල ගීත සාහිත්‍යය තුලත් මේ තේමාවට ලියවුනු සංවේදී ගී කීපයක්ම තියෙනවා. ඒ අතරින් සංවේදීම ගීතය ගයන්නෙ නීලා වික්‍රමසිංහ බවයි මගේ පිළිගැනීම. ඇය ඇගේ සත්‍ය කථාව ගීතයෙන් ඉදිරිපත් කරන්නෙ ශ්‍රාවක අපට හිතන්න යමක් ඉතුරු කරමින් වගේම අපේ මනස සංවේදී ඉසව්වකට ගෙන යමින්.

දරුවෝ ඇති අම්මාලා
දරු සුරතල් පෙන්නාලා
හඩවා නෙත මා සිත පාරනවා
දරුවෝ නැත මා පතලා //

හඩනා කිරි දරුවෝ
තුරුල පුරා පැතුවා
පවු පුරවා සංසාරයේ
මව් පදවිය නැතුවා

දරුවෝ ඇති අම්මාලා......

කුරුළු මුවෝ සතුනේ
දරු සෙනෙහේ විදිනා
මිනිස් භවේ මහිමේ මගේ
මට දරුවෝ නොදෙනා

දරුවෝ ඇති අම්මාලා....

පද - ආචාර්ය අජන්තා රණසිංහ         සංගීතය - රූකාන්ත ගුණතිලක

                                     මේ ඝනයේම ලා හැකි අනිත් ගීතය ගයන්නෙ නිරංජලා සරෝජිනී..ඇය මව් පදවිය අපේක්ෂාවෙන් භාරයක් වෙන්නට මේ ගීතය ගැයූ බවක් මා අසා තියෙනවා. නීලාට මෙන්ම ඇයටත් දරුවන් නැහැ.

සිරීපාදෙ වන්දවන්න හිසඔලියල් බැදලා
සිරිමා බෝ සාමිනි මට පිරිමි පුතෙක් නැතුවා
කිරි ආහාර පූජාවට අලුත් සහල් පුදලා
සිරිමා බෝ සාමිනි මම පිරිමි පුතෙක් පැතුවා

ඇතෙක් වගේ තනිමංසල භයක් නැතුව යන්නයි
පොතක් වගේ සතර දිගට පෙනෙන්න බැබලෙන්නයි
සිරිමා බෝ සාමිනි මට පිරිමි පුතෙක් දෙන්නයි

ගෑණු අපට සංසාරේ බර හෑල්ලු වෙන්නයි
වී අහුලන කුරුළු කොබෙයි පෙරහැර කරවන්නයි
සිරිමා බෝ සාමිනි මට පිරිමි පුතෙක් දෙන්නයි

සිරීපාදෙ වන්දවන්න....

පද - රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ      සංගීතය - ගුණදාස කපුගේ

                                  තමන්ට දාව උපන් දරුවෙක් නොමැති වුනත් පසුකලෙක දරුවකු හදාවඩා ගැනීමට ගත් මවකගේ සිතුවිලි ඇසුරින් ලියැවුනු තවත් සංවේදී ගීතයක් සිංහල ගීතාවලියෙ තියෙනවා. ඒ ගීතය ගයන්නෙ චන්ද්‍රෙල්ඛා පෙරේරා.

කිරි අම්මාවරු දනට වඩිනවා කිරි සුවදයි මුලු ගම්මානේ
අම්මා ඇයි ඒ දනට නොයන්නේ නොඅසන් පුතනුවනේ
මා සිත රිදෙන නිසා...

නෙත නිදිවරමින් කැත කුණු අතගා
මම නුඹ හැදුවෙමි දුක් විදලා
එනමුදු කුසයේ හොවමින් බිහිකර
ඇගලේ කිරි කර නැත පොවලා

කිරි අම්මාවරු......

නුඹගෙන් දරු සුරතල් බැලුවා මිස
මව් පදවිය නැත මා පතලා
මතු භවයේ මා දනට වඩින්නම්
නුඹ බිහිකර කිරි මව වීලා

කිරි අම්මාවරු....

පද - හෙක්ටර් විජේසිරි     සංගීතය - රෝහණ වීරසිංහ

                             මෙතෙක් දුර මා ඇති කරන්න උත්සාහ කලේ ඔබ අතින් නොදැනුවත්ව හෝ තවත් කෙනෙක්ගෙ හිත රිදෙන්න හේතුවෙන බොහොම සංවේදි කාරණයක් පිළිබද කථිකාවක්. මේ සටහනින් පස්සෙ හරි මේ ගැටලුව කාගෙන් හරි අහන්න සිතෙන සෑම වාරයකම නැවත වතාවක් ඒ ගැන හිතන්න. හැමදාමත් හිත ඇතුලෙන් හඩන එවන් චරිත තවත් හඩවන්නට නොදැනුවත්වම හෝ  ඔබත් දායක වූ කාලය අවසන් කරන්න.


හැමටම හිතන පතන විදියටම දරුවන් ලැබේවා !

මම කාමරේ වෙසෙන සත්ගුණවත් සිරා කොලුවා.

ප.ලි

ගීතයන්හි නිර්මාණ කරුවන් පිළිබද තොරතුරු ලබා දීමෙන් සහාය වූ  අස්වැන්නේ දයානන්ද රත්නායක අයියාට මාගේ නොමද ස්තූතිය හිමි වේ.