107 බට්ටි නගාට පෙම් කළෙමි.

එදා 1996 අගෝස්තු මාසෙ 12 වෙනිදා.... මම අරමුණක් නැතුව ටවුමට ඇවිදගෙන ආවා. සඳමාලි නංගි මගේ ඉස්සරහටම ඇවිදගෙන ආවෙ මේ අතරෙ...

ආ සඳමාලි නංගි...කොහොමද ? කාලෙකින් දැක්කෙ

වරදක් නෑ අයියා...අයියට කොහොමද ?

මටත් වරදක් නෑ නංගි...ඒත් හිතට පුදුමාකාර වේදනාවක් දැනෙන්නෙ...දැන් මාස ගානකින් සජීගෙන් ලියුමක්වත් පණිවිඩයක් වත් නැහැ . මම දවසක් දෙකක් එයාලගෙ ගෙවල් පැත්තෙත් ගියා. එක දවසක් ගෙදර ඉන්නවා වගේ දැක්කා. මම හිතන්නෙ මාව දැකලද කොහෙද එක පාරටම ගේ ඇතුලට ගියා. මට මේ හිතාගන්න බැරුව ඉන්නෙ.

මම ආවෙ ඇත්තටම සජීගෙ පණිවිඩයකට තමයි අයියෙ.

සඳමාලි එහෙම කියද්දි මට දැනුන සතුට....හැබැයි එයා කථා කලේ අහක බලාගෙන...

ඇයි නංගි මොකක් හරි අවුලක්ද ? මම ඇහුවෙ ගැහෙන හදවතින්....

ඔව් අයියෙ සජී මට පාර්සලයක් දුන්නා...ඔයාට දෙන්න කියලා...මේක ගන්නකො ඉස්සෙල්ලා...

මම ඒක ඩැහැගත්තෙ නොඉවසිල්ලෙන්...

ප්‍රධාන බස් නැවතුම ඉදිරියේදිම මම ඒ පාර්සලය ලෙහලා බැලුවා. ඒකෙ තියෙන්නෙ පසුගිය අවුරුදු 6 පුරාවටම මම සජීට ලියපු සෙනෙහෙ කොල, උපන් දින සුභ පැතුම්, මට මේක අදහා ගන්න බෑ.

මේ මොකද නංගි.... මම සඳාගෙන් ඇහුවෙ දෙලොවක් අතර තනිවෙලා ඉන්න ගමන්..

ඔව් අයියෙ සජී මට කිව්වා මේ ටික අයියට දීලා කියන්න කියලා මේ සම්බන්ධයට ගෙදර අය කැමති නැහැ. ඒ නිසා එයාගෙන් පලිගන්න හිතන්නෙ නැතුව එයා දීපු ලියුම් ටිකයි. බර්ත්ඩේ කාඩ් ටිකයි ආපහු එයාට දෙන්න කියලා. සහෝදරයො වගේ මීට පස්සෙ ඉමු කියලා කියන්නත් කිව්වා.

මුළු ලෝකයම මා ඉදිරියේ කඩා වැටුනා වගෙයි මට දැනුනෙ. මම හිත් පිත් නැති එකෙක් වගේ සඳා දිහා බලාගෙන හිටියා. සඳා තව මොනවද කියනව...මට ඒ මොනවද කියලා නිච්චියක් නෑ.

අයියෙ...

සඳා මගෙ ඇඟට ඇනලා කථා කලා...

මම පියවි සිහියට ආවෙ එතකොට...

අයියා කවුද කියලා කියන්න මම දන්නවා අයියෙ.  ඒ උනාට මගෙ යාළුවා වෙනුවෙන් මේ දේ මට කරන්න උනා. එයාට කවදාවත් ඔයා වගේ හොඳ කෙනෙක් ලැබෙන්නෙ නැහැ.

මේ ටික මට ඇහුනෙ හීනෙන් වගෙයි...ඇත්තටම මේ හීනයක්ද...මම මගෙන්ම ඇහුවා.....

සඳාගෙන් සමුගන්නේවත් නැතුව මම පාරදිගේ වැනි වැනී ඇවිදගෙන ආවා. හරියට ඇවිදින මල මිනියක් වගේ මට හිතා ගන්න බැහැ කරන්නෙ මොකක්ද කියලා. කෙලින්ම ගියෙ බාර් එකට. අරක්කු භාගයකුත් අරගෙන මම ඒ කාලෙ උගන්වමින් හිටිය පුද්ගලික පන්තිය පැත්තට ගියා. වෙලාවට කවුරුවත් නෑ. ඒ වනතෙක් මම ජීවිතේටම බීලා නැහැ. නමුත් මට මේ වේදනාව දරාගන්න බැහැ.  මේක කියවන අය හිතයි පිරිමියෙක් මෙහෙමත් අඬනවද කියලා ඒත් මට නොදැනිම නොනවත්වා ගලන කදු‍ළු නවත්තගන්න මට පුලුවන් කමක් තිබුනෙ නෑ. පැය 3 ක් විතර මම අරක්කු භාගය හිස් කරමින් පන්තියෙ ඉන්න ඇති. ඔළුව උස්සන්න බැහැ. ඇඟට පණත් නෑ. වටේටම කළුවර වැටිලා. මම ගෙදර යන්නත් ඕනෙ. මට හොඳටම දැනෙනවා මම වැනෙනවා කියලා.

කවුද ඔය පන්තියෙ ඉන්නෙ. ටිකක් සැරෙන් කෙනෙක් අහනවා ඇහුනා.

ආ...මේ..මම...මම උත්තර දුන්නා.

අඩේ....අයි පී...කොහෙද බොල ගියේ...මම හැමතැනම හොයලා තොගෙ ගෙදරත් ගිහින් මේ ආවෙ. මට නිකමට හිතුනා පන්තියේවත්ද කියලා...

රොහාන් ලඟටම ඇවිත් අහනවා. ඒ මගේ එදා ඉඳන් අද දක්වාම අතිජාත මිත්‍රයා...

මොකද උඹ කරන්නෙ...

මට දෙන්න උත්තර නෑ...

මොකක්ද ඒ ගඳ....උඹ බිව්වද ?  මට කථා කරගන්නත් බෑ.....

මුගෙ අම්මට...මට ඇහුනෙ එච්චරයි...දෑස නිලංකාර වෙනවත් මතකයි. මගෙ ජීවිතේට මම ඒ වගේ කනේ පාරක් කාලා නෑ. ඇත්තටම වෙරි හිඳුනා...

මට සමාවෙයං මචං...මගේ ඇඬිල්ල මටම නවත්තගන්න බැරි උනා.

තෝ මොකටද බිව්වෙ...

වෙන්න තියෙන සේරම උනා බං....සජී මාව දාලා ගිහිල්ලා.

මොකා සජී.....ඒ මොකද ?

ඒකි සඳු අතේ පණිවිඩයක් එවලා ඒකිව අමතක කරන්න කියලා.  මම කොහොමද බං ඒක කරන්නෙ අවුරුදු 6 ක් මම කොහොමද අමතක කරන්නෙ....මම ඇහුවෙ අඬ අඬා....

ඒකි මට ලියුමක් එවලා තියෙනවා මම යවපු ලියුම් කාඩ් ඔක්කොම එක්ක.

රොහාන් නිහඬවම මා දෙස බලාන හිටියා. දැන් උඹට ගෙදර යන්න බැහැනෙ ඔහොම. යමං ශාමලීලගෙ ගෙදර...මම තොගෙ බාප්පට කියලා එන්නම්. රොහානයා උගෙ පුටාර් එකට නැගලා පිම්මේ ගියා.

ශ්‍යාමලීගෙ ගෙදර ගිහින් මම කලේ එලිවෙනකං අඬන එක. අවුරුදු 6 ක හීන එකපාරටම කඬා වැටුනම කෙනෙක් කොහොමද දරා ගන්නෙ. ඇස්දෙක පියාගෙන මම ඒ අතීතයට ගියා මොහොතකට...හරියටම චිත්‍රපටියක් වගේ ඒ මතකය වරින් වර මැවෙනවා.

1990 වෙද්දි මම 10 පන්තියෙ උනාට මුළු පාසලේම ප්‍රසිද්ධ චරිතයක්. ඒ ඉගෙනීමට බර හොඳ ළමයෙක් විදියට. අපි හැමදාම පාසල් බස් එකට එන්න ප්‍රධාන නැවතුමට එනවා. ඒ එන්නෙ බස් එකට විනාඩි 20 කට විතර කලියෙන්. මගේ හිතවත්ම පිරිස උනේ රොහාන්, ශාමලී නංගි, අචලා, ජයන්ත ඇතුළු පිරිස. දවසක් ශාමලී නංගි මා ලගට ඇවිත් මගේ කනට කරලා මෙහෙම කිව්වා.

අයි පී අයියෙ...බට්ටි අක්කා ඔයා දිහා බලනවා වැඩියි. මොකද ඇප්ලිකේෂන් එකක් දාමුද ?

මමත් හොරෙන් හොරෙන් බට්ටි දිහා බැලුවා. බට්ටි ඇත්තටම ලස්සන පොඩි කෙල්ලක්. මට වඩා අවුරුද්දක් බාලයි. ටික දවසක් ඔය විදියට ගියා. මටත් බට්ටිව නොදැක ඉන්න බැරි උනා. මම දන්නවා බට්ටිටත් එහෙම වෙන්න ඇති. එයා හැමදාම මට රතු රෝසමලක් අරගෙන ආවා. එයාලගෙ ගේ ඉස්සරහා ලස්සනට කපපු රෝස වැටියක් තිබුනා. ඒකෙ හැමදාම මල් පිපුනා.

එදා හරියටම 1990 මැයි මාස‍ෙ 18 වෙනිදා..සිකුරාදා දවසක්. අපි දෙන්නට බස් එකේ එකට සීට් එකේ යන්න අවස්ථාවක් ලැබුනා. මම එයා ලගින් ඉඳගත්තා විතරයි. මෙතෙක් වෙලා අතේ තියාගෙන උන්න රෝසමල මා අතට දීලා බොහොම අහිංසක විදියට හිනා උනා. මමත් ඉතින් දැන් ඉවසගෙන උන්න ඇති කියලා හිතලා පුරුෂ දහිරිය අරගෙන තව ටිකක් ලඟට කිට්ටු ‍කලා.

බට්ටි නංගි...මම ඔයාත් එක්ක බොහොම පුද්ගලික දෙයක් කථාකරන්න හිතාගෙන හිටියෙ...

මොකක්ද අයියෙ...

ඔයාට කවුරුහරි විශේෂ කෙනෙක් ඉන්නවද ?

ඉන්නවා තුන් දෙනෙක්...(මට කණට ගැහුවා වගේ)

ඒ කවුද ?

අයියලා දෙන්නයි මල්ලියි...

එහෙම කියලා බට්ටි අතින් කට වහගෙන හිනා උනා. මට ටිකක් කේන්තිත් ගියා...නමුත් මම සද්ද නැතුව හිටියා.

මට තේරෙනවා අයියෙ අයියා අහදේ....මට කොල්ලෙක් නෑ. ඒත් මගේ හිතේ කෙනෙක් ඉන්නවා.

කවුද ඒ....මමත් ඇහුවෙ හිතින් ගැහි ගැහි....

වෙන කවුරුවත් නෙමෙයි ඔයා...මම දන්නවා ඔයත් කැමතියි කියලා. 

ඔන්න ඔය විදියට තමයි අපේ ප්‍රේමකථාව පටන් ගත්තෙ. දින සති මාස ගෙවිලා ගියා. දවසින් දවස මගෙ ගෙදර තියෙන පුංචි කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටියකට රෝසමල් එකතු උනා.

ඉස්කෝලෙදි අනිත් අයට හොරෙන් අපි හැංගිලා කථා කරපු හැටි...මට ගෙදරින් බත් ගෙනල්ලා කවපු හැටි. අපේ හිතවත් අය අපි වටේට ඉඳගෙන උකුසු ඇස් වලින් අපිව ආරක්ෂා කරපු හැටි...පාසලේ නිවාසාන්තර ක්‍රීඩා උළෙල ඉවර වෙලා ගෙදර යන්න බස් නැතුව හිටපු දවසක ලොරි භාගයක නැගලා අපි දෙන්නා ඒ ගමන යද්දි මගේ පපුවට තුරුලු උන හැටි, මේ ලියමන අස්සෙ මට මතක් වෙනවා. මම හැමදාම දැනගෙන හිටියෙ මම ඔයාට හදවතින්ම ආදරය කල බව විතරයි.

1991 මම අ.පො.ස සා/පෙ කරලා ගෙදර ඉන්න කාලෙ තමයි දුක්බරම කාලය. ඒ කාලෙ මගේ පණිවිඩ බට්ටිට ගෙනිහින් දුන්නෙ සමන් අයියා. එයා අත තමයි බට්ටිත් මට පණිවිඩ එව්වෙ. ප්‍රතිඵල ඇවිත් උසස් පෙළ පන්ති පටන් ගන්න ගියා මාස 4-5 ක කාලය පුදුමාකාර පාළුවෙන් හිටියෙ. ඒ කාලෙ බට්ටිව මුණ ගැහෙන්න යන්න විදියකුත් නෑ. කොහොමහරි 1992 අපි ආයෙ පාසල් ගියා....නැවත අපේ ආදරය අළුත් උනා. නමුත් මට පැහැදිලිව දැනුන දෙයක් තමයි එයා ඉස්සර තරම් මාව ගනන් ගන්නෙ නෑ කියන එක. ඒ වගේම බට්ටිගෙ තිබ්බ හුඟක් අහිංසක ගතිගුණ ටිකෙන් ටික ඈත් වෙනවා කියන එකත් මට දැනුනා.

දවසක් අපේ ලොකු මල්ලි මට මෙහෙම කිව්වා, අයියේ උඹේ මස්සිනා උඹට පණිවිඩයක් එවලා තිබ්බා, වැරදිලා මට ඇවිත් තිබුනා මම ගිහින් මුණ ගැහිලා කථා බහ කරලා ආවෙ කියලා. මම අපේ එකාගෙ හැටි දන්න හින්දා පහුවදාම බට්ටිගෙන් ඇහුවා මොනවා හරි ප්‍රශ්නයක් උනාද කියලා...එයා මට කිව්වෙ ඔයා හරි චණ්ඩියෙක්නෙ....ඇයි මල්ලියි..මල්ලිගෙ යාළුවොයි දාලා අපේ අයියට ගහලා තියෙන්නෙ...මින් පස්සෙ අපේ සම්බන්ධය ඉවරයි ආයෙ කථා කරන්න එපා කියලා.

මම පස්සෙ තමයි දැනගත්තෙ මට ගහන්න බට්ටිගෙ අයියා කරපු සැලසුම අපේ මලයට ආරංචි වෙලා මලයා එදා කෙල්ලගෙ අයියා රැකගෙන හිටිය තැනට එයාගෙ යාලුවො එක්ක ගිහින් තියෙන විත්තිය.

කොහොම උනත් මගේ නිවැරදි බව කියන්න කොපමණ උත්සාහ කලත් ඒකට අවස්ථාවක් බට්ටි නගා දුන්නෙම නෑ. එයත් සා/පෙ කරලා උ/පෙ වලට ආවා. එතැනදිත් මම ගොඩාක් උත්සාහ ගත්තා. කොහොම උනත් ටික කාලෙකට පස්සෙ අපි දෙන්නා ආයෙමත් එකතු උනා.

මම 94 දි උ/පෙ ලිව්වෙ. හැබැයි ඒ වෙනකොට මා ගැන සැලකිල්ල බොහොම අඩුයි කියලා මට දැනිලා තිබුනෙ. ඒ වෙනකොටත් මම පොඩි ළමයින්ට ටියුෂන් දෙන නිසා මා අතේ යහමින් මුදල් තිබුනා. එයාට උවමනා හැම පොතක් ම ගෙනත් දුන්නෙ මම. හැම අඩු පාඩුවක්ම බැළුවෙ මම. මට උ/පෙ හරියටම සමත් කරගන්න බැරුව ගියා. 95 දි මම දෙවන වරටත් එයා පළමු වරටත්  උසස් පෙළ ලිව්වා. ඒ කාලය වෙනකොට මම සෑහෙන්න මානසිකව වැටිලා හිටියෙ. කොහොම හරි පළවෙනි සැරේම එයා A 4 ක් අරගත්තා. මට ඒ වතාවෙත් ලකුණු මදි. ප්‍රතිඵල ආව දවසෙම අනිත් අය එක්ක බට්ටි කියලා තිබුනා අයි පී අයියා මට හරියන්නෙ නෑ. මම දැන් කැම්පස් ගිහින් අඩුගානෙ ටීචින් හරි කරයි. මෙයා මොනවද කරන්නෙ කියලා.

මේ කථා මට හිතවත් යාළුවන්ගෙ මාර්ගයෙන් ආරංචි වෙනකොට පපුවට පිහියෙන් අනිනවා වගේ. උ/පෙ වලින් පස්සෙ එයා ඉංග්‍රීසි පන්තියකට යන්න පටන් අරගෙන. ඒත් මට කිව්වෙ නෑ. දවසක් පන්ති ගිහින් එද්දි මට අහම්බෙන් මුණ ගැහුනා. කොහේද ගියේ කියලා ඇහුවම කිව්වෙ යාළුවෙකුගෙ ගෙදර ගියා කියලා. මම කොච්චර ලිපි යාලුවන්ගෙ මාර්ගයෙන් යැව්වත් එකකටවත් පිළිතුරක් නෑ. නොයෙක් නොයෙක් ආරංචි ආවා. ඒත් මම පුලුවන් තරම් හදාගන්න තමයි හැදුවෙ. එයා උසස් පෙළ ලියපු කාලෙ සමහර විශේෂ පොත් පත් මම තනියම කොළඹ ගිහින් පවා ගෙනත් දුන්නා. එහෙම මට තමයි මෙහෙම සලකන්නෙ.

මේ කාලයටම අපි මුණ ගැහුනෙ දවස් 7 - 8 විතර. එයා යන ඉංග්‍රීසි පන්තිය හොයාගෙන දවසක් මම එතැනට ගියා.  එදා මට සැලකුවෙ හරියට පිටගම් කාරයෙකුට වගේ.  පස්සෙ පන්ති යන එකත් නවත්තලා දැම්මා.

මෙහෙම ඉන්නකොට තමයි සඳා නංගි මට අර පණිවඩේ කිව්වෙ. අපි නුවරඑළි චාරිකාවක් ගිය වෙලාවක එයාට සීතල වැඩිවෙලා වෙව්ලද්දි මම ඇඳගෙන හිටිය ස්වීටර් එක දීලා මම සීතලේ හිටිය හැටි,හැමෝටම හොරෙන් එයාම උයාගෙන ගෙදරින් ගෙනාපු බත් එක මට කවපු කාලෙ, එකින් එක මතකයට එද්දි පුදුමාකාර වේදනාවක් දැනුනෙ.

මම බට්ටිට දුන්න හැමදේම ආපහු එව්වට පස්සෙ මෙතෙක් කල්  මගේ ලග සුරැකිව තබාගෙන සිටි ඡායාරූප, ලිපි හා කාසි සියල්ලම මමත් ඇයට ලැබෙන්න සැලැස්වුවා. මාසයක් පමණ ගතවෙද්දි මම ඉන්න විදිය දැකපු රොහාන් මා ලගට ඇවිත් අන්න ගම්පහ සෝබෝන් එකේ සිටු බණ්ඩාර සර්ගෙ Spoken English පන්තිය පටන් ගත්තා. වරෙන් යන්න කියලා මාවත් ඇඳගෙන සෙනසුරාදාවක සෝබෝන් එකට ගියා.

මේ අතර එක සෙනසුරාදාවක අපිට හදිසියෙම පන්ති පැවැත්වුනේ නැහැ. හැමෝම කථා උනා ගම්පහ මල් වත්තට යන්න. මම මුලදි අකමැති උනේ මගේ පහුගිය මතක සටහන් අස්ගිරිය මල් වත්තෙදි දකිනකොට හිතට වේදනාවක් එන හින්දා. නමුත් රොහාන්ගෙ බලකිරීම මත මමත් අනිත් අයට එකතු  උනා. අපි හැමෝම හෙමිහිට සින්දුවක් කිය කියා ඇතුලටම යද්දි විශ්වාස කරන්න එදා මට දැනුන වේදනාව මට සිහිකරන්නත් භයයි. ඒ තරම් වේදනාකාරියි. මම අවුරුදු 6ක් ආදරය කරපු මගේ ප්‍රථම සහ එකම ප්‍රේමය බට්ටි නංගි ඒ කාලෙ අපිට උදව් කරපු, අපේ ලියුම් අරගෙන ගිය සමන් අයියගෙ අතේ එල්ලිලා මගේ ඉස්සරහටම එනවා. මට මගේ දෑස් අදහාගන්න බෑ. ඒ දෙන්නත් මාව දැක්කා. එ එක්කම ඉක්මනටම ගමන් මාර්ගය වෙනස් කරලා වෙන පැත්තකට ගියා. මම ආපහු යන්න හැරුනාම රොහානුත් මා එක්ක ආපහු හැරුනා.

මම එදා ගෙදර ගියෙත් නෑ. රොහාන් මාව උන්ගෙ ගෙදර එක්ක ගියා. ඌ එදා උන්ගෙ ගේ ලග ලඳු කැලෑවට අරගෙන ගිහින් මට ඇති තරම් අඬන්න අවස්ථාව දුන්නා. දැනෙන වේදනාව කොච්චර උනත් ඉවරයක් නෑ. හරියට මුහුදෙ රැල්ල වගේ. නැවත නැවත බුර බුරා නැගෙනවා. ගෙදරට පණිවිඩයක් යවලා මම සතියක්ම උන්ගෙ ගෙදර හිටියා. පස්සෙ ටිකෙන් ටික හිත හදාගන්න හැදුවට ඒක අමාරුයි.  වෙන දේකට හිත යොමුකරන්න කියලා රොහාන් මට උපදෙස් දුන්නා. සෝමසිරි මැදගෙදර ගායනා කරන ඉස්සර බැඳි පෙම සිත්වල සුවඳයි කියන ගීතය ඇහෙන කොට මට ඒ කාලෙ දැනුනෙ මාව  පිච්චෙනවා වගේ....ඒ දවස් වල එයා ලිපියකින් ලියලා එවපු අරලිය ලන්දට සඳ පායනකොට කියන ගීතය ඇහෙනකොට ඇත්තටම ආදරය මේකද කියලා මට හිතාගන්න බැරි තත්වයක් උදා උනා.

අන්තිමට මට කාන්තා සනුහරේම එපා උනා. පලිගන්න අදහසමයි ඔළුවට එන්නෙ. පස්සෙ මම තීරණයක් ගත්තා. මට උසස් පෙළ ඇණගන්න උනෙත් උඹ හින්දා...මගේ ගමන නතර වෙන්න ගියෙත් උඹ හින්දා....මට වැරදිච්ච තැන මම කොහොමහරි හදාගන්නවා කියන එක.

1997 ජනවාරි මම වරකාපොල කාර්මික විද්‍යාලයේ තාක්ෂණවේදී ඉංජිනේරු සහතික පාඨමාලාවට එකතු උනා. මට උගන්වපු ආචාර්යවරුන්ගේ මග පෙන්වීම මත 1998 ජනවාරි වරකාපොල ඉගෙනගන්න අතරම කෑගල්ල කාර්මික විද්‍යාලයේ සති අන්ත NCT පාඨමාලාවටත් සම්බන්ධ උනා. මට ඉගැන්වුවෙ ඉතාම හොඳ ගුරුවරු. දවසක් එක දේශක තුමෙක් මට කිව්වා විවෘත විශ්ව විද්‍යාලයේ ඩිප්ලෝමා පාඨමාලාවකට ලියාපදිංචි වෙන්න කියලා. හැබැයි කාටවත් කියන්න එපා කියලත් කිව්වා.

මමත් ඒ කියපු විදියටම කලා. වරකාපොල කාර්මික විද්‍යාලයෙ අවසාන විභාගෙ මම ඉහළින්ම සමත් උනා. ඒ වෙනකොට බට්ටි කැලණිය සරසවියෙ. මට එහෙනුත් ආරංචි ආවා එයා ගැන. මේ කාලය තුල මම පුදුමාකාර වෙහෙසක් අරගෙන මගේ ඉලක්කයට ගියා. අන්තිමට මම ලංකාවෙ ප්‍රධානතම වෛද්‍ය උපකරණ ආයතනයක සහකාර ඉංජිනේරුවෙක් විදියට සේවයට බැඳුනා. බට්ටි විශ්ව විද්‍යාලයෙන් සමු අරගෙන උපාධිධාරී ගුරුවරියක් විදියට මම මුලින්ම ඉගෙනගත්ත පාසලේ සේවයට එකතු උනා.

ආයෙ නං කෙල්ලො එපා කියපු මගේ හිත වෙනස් කලේ මියගිය පුංචි අම්මා. මගේ පියාගෙ මිතුරෙකුගෙ දියණියක් වගේම මගේ සහෝදරයගෙ පන්ති සගයෙක් වෙච්ච මගේ බිරින්දෑ මුණගැහුනෙ පුංචි අම්මගෙ බල කිරීම මත. මුලින් මුලින් අරමුණක් නැතුව කථා කලාට මා ඇයට 2001 වසරෙදි කැමති උනා.

දිනය මට මතක නැතත් එදා 2002 වසරෙ පෙබරවාරියේ දිනයක්. අපේ ගමේ පොල දවස. මම එදා ටවුමට ආ වෙලාවෙ මම මගේ හිටපු ආදරවන්තිය බට්ටි නගාව මුණ ගැහුනා. මම ඇයව මඟ ඇරලා යන්න හැදුවත් ඇය මා වෙතම ආවා. ඇස් දෙකේ කදුළු පුරවගෙන මා දිහා බැලුවා. නමුත් මගේ නෙතින් ගලපු කදුළු වලට ඒ කදුළු වල වේදනාවට, ඇගේ කදුලින් වන්දි ගෙවන්න බැරි බව ඇයට වැටහෙන්න නැතුව ඇති.

මගේ හිතේ තද කේන්තියක් මිසක් වෛරයක් ඇති උනේ නැහැ. ඒ මගේ හිතේ ඉතුරු වෙලා තිබ්බ ආදරයේ අන්තිම බින්දුව නිසා වෙන්න ඇති. ඇය මා ලගට ඇවිත් අත්දෙක එකතු කරලා මා දිහා බලලා...

අනේ රත්තරං අයි පී අයියෙ මා අතින් වෙච්ච වැරදි වලට සමාවෙන්න මම හැමදාම ඔයාගෙ ගාව වැටිලා ඉන්නම් මට සමාව දෙන්න කියලා අඬන්න ගත්තා. මටත් ඉතාම අපහසුතාවක් දැනුනා. මම ඇයත් කැටුව ඒ ආසන්නයේ තේ පැන් හලකට ගිහින් වාඩි වෙලා කථා කලා. ඇය ඒ වෙද්දි පෙම් සබඳතා 2 ක් බිඳුනු කෙනෙක්. ඇය මට කියනවා මට සමාව දීලා මාව බාරගන්න ඉස්සර වගේම මට ආදරේ කරන්න, ඔයාට කැමතිනම් අපේ ගෙදර එන්න, මම ගෙදරට ඔයා ගැන කියන්නම්....කියලා...ඒත්....

ඒ වෙනකොට එයා ප්‍රමාද වැඩියි. අපේ ගෙවල් වලින් මගේ සහ අභිනව තරුණියගෙ විවාහයට කටයුතු සුදානම් කරලා තිබුනෙ. ඇත්තටම මම ඇයට ආදරය කලේ නැහැ. තිබුනෙ කැමැත්ත විතරයි. මොකද තවමත් මගේ හිත ඇතුලෙන් ආදරේ කලේ බට්ටිට, ඒත් හිතට එකඟව දැන් මට ඇයව බාර ගන්න බෑ. මම ඇයට පැහැදිලි කලා දැන් මම ඉන්න තත්වය. එදා ඇය පැය 2 කටත් වඩා මගේ උරහිසට ඔළුව තියාගෙන අඬමින් පාපොච්චාරණය කලා අැය මට කල වැරදි ගැන.

2002 වසරෙ මාර්තු මාසයේ මගේ උපන් දිනයට දවස් කීපයකට පස්සෙ මගේ විවාහය සිද්ද උනා. විවාහයෙන් පස්සෙයි මම ඇයට ආදරය කරන්න පටන් ගත්තෙ. ඒ ආදරයට පුලුවන් උනා බට්ටිව පහුකරගෙන යන්න. ඇය මගේ හෙවනැල්ල වගේ හැමදේම හොයා බැලුවා. මගේ අධ්‍යාපනය තවත් ඉදිරියට ගෙනියන්න උවමනා උනෙත් එයාටයි.  අවසානයේ උපාධියක් අරගෙන බට්ටි ගුරුවරියක් වෙද්දි...මම ඉංජිනේරුවෙක්  ලෙස උසස් උනා.

කාලය සෙමින් සෙමින් නැතුව වේගයෙන් ගලා ගියා. මට ලැබුනු තොරතුරු අනුව බට්ටි පසුකලෙක අසල් වැසි ගමක තුන්රෝද රථ රියදුරෙක් සමග විවාහ උනා. කාලයකට පස්සෙ මට ඇය මුණ ගැහුනෙ ගම්පහ රෝහලට මම රාජකාරී අවශ්‍යතාවයකට ගිය මොහොතකදි. ඇය සිටියෙ බාහිර රෝගී අංශයෙ ප්‍රතිකාර ගන්න පෝලිමේ. සෙනෙහස කෙසේ වෙතත් මට දැනුනෙ අනුකම්පාවක්. මම ඇය හා කථා බස් කලා. ඇයව පෝලිමේ නොතියා බෙහෙත් අරන් දීලා පිටතින් ගත යුතු බෙහෙත් පවා අරන් දුන්නා. කෙසේ වෙතත් මට අමතකක කරන්න බැහැ. මේ මගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය බව. ඒ වගේම මට අමතක කරන්න බැහැ මම දැන් දෙදරු පියෙක් බව.

එදා අැය මා ප්‍රතික්ෂේප කල මොහොතේ මගේ හිතට ශක්තියක් වූ මගේ මිත්‍රයො හා මගේම ආත්ම ශක්තිය නොවෙන්නට අද මා නමින් කෙනෙකු නොඉන්නටත් ඉඩ තිබුනා. සෑම ගැටලුවකටම හොඳම විසඳුම කාලයයි. කාලය විසින් හුගාක් ගැටළු විසඳනවා. දැන් මම ජීවිතය විඳිනවා. ඇය ජීවිතය විඳවනවා. මම දැන් ආදරය කරනවා නැවත වතාවක්. ඒ මා හැර ගිය ඇයට නොව මගේ දයාබර බිරිඳට. ඇය මට දෙවැනි මවක් වැනියි. ඕනෑම කෙනෙකුට හිමි කරුවෙකු හෝ හිමිකාරියක කොතැනක හෝ සිටින වග මම දැන් තරයේ අදහනවා. මට එදා මේ තරම් වේදනාවක් ලැබුනේ මෙවැනි අනාගතයක් උදෙසා බවයි දැන් හිතෙන්නෙ.

අදින් වසර 2 කට පෙර 2013 වසරේ නැවත වතාවක් බට්ටි මගේ මුහුණටම මුණ ගැසුන මුත් මා නොහඳුනන කෙනෙකු මෙන් ඇය මා මග හැර ගියා. එසේ උවත් පසුගිය වසරේ මා නැවත වතාවක් ලංකාවට ගිය මොහොතක ඇගේ දරුවෙකු තදබල ලෙස අසනීපව සිටි බව කණ වැකිලා කරුණු කාරණා හොයලා බැලුවා. ශල්‍ය කර්මයට ලක්ෂ 12 ක් අවශ්‍යයි. එදත් මම ඇගේ ගිණුමට යම් මුදලක් බැර කලා. ඇගේ ගිණුම් අංකය මට ලබා දුන්නෙ අපේ ලියුම් ගබඩාව දෙපැත්තට අරගෙන ගිය සඳා නංගි.

කැමැත්ත සහ ආදරය කියන්නෙ දෙකක්. කැමැත්ත කාලයක් යන විට ආදරයට පෙරළෙන්න පුලුවන්. මම දැන් ඒ කැමැත්ත ආදරයකට පෙරළගෙන ජීවත් වෙනවා. මගේ මේ ජීවිත කාලය තුල මගේ උපන් දිනයක් වෙනුවෙන් මට ලැබුන හොඳම උපන් දින තෑග්ග තමයි 2002 මාර්තුවෙ මට ලැබුන මගේ බිරිඳ. මම එයාට එදා බට්ටිට ආදරය කලාට වඩා ගොඩාක් ආදරෙයි.

සිරාගෙ කාමරයේ බූට් මාසය වෙනුවෙන්
සෞදි අරාබියේ රියාද් නුවර සිට ලියා එව්වේ ඉන්දික ඉලංගකෝන්.

ප.ලි

සිරා කොලුවා වන මම ඉන්දික අයියාගේ නිදහස් අදහස් එලෙසින්ම පළ කලෙමි. බණ්ඩි පොහොර ගසන්නට ගියේ නැත.