105 අපිත් ගියානෙ මී මුරේ

අපි මීමුරේ යනවා උඹ එනවද ?
බස් කථාවෙදි කකුල කඩාගත්තා කිව්ව ජීවන්ත ගොයියා සිරාගේ ජංගම දුරබණුවට දුන්න ඇමතුමකින් එහෙම ඇහුවෙ පුදුම තදියමකින්.

කවදද බන් යන්නෙ...උඹලා මාර  මිනිස්සුනෙ...මෙහෙමත් හදිස්සියෙ ට්‍රිප් යන සිරිතක් තියෙනවද ? මම පෙරළා ප්‍රශ්න කොලා.

උඹ ඉතිං දන්නවනෙ මේ ජීවන්තයගෙ හැටි...මේ හිතුවා මේ ගියා...ලොකු සැලසුම් නෑ...උඹ එනවද නැද්ද කියලා විතරක් කියපං...

හරි හරි පොඩ්ඩක් හිටිං...මොකද ඔච්චර හදිස්සි...
මට තව විස්තර ඕනෙ...මොකේද යන්නෙ...කවදද දිනේ....කොහෙද නවතින්නෙ ?

දිනේ දෙසැම්බර් 24 නත්තල උදාවෙන රෑ...පාරෙ බස් එකේ...අපි ජා-ඇලින් කොළඹ ගුණසිංහපුර බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට ගියා...එතනින් නුවරට ගියා...නුවරින් හුන්නස්ගිරියට ගියා...එතනින් ලූල්වත්තට, ලුල්වත්ත කියන්නෙ මචෝ තේ වතු තියෙන පැත්තක්...ඒ වතු මැද්දෙන් යන පොඩි වෑන් එකක් තමයි තියෙන්නෙ සෙනග අරන් යන. ඒක මී මුරේටම යන්නෙ නැ...වෑන් එක යන තරමක් දුරට ගිහින් ඉතිරිය පයින් යනවා...එතකොට නවතින්නෙ මහ කැලේ මැද්දෙ අටවගන්න අපේ කූඩාරමේ...ඒ කිව්වෙ අපි Campsite (කූඩාරම්) ගහන්න යන්නෙ.

අඩේ තනි ඇහැට ඇඩෙන්නෙ...ඇළි හතෙන් පස්සෙ කැලෑවක නැවතුනේම නෑ. එතකොට තව කවුද යන්නෙ...

මගේ ලග වැඩ කරන කොල්ලො දෙන්නෙකුයි. මගේ යාලුවො දෙන්නෙකුයි...උන් දෙන්නව තාම උඹට සැට් වෙලා නෑ...දෙන්නම නළු බට්ටො. උඹත් ඉතිං කලාවට බර නිසා උන් දෙන්න අනිවාර්යෙන්ම උඹට අල්ලලා යයි.

මොකද කියන්නෙ උඹ සෙට්ද ? මම මේ බයිට් එකට හුරුල්ලො ගේන්න යන්න සෙට් වෙන ගමන්.. මට ඉක්මනට උත්තරයක් දීපන්...හෙට හරි කමක් නෑ...මොකද උඹ යන්නෙ නැත්නම් වෙන කාටහරි කථා කරන්න.

හෙට වෙනකං ඉන්න ඕනෙ නෑ බං...මම අනිවාර්යෙන්ම එනවා...මගේ නමත් ලිස්ට් එකට දාහං...

ඔන්න ඔහොමයි අපේ කථා බහ නිමාවට පත් වුනේ.

සෝමරත්න දිසානායක උන්නැහේගෙ සූරිය අරණ චිත්තර පටිය බලපු දවස් වල ඉදලාම ඒ සුන්දර ගැමි පරිසරය දකින්න පුදුමාකාර උවමනාවක් තමයි මට තිබුනෙ. ඒත් ඉතිං මේ වගේ ගමනක් ගෙදර ඇත්තො එක්ක ගිහිල්ලා කිසිම සොමියක් නැති නිසාම ආශාව හිතේ තෙරපගෙන හිටියා නිසි වෙලාව එනකං. ඔන්න බොලේ නිසි වෙලාව ඇවිල්ලා...තවත් මොනවා හිතන්නද මමත් එක පයින් කැමති උනා මී මුරේ බඩගාන්න.

ජීවන්ත කොලුවා කියන්නෙ යමක් කරන්න හිතුවොත් ඒ දේ කරලාම පස්ස බලන වර්ගයේ එකෙක්. මෙයා කවදාවත් අනුන් යටතෙ වැඩ කරලා නෑ...තමන්ගෙ කියලා එක එක බිස්නස් තමයි හැමදාම කලේ. මේ අවුරුද්දෙ කරන ව්‍යාපාරය නෙමෙයි ලබන අවුරුද්දෙ කරන්නෙ...ඒක නෙමෙයි ඊළග අවුරුද්දෙ...අත්තෙන් අත්තට පනින කුරුල්ලා වගේ හැමදාම එක එක දේවල් කලාට මිනිහා ඔන්න දැන් නම් හොදම එක තෝරාගෙන ඒකෙන් ඉදිරියට යනවා...මේ ළගදි රාජ්‍ය සම්මානයකුත් හම්බවුනා කියලත් මට දැන්වූවා. මේකා ගැන වෙනම පෝස්ටුවකට ගොනු කරන්න තරම් කරුණු තියෙන නිසා ඉතිරි විස්තර ඉදිරි දිනයක දෙසන්නම්.

හැමදාමත් වගේ කාලය ටික් ටික් හඩින් ගතවෙලා  ගියා...මොන හඩින්ද...ටික් ටික් හඩින්.....ඔය කියන මීමුරේ ගමන පිටත් වෙන්න තියෙන්නෙ නත්තල ලබන්න ඔන්න මෙන්න තියලා රාත්‍රී ජාමෙ. මගේ දෙමාපියන්ගෙන් අවසර වගේම ආශිර්වාදයත් ලබාගෙන බෑග් කඩමල්ලක දවස් දෙකකට ඇති වෙන්න අඩුම කුඩුම ටිකකුත් ඔබාගෙන මම කෙලින්ම ගියේ ජීවන්තගෙ නිවසට...මේ නිවස පාසල් යන කාලයේ සිටම ආගිය තැනක් නිසා මට හොදට හුරු පුරුදු තැනක්...ඒත් හැමදාම එහෙට යන්නෙ පුදුම භයකින්....

ජීවන්තයලගෙ ගෙදර එදා ඉදන් හිටිය බල්ලො කවදාවත් අමුත්තෙක් දැක්කට බුරන්නෙ නෑ...හොදට නැට්ට වනලා පිලිගන්නවා...අයියෝ මේකා හිත හොද බල්ලෙක් කියන අදහසින් අපි ඔලුවත් අතගාලා ඒකව පහුකරගෙන ඉදිරියට යද්දි තමයි පිටිපස්සෙන් ඇවිල්ලා හපන්නෙ...වතාවක් අපේ තවත් මිත්තරයෙක්ට මේ ඇබැද්දියම උනා...බල්ලා පිටිපස්සෙන් ඇවිල්ලා හපපු පාර උගෙ කටට ඩෙනිමෙ පිටිපස්සෙ සාක්කුවට දාගෙන තිබුන මුදල් පසුම්බිය සම්පූර්ණයෙන්ම අහුවුනා...පර්ස් එක බල්ලට දීලා පණබේරාගෙන දිව ගිය මේ මිත්තරයා පස්සෙ කාලෙක කිව්වෙ...මචෝ එදා පර්ස් එක තිබුනෙ නැත්නම් පුකෙන් භාගයක් බල්ලගෙ කටේ කියලයි.

ඉතිං පණ භයේ ගැහෙමින් මම ජීවන්තයට ආමන්ත්‍රණය කරද්දි ඒකා හිනාවක් එක්ක මතු වුනා. භය වෙන්න එපා බන් බල්ලා මලා පාරෙ ගිය වාහනේකට යට වෙලා...දැන් ඉන්නෙ පැටියෙක්...

පැටියා උනත් කොටි හපුවා වගේ අමුතුම පාටක එකෙක් හින්දා හිතට භයක් නැත්තෙ නෑ... මොකක්ද මේකගෙ නම...

මේ ගෑණු ළමයෙක්...මෙයාගෙ නම මල්කි...

මේ වගේ කොල්ලො සැට් වෙලා යන ගමන් බිමන් වලට මගේ මිත්තරයගෙ මව්තුමිය හැමදාමත් බොක්කෙන්ම හැල්ප්....එදත් ඒ විදියට මාලු පාර්සලයක් එහෙම බැදලා කාරිය පාර්සල් කරලා තිබුනා මේසෙ උඩ.

සියලු කළමනා අතට ගත්තට පස්සෙ ජීවන්තයා අම්මගෙ කකුල් දෙක අල්ලලා වැන්දා....ඒකා අම්මට අපිටත් වඩා ආදරෙයි කියලා හිතෙනවා වෙලාවකට...ඒ තරමට සමීපයි.

පරිස්සමින් යන්න පුතේ...තරමකට බොනවා...හොදද ?..එහෙම අවවාදයකුත් දුන්නා. මේ වගේ චාරිකාවකදි ඉතිං බෝතලයක් දෙකක් අමතර කාය ශක්තිය සපයන්න අපට වැය වෙන බව එතුමියත් දැන උන්නා.

කෝ බන් උඹේ ගෝලයො...

ආ උන් දෙන්නා කලින් වාහනේ චතුරයලගෙ ගෙදරට යැව්වා...උන් සැට් එක එහෙන් ජා-ඇලට එයි. අපි දෙන්නා විතරයි මෙහෙන් යන්නෙ...

ඔයින් මෙයින් පිරිස ජා-ඇල නගරයේදි එකිනෙකාට සම්මුඛ උනා. ඒ අතරෙදි ජීවන්තගෙ නලු මිත්තරයො දෙන්නව හදුනාගන්නත් මට හැකි වුනා.  ක්‍රිස්තියානි භක්තිකයින් වැඩි ප්‍රමාණයක් වෙසෙන මේ ප්‍රදේශයේ ඇත්තො ඒ වෙද්දිත් උදාවෙන නත්තල පිළිගන්න ඉතාම හොද සූජානමකින් හිටියෙ. සමහරු පල්ලි යනවා...තවත් සමහරු  විවිධ දේ මිළදී ගන්න සාප්පු සවාරියේ යෙදෙනවා...අපේ නඩෙත් පණු බෙහෙත් මිළදී ගන්න බාර් කොටේකට ලං වුනා.

එදා මට හිතුනෙ අරක්කු නිකං දෙනවදෝ  කියලයි...ඒ තරමට සෙනග පොර කනවා...රාත්තිරී 9 කණිසමට බාර් වැහෙන නිසා ඊට කලින් ඹෟෂධය අරන් ගෙදර යන්න තමයි හැමෝගෙම උවමනාව..හාල්මැස්සො අස්සෙ තෝරු මෝරු වගේ පෝලිමේ තෙරපෙන මහ ජනකාය මැද්දෙ ලයිෂන් චණ්ඩිත් රිංගලා...

අඩෝව් මට ගල් බෝතල් 5 ක් දියන් ඩෝ....නිකං අනම් මනම් ටොක් තියා ගන්න බෑ අරිද ? මෙන්න මේ වගේ තර්ජන ගර්ජන මැද්දෙ අපේ උනුත් තුන් හතර දෙනා විදියට බෙදිලා ගිහිල්ලා බඩු රැස්කොර ගත්තා. රැස්කොර ගත්ත ධනය ගමන් මල්ලක සුරක්ෂිත ආකාරයෙන් සැතපෙව්වට පස්සෙ තමයි අපේ ගමන නැවතත් ආරම්භ වුනේ.

ජීවන්ත අයියෙ අපි රෑට කෑවෙ නෑ නේද ? මොනවා හරි කමුද ?

ඒකාගෙ ගෝලයෙක් ගමන පටන් ගන්නත් කලියෙන් නාහින් අඩනවා. අනේ ඒ පොඩි දරුවට පින් සිද්ධ වෙන්න අපි සියල්ලන්ටම රාත්‍රී ආහාරය තමන්ගෙ වියදමින් ලබා දීලා ජීවන්ත කොලුවා සියල්ලන්ම කොළඹ බලා යන බසයකට නගින්න හැකි බස් නැවතුමට රැගෙන ගියා.

හලාවත / පුත්තලම/ කුරුණෑගල / අනුරාධපුර වගේ දුර පළාත් වල සිට කොළඹ බලා යන කිසිදු බස් රථයක ඇගිල්ලක් ගහන්න ඉඩක් නෑ. අපේ පිරිස 6 ක් වුනාට අපේ උරහිස් වල එල්ලිලා ඉන්න විශාල බෑග්  එක්ක මේ බස් රථයක කොළඹට යන්න වෙන්නෙ නෑ කියන එක අපිට දැනෙන්න තවත් පැයක් පමණ කාලයක් ගියා.

අඩේ අද අපිට බස් වල යන්න වෙන එකක් නෑ වගේ බන්...බලහල්ලකො සෙනග ඉන්න තරමක්... නඩේ ගුරා ජීවන්ත අප අතර වූ නිහඩතාව බිදිමින් අදහසක් එකතු කොලා.

චතුර අයියෙ....ගෙදර ඔච්චර වාහන තියෙන එකේ එක වාහනයක් ඉල්ලගන්නකො අපිට මේ ගමන යන්න...ජීවන්තයගෙ ගෝලයෙක් අයෙමත් හීනියට නාහින් අඩනවා...

චතුර කිව්වෙ කාලෙකට ඉස්සෙල්ලා ලංකාවෙ චිත්‍රපට වගේම ටෙලිනාට්‍ය ක්ෂේත්‍රයෙත් නමක් දිනාගෙන උන්නු නළුවෙක්..ජීවන්තගෙ යාලුවෙක්...මට ඉස් ඉස්සෙල්ලාම මේ ගමනෙදි හමු වූ නිසාම ඔහුගේ පැටිකිරිය ගැන අවබෝධයක් තිබුනෙ නෑ. පසුව තමයි දැනගත්තෙ ඔහුගෙ පියාට අයත් වාහන අළුත් වැඩියා කරන ආයතනයක් තිබෙන බවත්. නිවසේ ඔවුන්ගේම කියලා වාහන කීපයක්ම තිබෙන බවත්...

වැඩක් නෑ බං...ඒවා ඔක්කොම තාත්තගෙ...උඹලා දන්නවනෙ මම තාත්තත් එක්ක එච්චර හිත හොද නෑ කියලා මේ දවස් ටිකේ.

එහෙම කියන්න එපා අයියෙ...අම්මා එක්ක ෆිට් නෙ...අම්මාගෙන් හරි එකක් ඉල්ලගන්නකො... මදුරුවො තලමින් ජා-ඇල නගරයෙ අදුරු බස් නැවතුමක පාලු කපමින් හිටිය අපේ දෙකකුල් රිදෙන්න ගන්නකොට චතුර තමන්ගෙ මව්තුමියට ඇමතුමක් ගත්තෙ....

අනේ සුදු අම්මෙ...තාත්තට කියලා මට වාහනයක් ඉල්ලලා දෙන්නකො..ට්‍රිප් එක යන්න විදියක් නෑ අම්මෙ...කොළඹ යන බස් වල කොහොමවත් යන්න ඉඩක් නෑ...නිකටම හිතන්න මේ කොල්ලො....පවුනෙ අම්මෙ...උන්ව මදුරුවොත් කනවා...මෙතන සෑහෙන්න මදුරුවොත් ඉන්නවා...මදුරුවො කාලා ලෙඩක්වත් හැදුනොත්......

නෑ නෑ...ආපු විදියටම බස් එකේ යන්න...තාත්තව තරහා කරගත්තෙ මොකටද ? ඉස්සර වගේ හිටියා නම් ඉල්ලන්න කලින් නේද තාත්තා වාහනයක් දෙන්නෙ....චතුරගෙ අම්මා දුරබණුව විසන්දි කලා...

තවත් විනාඩි 10 කට පස්සෙ...

අනේ මොනවද අම්මෙ...පොඩ්ඩක් තාත්තට කියලා එකක් ඉල්ලලා දෙන්නකො....මං ගැන හිතන්න එපා...මේ කොල්ලො ගැන හිතන්නකො...උන් පවු...මදුරුවො තල තලා බෑග් උඩ ඉදගෙන නිදියගෙන ඉන්නෙ...එකෙක් මාලුත් බැදගෙන ඇවිල්ලා කිලෝ ගාණක්....

හෑ....මාලු බැදගෙන අරන් යන්නෙ බොන්නද ? මම කියලා තියෙනවා නේද පිට ගමන් ගියාම බොන්න එපා කියලා...

අනේ නෑ...මේ අපිට බත් කන්න තමයි ඒවා ගෙනැල්ලා තියෙන්නෙ....

වයස අවුරුදු 35 ක් පමණ වුවත් චතුරයා පොඩි එකෙක් වගේ අම්මා ඉදිරියේ වාහනයක් ඉල්ලලා බැගෑපත් වෙන්නෙ අප වෙනුවෙන් කියලා දැනුනම මට ඇත්තටම ඔහු ගැන අනුකම්පාවක් මුසු වුන ශක්තිමත් මිත්‍රශීලී හැගීමක් ඇති වුනා.

මේ විදියට වාර ගණනාවක්ම ඇමතුවත් අම්මාගෙන් සුහදශීලී ප්‍රතිචාරයක් ලැබුනෙම නෑ....ඒත් පැය දෙකකට කිට්ටු වෙන්න ගත්ත ඇමතුම් වලින් අන්තිම ඇමතුමේදි යම් සහනශීලී පිළිතුරක් ලැබුනා.

අන්න තාත්තා කියනවා අර හදන්න ගලවලා තියෙන කැබ් එක පුළුවන් නම් හදාගෙන අරගෙන යන්න කියලා.

මේ වචනෙන් පස්සෙ බිමට බරවෙච්ච බැරෑරුම් මුහුණකින් යුතුව චතුර ජීවන්ත දිහා බැලුවා.

මචං අපේ තාත්තා කියන්නෙ වාහන රෙපෙයාර් වලට හොදම වැඩ්ඩෙක්...ඔය වාහනේ මම දැක්කා දවස් දෙක තුනක් ගලවගෙන ඉන්නවා...එයා ඒක තාම හදලා ඉවර නෑ කියන්නෙ ඒකෙ ලොකු අවුලක් ඇති...මම එච්චර වැඩ්ඩෙක් නෙමෙයි සිරා. ඒත් අපිට දැන් වෙන කරන්න දෙයක් නැති හින්දා කොහොමහරි මේක අටවගන්න ට්‍රයි කොරමු. හැබැයි තව අවුලක් තියෙනවා...ඔය කියන වාහනේ ලයිෂන් ඉන්ෂුවරන්ස් දෙකම කල් පැනලා තියෙන්නෙ...මට ඕක අලුත් කරන්න යන්න වෙලාවක් තිබුනෙ නෑ බං... එක්කො කමක් නෑ බං...පොලෝසියට අහුවෙන එකක් නෑ...ඒක ඒ වෙලාවට බලමුකො...

ඉන් අනතුරුව නඩේ ඉතිරිය ජා-ඇල බස් නැවතුමේ තනිකර මම, ජීවන්ත සහ චතුර චතුරගෙ නිවස කරා ඉගිලුනේ ඒ මාර්ගයේ ගමන් ගන්නා අන්තිම බස් රථයෙ.

අපි නිවසට ලගා වෙද්දි නිවැසියො සියල්ලන්ම නිදි දෙව්දුව වැළදගෙන. ඒත් චතුරගේ මව ඔහු කරා අවුත් වාහනේ යතුර භාර දුන්නා. ඕක හදාගෙන යන්නලු...මට තාත්තා එක්ක තර්ක කරන්න බෑ...උත්සාහ කරලා බලන්න...බැරි වෙන එකක් නෑ....අම්මා එහෙම කියලා නිවස තුලට ගියා.

නිවසේ පසෙකට වෙන්න ඉදිකර තිබූ ඔවුන්ගේ පුද්ගලික රථ ගාලෙ තිබුන වටිනාකමින් අඩුම වාහනය තමයි මේ. ඉතාම සුවපහසුවෙන් යන්න පුලුවන් නවීනතම වාහන එතැන තිබුනත්..ඒවා අපිට හිමි නෑ.

වාහනය තියෙන ඉසව්වට අපි ලගා වෙද්දිත් වාහනේ බොනට්ටුව ඉහළට ඔසවලා තිබුනෙ...එතැන බිම සවිකරන්න ගත්ත මහ විශාල කෑලි බෑලි තොගයක්...

තාත්තා මේක හයිකරන්න හදලා තියෙනවා...එත් මොකක් හරි හින්දා නවත්තලා...මට පුලුවන් වෙයිද දන්නෙ නෑ මචං...තාත්තා ලේසියෙන් වැඩක් අතරමග නතර කරන කෙනෙක් නෙමෙයි....ඔන්න ඔය ලයිට් එක මෙහෙට අල්ලපන් බලන්න...

සිරා කොලුවටත් දැන් කෙලින් කටින් ඉන්න බෑ...එතරම් මහන්සියි...උදෑසන සේවයට ගිහිල්ලා විවේකයක් නොගෙනම තමයි මේ ගමනට එකතු වුනේ....වාහනය තුල ඉදගත්තම මටත් හොරෙන් ඇස් පියවෙන්නම ට්‍රයි කොරනවා.

එහෙත් අධිෂ්ඨානශීලිව පිරිස ගොඩදාන්න වළිකන චතුර එක්ක නඩේ ගුරා ජීවන්ත එකතු වෙලා...වරින් වර රථය පණගන්වන්නට යතුර කරකවමින් වැඩෙහි යෙදෙනවා.

මේකෙ බැටරියෙන් කරන්ට් එක එන්නෙ නැති සීන් එකක් තියෙන්නෙ...මේ බලහං මේ කනෙක්ටර් එකේ හොදටම ඔක්සයිඩ් බැදිලා...දැන් අලුත් ඒවා හොයන්න වෙලා නෑ...තාත්තගෙ පැජරෝ එකේ එක ගලවලා මේකට හයි කරලා බලමු....

එතෙක් වේලා බිම එලූ කාපටයක් මත සැතපී තිබූ වාහනයේ හෝස් පයිප්ප ඇතුලු විවිධ කොටස් චතුරගේ දැතේ පිහිටෙන් වාහනේට සවි වෙන්න වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ. මම දන්න විදියට ඔක්කොම ෆිට් කලා බලමු...දැන් ස්ටාර්ට් උනේ නැත්නම් මේක මට හදන්න විදියක් නෑ... එහෙම කියලා චතුරයා වාහනේට නැගලා යතුර කැරකුවේ එක පාරයි...වාහනේ ටිකක් විතර කැහලා කැහලා නතර වුනා. ආයෙමත් බිමට බැහැලා කරපු පුංචි වෙනසකින් පස්සෙ වාහනේ පණ ගැන්වුනා. ඒ වෙලාවෙ අපිට දැනුන ප්‍රීතිය කියා නිමක් නෑ. නත්තල උදාවෙන විටම වගේ තමයි වාහනේ යථා තත්වයට පත් වුනේ..හතර අතින් රතිඥ්ඥා පිපිරෙන අහස් ගුන්ඩු ගුවන් ගත වන වේලාවක අපි දෙදෙනාම තමන්ගෙ දෑත් වලින් තරයේ වැළදගෙන චතුර ඒ සතුට වින්දෙ පොඩි එකෙක් වගෙයි.

දූවිලි බැදිලා තිබුන වින්ඩ්ස්ක්‍රීනය පිරිසිදු කරගෙන ඉක්මනට අපි පාරට ආවෙ අපේ ආගමනය බලාපොරොත්තුවෙන් ජා-ඇල රැදී ඉන්න අනිත් අයවත් රථයට නංවාගෙන දැනටමත් ප්‍රමාද වෙලා තියෙන අපේ චාරිකාව ආරම්භ කරන්න. ඒ වෙද්දිත් උන් දරුණු මදුරු ගහණයකට හසුවෙලා පීඩා විදින බව දුරබණුවෙන් කියලයි තිබුනෙ. වාහනේ ගොඩ ගිය බව කිව්වම ඒ සැට් එකත් තමන්ගෙ සතුට පල කලේ මහා සද්දෙන්. මග දිගට ගිණිකෙළි සන්දර්ශන පැවැත්වෙන අතරතුර එක් තැනකදි කුපාඩි කොල්ලෙක් වාහනය යටට විශාල රතිඥ්ඤා වැලක් පත්තු කරලා විසි කලා...රථය ඉදිරියට වෙන්න නවත්තලා චතුර වාහනය යටට රිංගුවෙ ඒක ගිණි ගන්නවද බලන්න...ජීවන්තයා කොල්ලා පස්සෙ පැන්නුවෙ උගෙ කණ රත් වෙන්න දෙකක් දෙන්න.

කණ්ඩායමේ ඉතිරිය ජා-ඇලින් රථයට ගොඩ උනාට පස්සෙ ජා-ඇල ගම්පහ මාර්ගය ඔස්සේ කොළඹ - නුවර මාර්ගයට අවතීර්ණ වෙලා රථය දැන් එක පිම්මෙ නුවර බලා ගමන් කරනවා...වාහනයේ සෑම උපාංගයක්ම තිතට වැඩ කරන බව අවබෝධ කරගත්තට පස්සෙ චතුර ටිකක් වේගයෙන් රථය ධාවනය කලා. නමුත් ඔහු බොහොම සංවර රියදුරෙක් බව තේරුම් ගන්න මට වැඩි වේලාවක් ගියේ නෑ.

බස් රථයක යන්න හිටිය ගමනක් මේ විදියට යන්න අවස්ථාව උදා වීම ගැන හැමෝම හිටියෙ සතුටින්...නුවර පහු කරලා ටිකක් දුර යනකොට තමයි කැබ් රථයෙ පිටුපස බකට් එකට ස්ව කැමැත්තෙන් ගොඩවෙලා හිටිය ජීවන්තයගෙ ගෝලයො දෙන්නා වෙච්ච සුමේධයි, මහේනුයි තවත් ඉන්න බෑ හරිම සීතලයි කියලා මොර දුන්නෙ. ඒ අවසරයෙන් මාර්ගය අද්දර රාත්‍රී කඩයක් ඉදිරිපිට රථය නවත්තලා පොල් රොටී හා ලුණු මිරිස් එක්ක සීතල යන්නත් එක්ක පණු බෙහෙත් ටිකක් බොන්න තීරණය වුනා.

එතනින් පස්සෙ මී මුරේ චාරිකාවට මොකද වුනේ....ඊළග කොටසින් ඒ සන්තෑසිය කියවමු එහෙනං...

මතු සම්බන්ධයි.

මම කාමරේ වෙසෙන සත්ගුණවත් සිරා කොලුවා.

ප.ලි

මේ කථාව හිතුවට වඩා දිගු වෙච්ච නිසාම කොටස් කීපයකට පල වේවි.