69 දොස්තර අංකල්

කාලෙකට කලින් සිරා ලිව්ව හුජ්ජ පෝස්ටුවෙ මනමාලයගෙ මල්ලි තමයි ප්‍රියා. ඒ කිව්වෙ මම උසස් පෙළ කරන අවධියෙ මගේ ජීවිතයට ලං වෙච්ච කදිම මිතුරෙක්. අපේ මේ මිත්‍රත්වය දළු ලා වැඩෙද්දි තමයි අපි එකිනෙකාගෙ නිවෙස් වලට යාම් ඒම් කරන්න පටන් ගත්තෙ. මගේ මිතුරෙක් අපේ ගෙදර ආවොත් අපේ අම්මා දවල්ට කන්න දෙන්නෙ නැතුව යවන්නෙ නෑ වගේම උන්ගෙ ගෙදරකට මම ගියොත් ඒ නිවෙස් වල සත්කාරයත් එහෙමයි.

ප්‍රියාගෙ නිවස බොහොම පිළිවෙලයි. වැඩිමල් සහෝදරයො දෙන්නම විදේශයන්හි රැකියාව කරපු නිසා නිවසෙ හිටියෙ පවුලෙ බඩපිස්සා වෙච්ච ප්‍රියා කොලුවා, අම්මා, තාත්තා පමණයි. ප්‍රියාගෙ තාත්තා විශ්‍රාමික බටහිර වෛද්‍යවරයෙක්. ගම්පළාත නුවර. අන්තිමේදි ප්‍රියාගෙ අම්මගෙ ගමේ තමයි පදිංචියට ගෙවල් දොරවල් ගොඩ නගලා තිබුනෙ. තමන්ගෙන් බෙහෙත් ගන්න ආපු ලෙඩෙක් විදියට තමයි තමන්ගෙ පසුකාලීන බිරිද මුලින්ම හමුවුනේ කියලයි ප්‍රියාගෙ තාත්තා එහෙමත් නැත්නම් අපි ආමන්ත්‍රණය කරපු විදියට Doctor Uncle අපිට කිව්වෙ.

මට ජීවිතේ මුලිච්චි වෙච්ච අතිශය සුන්දර මනුස්සයෙක් තමයි මේ විශ්‍රාමික වෛද්‍යවරයා. අපේ ප්‍රියා නිසා ඒ නිවසට නිතර ආගිය අපි අන්තිමේදි පුතාට වඩා තාත්තා එක්ක හිතවත් වුනා කිව්වත් ඒකෙ වරදක් නෑ.

තමුසෙලත් ඉතිං දවල්ට කන වෙලාවම බලලා ගෙදරට එනවා නේද ? නගා එක්ක ප්‍රියාගෙ නිවසට යන ඇතැම් දවසක ආලින්දයේ හාන්සි පුටුවක විවේකී සුවයෙන් ඉන්න Doctor Uncle තමන් පැළදගෙන ඉන්න කණ්නාඩිය යටින් බලලා අපිට කියන්නෙ විහිළුවට මිස ඇණුම් පදයකට නොවන බැව් අපි ඒ වෙද්දි හොදට අවබෝධ කරගෙන හිටියෙ. මොකද ඒ නිවසට කොයි වෙලේ ගියත් කෑම මේසෙ ඉදගන්නෙ නැතුව අපිට ආපසු යන්න අවසර දුන්නෙ නැති හින්දා. එතුමාගේ ශබ්ද කෝෂයෙ “අයිසෙ කියන වචනය වැඩිපුර භාවිතා උනාට කිසිම අවස්ථාවක ඒ තවත් කෙනෙක් පහත් කරන්න නෙමෙයි කියන කාරණයත් ඒ වෙද්දි අපිට වැටහිලා තිබුනෙ. ඉතාම කරුණාවන්ත හදවතක් තිබ්බ මනුස්සයෙක් විදියට ප්‍රියාගෙ තාත්තව අපි හදුනගත්තෙ නිවසේ ඇති කරන සුරතල් සතුන් රෝගී උනාම ඒ වෙනුවෙන් ඇප කැප වෙලා බේත් හේත් කරන විදිය, දුප්පත් මිනිහෙක්ට ගෙදරට බඩු මල්ලක් ගන්න, පන්සලේ අඩුපාඩුවක් හදාගන්න නොමසුරුව පරිත්‍යාගයන් කරපු තැන්වල අපිත් හිටපු හින්දා.

මට කියනවකො අපේ මිනිහට කෙල්ලෙක් එහෙම තාම සැට් වෙලා නැද්ද කියලා...ඇතැම් දවසක අපේ කථා බහ ආරම්භ වෙන්නෙ ඔය විදියට. අයිසෙ දැන් තමුසෙලත් බදින වයස නේද ? තාම බදින්න අදහසක් නැද්ද...ඕනෙ නම් මගේ යාලුවන්ගෙ දුවලා කීප දෙනෙක් ඉන්නවා කථා කරන්නම්.

දැන්ම බදින්න අදහසක් නෑ අංකල්....ගෙයක් දොරක් හදාගෙන වාහනයක් කාරිය ගන්නකම් බදින්න අදහසක් නෑ.

ඒවා ගත්තට පස්සෙ අයිසෙ නොබැද ඉන්න එක තමයි හොදම වැඩේ.

ඒ මොකද අංකල්...

මොකද ඔය ඔක්කොම සම්පූර්ණ කර ගන්නකොට අවුරුදු 40ත් පැනලා තියේවි නොවැ...

මම කියන දේ අහනවා...ඔය හැමදේම සම්පූර්ණ කර කර බදින්න බෑ. මමත් බැන්දෙ ඔය දේවල් ඇතුව නෙමෙයි. ඉස්සෙල්ලා බදිනවා. ඊට පස්සෙ තමන්ගෙ සහකාරියත් එක්ක සහයෝගයෙන් අනිත් දේවල් කරගන්නවා...ඔන්න ඕකයි ක්‍රමේ. හැබැයි බැදපු ගමන් දරුවෙක් හදනවා. නිකං කල් මර මර ඉන්නෙ නැතුව.

ඒ මොකද අංකල් එහෙම කියන්නෙ. මෙහෙම මාතෘකාවක් ගැන අපේ දෙමව්පියන් එක්ක කථා කරන්න අපි විළි ලැජ්ජා උනාට ප්‍රියාගෙ තාත්තා වෛද්‍ය වෘත්තියෙ නිරත වෙච්ච කෙනෙක් හැටියට අපිට එහෙම ලැජ්ජාවක් දැනුනෙ නෑ.

මෙහෙමනෙ අයිසෙ...ජීවිතේ වැදගත්ම දේ මොකක්ද කියලා කියනවා...ගෙවල් දොරවල්ද, වාහනද, රැකියාවද,

හිතාගන්න බෑ අංකල්...අපේ උත්තරේ එහෙමයි

ජීවිතේ වැදගත්ම සම්පත තමයි දරුවො, මම ඔය කලින් කියපු හැමදේම සපුරගත්තත් ළමයි නැති ජෝඩු කීයක් නම් මේ ලෝකෙ ඉන්නවද...ඒ හැමෝම කොච්චර සම්පත් තිබුනත් වේදනාවෙන් තමයි ජීවත් වෙන්නෙ දරු සම්පත නැතුව,

අද ඉන්න ජෝඩු කසාද බැදලා..ගෙවල් හදනකං...අරව මේවා ගන්නකං කිය කියා වැදගත්ම කාරිය පස්සට දානවා...දරුවො ලැබෙන එක වළක්වන්න බෙහෙත් බොනවා..ඔය බෙහෙත් වල රසායනික ද්‍රව්‍ය වල ක්‍රියාකාරීත්වය හින්දා සමහරුන්ට අතුරු ආබාධ හැදෙනවා. තවත් සමහරුන් තමන්ගෙ ඉලක්ක ජය අරන් ළමයෙක් බලාපොරොත්තු වෙද්දි ශරීරයේ සැකැස්ම සෑහෙන වෙනස් වෙලා. ඊට පස්සෙ දොස්තරලා පස්සෙ දුවනවා ලක්ෂ ගණන් වියදම් කර කර. ඒ හින්දයි මම කිව්වෙ ඉස්සෙල්ලාම වැදගත් රාජකාරිය කොරගෙන ඉන්නෙයි කියලා.

මම අදුරන පවුලක් දරුවො ලබාගැනීම කාලයක් පස්සට දාලා අවශ්‍ය කාලය ආවම දරුවෙක් හදාගන්න බැරුව හැම තැනම ගියා...ඒ අයට මිළ මුදල්, යාන වාහන, දේපළ ඇති තරම්. ඒත් වැදගත්ම දේ නෑ. අන්තිමේදි දොස්තරලා කිව්වා ගර්භාෂයෙ ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා සැත්කමකින් යථාතත්වයට පත් කරන්න ඕනෙ ඒකට ලංකාවෙ පහසුකම් නෑ කියලා. මේ අය අන්තිමේදි සැත්කම කරන්න කැනඩාවට යන්න තීරණය කලා...වියදම කෝටි ගාණක්...අන්තිමට ගමන පිටත් වෙන්න මාස දෙක තුනකට කලින් දරුවෙක් ලැබෙන ලකුණු පහල උනා. ඒක ඒ අයගෙ වාසනාව. හැබැයි හැමෝටම එහෙම වාසනාවක් ලැබෙන්නෙ නෑ.

ප්‍රියාගෙ තාත්තා ඒ නිවසට යන හැම මොහොතකම වගේ කසාදය පිළිබද ගැටළුව ඉදිරිපත් කරන නිසා මම දවසක් කිව්වා

මම ඉතිං කලාවට බර හාදයනෙ අංකල්...ඒ හින්දා මට චිත්‍ර ටීචර් කෙනෙක් හොයලා දෙන්න කියලා.

සති දෙක තුනකට පස්සෙ Doctor Uncle ප්‍රියාගෙන් නොම්බරේ ඉල්ලන් මට කථා කරනවා ජංගම දුරබණුවෙන් ...

ඔන්න මට කියපු විදියට වැඩේ කලා...තමුන් මෙහෙ එනවා ළගදි දවසක, හොද නැටුම් ටීචර් කෙනෙක් ඉන්නවා...මාත් එක්ක වෙලාවක යමු ඒ ළමයගෙ ගෙවල් පැත්තෙ...

අංකල් ඒ ළමයා උඩරට නැටුම්ද කරලා තියෙන්නෙ...

මම දන්නෙ නෑ අයිසෙ..උඩරට පහතරට බැරි නම් දහඅට සන්නිය හරි නටයිනෙ...තමුසෙ මම කියනවට එනවකො ...

තවත් දවසක එහෙ ගියාම

බලනවා අයිසෙ මේ අපේ ප්‍රියා...දැන් ගෑණු කීයක් කියලා බලන්න ගියාද...මේ යෝධයා එකකට වත් කැමති වෙන්නෙ නෑනෙ...තමුසෙලා දෙන්නවත් අහලා කියනවකො මේ මිනිහට කොහෙ හරි කෙල්ලෙක් පැටලිලා ඉන්නවද කියලා ඉක්මනට කරලා දාන්න.

තවත් දවසක..

අයිසෙ සිරා...තමුසෙට ගෑණු හොයන එක මම නැවැත්තුවා..නැටුම් ටීචර් කෙනෙක් හෙව්වාම කියනවා චිත්‍ර ටීචර් කෙනෙක් ඕනෙලු...චිත්‍ර ටීචර් කෙනෙක් හෙව්වාම කියනවා සංගීත ටීචර් කෙනෙක් ඕනෙලු...ඔය කියන කියන විදියට ගෑණු හොයන්න තමුන් හිතුවද ගෑණු කියන්නෙ  කලාගාරයක් කියලා. මම කියන්නද හොදම වැඩේ..තමුසෙ පෙර පාසල් ටීචර් කෙනෙක් බදිනවා...එතකොට තමුන්ට ළමයි ඉන්න දවසක ඒ දරුවන්ට ආදරෙන් සළකගෙන ගෙදරදිම මූලික අධ්‍යාපනය දීගෙන ඉන්නෙ නැතැයි තමුන්ගෙ පවුල.

Doctor Uncle මගේ අතිජාත ස්කූටරය අළුත් වැඩියා කරන්නත් අදහස් වලින් සෑහෙන්න උදව් වෙච්ච කෙනෙක්...

අයිසෙ මම පේරාදෙණියෙ පැකල්ටියෙ ඉන්න කාලෙ මගෙ ලගත් තිබුනා vespa එකක්. ඒ දවස් වල ප්‍රියාගෙ අම්මගෙ තාත්තා තේ වත්තක සුපිරින්ටන්ඩ් කෙනෙක් හින්දා මේ පවුල හිටියෙත් නුවර... ඉතිං හැන්දෑවට හැන්දෑවට මම කුරුල්ලා වගේ යනවා ඇන්ටිව බලලා එන්න. ඒ දවස් වල මට මතක විදියට අපේ කැම්පස් එකේම සෑහෙන දෙනෙක් කොල්ලො පැද්දෙ ස්කූටර්...හැබැයි ඇන්ටි ස්කූටරේ ඉදගෙන යන්න කැමති නෑ..අමාරුයි කියලා...අපි දෙන්නා ඉතිං කොහේහරි යන දවසට අපේ තාත්තගෙ වොක්ස්වැගන් කාර් එක තමයි පාවිච්චි කලේ.

මේ බයිසිකලේ කෑලි අඩුයිනෙ. මෙන්න මෙතනට එනවා ස්විච් එකක්..ඒක මේකෙ නෑනෙ...මෙන්න මෙතනට එනවා මේ විදියෙ කෑල්ලක්...ඔය විදියට අඩුපාඩු පිළිබද උපදෙස් එතුමගෙන් ලැබුනා.

කොහොම හරි තාත්තගෙ නිසි මග පෙන්වීම හින්දම ප්‍රියා යෝජනාවකින් තමන්ට ගැලපෙන යුවතිය තෝරගෙන විවාහ ජීවිතේට එළැඹුනා. ඒ උත්සවය වගේම අයියලා දෙන්නගෙම විවාහ උත්සව වලටත් මගේ සහයෝගය විවිධ අංශ වලට ලබා දුන්න නිසාම ඒ වෙද්දි ප්‍රියාගෙ පවුලෙ ලගම හිතවතෙක් තරමටම මම ඔවුනට සමීප වෙලා හිටියෙ.

ඒ නිසාම විවාහ උත්සව වලට සංගීත කණ්ඩායමක් සොයා දීමේ වගකීම හැම විටම පැවරුනේ මට.
තමුන් ඉතිං සංගීතකාරයා නොවැ...අයියලට හොයලා දුන්නා වගේ වැඩි සද්ද බද්ද නැති හොද සංගීත කණ්ඩායමක් ප්‍රියාගෙ වැඩේටත් හොයලා දෙනවා...එහෙම වෙලාවට මට වගකීම් පැවරුනේ ඒ විදියට.

මම ඒ නිවසෙ දැක්ක වටිනාම දේ තමයි සමගිය සහ දෙමාපියන්ට දරුවො දක්වපු ගෞරවය. රාත්‍රියට කෑම මේසයට හැමෝම ඉදගත්තම තමයි Doctor Uncle දරුවන්ට කියන්න තියෙන දේවල් කියන්නෙ. අයියලා දෙන්නම නිවාඩුවට ලංකාවට එන්නෙ එකටම නිසා එහෙම දවසට මමත් රාත්‍රී භෝජනයකට ඒ ගෙදර ආරාධිතයෙක්. අයියලා විවාහ ජීවිත වලට එළැඹිලා තිබුනත් තාත්තා කියන දේවල් එක්ක කවදාවත් වාදයකට ගියේ නෑ. පුතාලා තුන්දෙනාම මත්පැන් කටේවත් තිබ්බෙ නැති උනාට Doctor Uncle කෑමට පෙර පොඩි එකක් අරන් කෑමෙන් පස්සෙ ඉක්මනට නිදාගන්නවා.

දවසක් මේ ගෙදරට ගිය වෙලේක Doctor Uncle කවදාවත් නැති අමුතුම කථාවක් කිව්වා. මම ආශාවන් කියන දේ සෑහෙන්න අඩු කරගෙන දැන් ජීවත් වෙන්නෙ. මට දරුවො සැළකුවත් එකයි, නැතත් එකයි. මම ඒ ගැන බලාපොරොත්තු තියාගෙන නෑ. අපි දෙන්නට ජීවත් වෙන්න මට ලැබෙන ආදායම් හොදටම ඇති. අපේ ජීවිත ගැන විශ්වාසයක් තියන්න බැරි හින්දා තමයි ප්‍රියාට උනත් ඉක්මනට කසාද බදින්න කියලා මම පස්සෙන් පැන්නුවෙ. දැන් ඉතිං ඒ වැඩකටයුතු ඔක්කොම ඉවරනෙ.

ප්‍රියාගෙ වෙඩිමෙ වැඩකටයුතු ඔක්කොම ඉවරවෙලා ආයෙත් නිවසට ආපු වෙලෙත්...මට තට්ටුවක් දාලා Doctor Uncle කිව්වෙ ඊළගට නගාට බැරි නම් තමුසෙවත් බදිනවා...හොද ළමයෙක් මම හොයලා දෙන්නම් කියලා. ඊට හරියටම මාසෙකට විතර පස්සෙ දවල් වරුවක ප්‍රියාගෙන් මට ඇමතුමක් ලැබුනා.

හෙලෝ ප්‍රියා...

සද්දයක් නෑ...ප්‍රියා ඉකිගහන හඩක් යන්තමට ඇහෙනවා...

මොකද බන්...කථා කරපන්...

ම...මචන්...තාත්තා නැති උනා බන්...ඒකාට එච්චරයි කියාගන්න ලැබුනෙ...දරුවෙක්ට ජීවිතේ කියන්න ලැබෙන දුක්බරම වචන ටික ඒ විදියට කියලා ප්‍රියා මහා හයියෙන් කෑ ගහලා අඩන්න ගත්තා...

මමත් ඉක්මනට කහ කුරුල්ලා පිටේ නැගලා ප්‍රියාගෙ නිවසට ගියා.

වෙච්ච සිද්ධිය මට කිව්වෙ අසල්වැසියෙක්...නිවැසියො සියල්ලෝම ඒ වෙද්දි රෝහලට ගිහින්...

දොස්තර මහත්තයා වෙනදා වගේ උදේ ටීවී බල බල සාලෙ පුටුවට වෙලා ඉදලා. නෝනා කුස්සියට ගිහිං තේ එකක් හදාගෙන එද්දි ඔලුව පැත්තකට බර වෙලා ඉදලා තියෙන්නෙ...මුලින් හිතලා තියෙන්නෙ නින්ද ගිහින් කියලා..ඒත් වෙනදට මේ වෙලාවට නිදියන්නෙ නැති හින්දා හොයලා බලනකොට තමයි නෝනා දැනගෙන තියෙන්නෙ සිහිය නෑ කියලා. අපි ඉතිං ඉක්මනට ඉස්පිරිතාලෙට යැව්වා..ඒ වෙද්දිත් නැති වෙලාලු...පපුවෙ අමාරුවක්...

මේ විදියෙ මරණයක් ලබන්න කෙනෙක් බොහොම පින් කරන්න ඕනෙ...මළගෙදර දවසෙ පන්සලේ නායක හාමුදුරුවො එහෙම දේශනා කලා. දොස්තර මහත්තයා ජීවතුන් අතර ඉද්දි මේ සමාජයට වගේම ගමට රටට කරපු සේවය මෙතෙකැයි කියන්න බෑ. මෙහෙම ආදර්ශමත් ජීවිත වලින් තමයි මේ ජීවත්වෙන ඇත්තොත් තමන්ගෙ ජීවිතේට යම් ආදර්ශයක් ගන්න ඕනෙ.

හැමෝගෙම සෝ සුසුම් මැද්දෙ ගහක් ගලක් වගේ හිටපු Doctor Uncle ගෙ සොහොනට කනත්තෙදි ගිණි ඇවිලෙන කොට එතුමා සිරාට මුලිච්චි වෙන හැම වෙලාවකම කටේ තිබුන වචන පෙළ මගේ හිත ඇතුලෙ දෝංකාර දුන්නා.

ඉක්මනට බදිනවා අයිසෙ....

මම කාමරේ වෙසෙන සත්ගුණවත් සිරා කොලුවා.

ප.ලි

ප්‍රියාගෙ තාත්තට පපුවෙ අමාරුව හැදුන දෙවැනි වතාව තමයි මේ. මීට පෙර එතුමා ගම්පහ ප්‍රධාන පුද්ගලික රෝහලක අධ්‍යක්ෂ වරයා ලෙස වැඩකටයුතු කරමින් ඉන්න වෙලාවක රාජකාරී ස්ථානයේදීම පපුවෙ අමාරුව හැදිලා ප්‍රතිකාර ලෙස ලබාදුන්න මිළ අධික එන්නතක පිහිටෙන් නැවතත් ජීවත් වෙන්න වරම් ලබාගෙන තිබුනා.

ඒ එන්නත ඒ දවස් වලත් රු 35000/- කට වැඩියි බන්...ඉස්පිරිතාලෙම ඉතුරු වෙලා තිබුනෙ එකම එකයි...තාත්තට අමාරුව හැදෙනකොට මමත් මොකක් හරි වැඩකට ගිහිං ඒ ළගමයි හිටියෙ...

දොස්තර කෙනෙක් එන්නත තියෙන ෆ්‍රිජ් එක පෙන්නුවාම ඒක එතනින් අරගෙන දුවලා ගියෙත් මමමයි. තාත්තගෙ ජීවිතේට අනතුරක් වෙයි කියලා ඒ වෙලාවෙ මගේ අත වෙව්ලුවා බන්...ඊට පස්සෙ තාත්තා කොලස්ට්‍රෝල්, සීනි හැමදේම එයාම චෙක් කරගෙන හොද මට්ටමක ඒ හැමදේම පවත්වගෙන ගියේ. මේ වතාවෙ එයාව බේරගන්න අපි කවුරුවත් ලග හිටියෙ නැති එක ගැන මට ජීවිත කාලෙම පසුතැවෙන්න වෙයි බන්. පස්සෙ දවසක ප්‍රියා එහෙම කිව්වා.

තාත්තා ජීවතුන් අතර ඉද්දි දුන්නු උපදෙස් අකුරටම පිළිපැද්ද ප්‍රියා කසාද බැදලා පළවෙනි අවුරුද්දෙදිම තාත්තා කෙනෙක් උනා.