78 ලොකු දුව බඳිනවා

කාර්යබහුල සති අන්තයක නිමාව සටහන් වන විට අවට පරිසරයේ උෂ්ණත්වය තව තවත් පහළ යමින් තිබුනි. ධන ලකුණෙන් සමු අරගෙන සෘණ දෙසට ගමනේ යෙදෙන එය අවට පරිසරයේ සුදෝ සුදු හිම කැටිති මවන අරුමය මා හට තව දුරටත් අරුමයක් නොවේ. කවුළුවට එපිටින් පෙනෙන දේවදාර ගස් මුදුන් වල හිම සිත්තම් දෙස ආශාවෙන් බලා සිටින්නට හැකි තරමේ සෞන්දර්යයක් කැටි වී තිබේ. ඈත සීතල යුරෝපයේ සිට ලංකාවේ අතීතය සිහිපත් කරන හැම විටකම මගේ ගත මෙන්ම සිතද උණුසුම් වන සෙයක් මා හට දැනෙයි. දුම් දමන කෝපි කෝප්පයක් බොන්නට මේ වෙලාව කදිම බව සිහිපත් වෙද්දී මේ සතියේ සඳුදා දින සුජාගේ අත්අකුරින් මා ලද ලිපිය මේසය උඩ තවමත් වැතිරී ඇති අන්දම නෙතට හසුවෙයි.

දයා..ලොකු දුව අගෝස්තුවෙ බඳිනවා. 

සුජාගේ වටකුරු අකුරින් යුතු මේ වචන පේළිය තුල මගේ දෑස් කොපමණ වාර ගනනක් ඒ අතටත් මේ අතටත් ගියේදැයි මට නිනව්වක් නැත. එය කියවූ මුල් අවස්ථාවේ මා ලද ප්‍රහර්ශය තවමත් දැනෙනවාදැයි මම මගේ ඇතුලු හදෙන් ඇසුවෙමි.

ක්‍රීස් යන හඬින් විවර වූ නිවසේ ප්‍රධාන දොර පළුවට මෙපිටින් ගෙහිමි විල්සන්ගේ මහළු රූප කාය මට පෙනෙයි. කැටයම් සහිත කලු පැහැති බස්තම බිම තබමින් හෙමි හෙමින් කොර ගසමින් නිවසේ බරාඳය දෙසට යන ඔහුගේ අතේ දුම් පයිප්පයකි. ආයාසයෙන් හුස්ම ගන්නා මේ මහළු හදවත ගැහෙන රිද්මය නිවසේ නිහඬතාව බිඳ දමයි. වරින් වර රිද්මයකට මෙන් ඉහළට නැගෙන දුම් රොද අතරේ විල්සන් තම තරුණ වියේ නටඹුන් සොයනවාදැයි විටෙක මට සිතෙයි. වසර ගණනාවකට පෙර ඔහුගේ ප්‍රිය බිරිඳ මිය ගියෙන් තනිකම නැමති සෝ සයුරේ ගිලී හෙතෙම කෙසේ ජීවතවනවාදැයි ඔහු හමු වූ මුල්ම දිනයේ පමණක් නොව මේ දැනුදු මම සිතන්නෙමි.

.......................................................................................................

දයා..දවල්ට කෑවද ?

ලිපි ගොණුවක් අතින් ගත් ඉන්ද්‍රානි අක්කා මා දෙස අරමුණක් නැති බැල්මක් හෙලමින් ඇසුවාය.

තවම නෑ අක්කෙ.

මම අලුත් වැඩියා කරමින් උන් එක්ස්‍ රේ යන්ත්‍රය දෙස බලාගෙනම පිළිතුරු දුන්නෙමි.

ගිහින් කාලා ඉන්න. දැන් වෙලාව කීයද ? මේ ඉස්පිරිතාලෙ ඉතින් කවදාවත් වැඩ ඉවර වෙන එකක් කියලයැ. ඒ නිසා වෙලාවට කන්න බොන්න.

කොළඹ මහරෝහලේ විකිරණ තාක්ෂණවේදිනියක සේවය කල ඇයත්, ක්ෂුද්‍ර ජෛව ඉංජිනේරුවෙකු ලෙස සේවය කල මමත් රාජකාරි කලේ එකිනෙකාට යාබදව හෙයින් අප අතර වූයේ මිතුරු කමකටත් වඩා සහෝදර බැඳීමකි. ඉන්ද්‍රානි අක්කා මගේම වැඩිමහල් සහෝදරියක් බඳුය.

දිවා ආහාරයෙන් අනතුරුව මා නැවතත් මගේ මේසය වෙත පැමිණෙන විට ඉන්ද්‍රාණි අක්කා  ලිපි ගොණුවක් දෙස විමසිල්ලෙන් බලා සිටියාය. උපැස් යුවලට යටින් මදෙස බැලු ඇය ලිපි ගොණුව පැත්තක තබා පුටුවේ හරි බරි ගැසී වාඩි වූයේ වැඳගත් කථාවක් කිරීමට බැව් මම දැන් අත්දැකීමෙන් දනිමි.

දයාරත්න මල්ලි, පුලුවන් නම් හොඳ වැඩක් තියෙනවා කරන්න. 

ඇගේ දෑස මගේ දෙනෙත දෙස එක එල්ලේ බලා සිටියි.

මොකක්ද අක්කෙ...

මම ඒ සැනින් පිළිවදන් දුන්නෙමි.

අපේ පොඩි සංගමයක් තියෙනවා. ඒකෙන් කරන්නෙ දෙමාපියො නැති, ඉගෙන ගන්න ආර්ථික ශක්තිය නැති ළමයින්ට ඉගෙන ගන්න උදව් කරන එක. අපි දරුවෙක් බාර දුන්නම ඒ දරුවගෙ අධ්‍යාපන අවශ්‍යතා වලට මාසිකව මුදලක් ලබා දෙන්න තමයි තියෙන්නෙ. මේක බොහොම සංවේදී වැඩක් මල්ලි. දැනෙන තෘප්තිය විඳලම බලන්න ඕනෙ.

ඉන්ද්‍රාණි අක්කාගේ නෙතඟට කදුලක් මෝදු වන බව මට පෙනෙයි. සාරි පොටින් පිසදමා ඇය කදුල මගෙන් වසන් කරන්නට සැරසුනද ඊට කලියෙන් මම එය දුටුවෙමි. දෙගොඩහරි වයසේ සිටින ඇය තවමත් අවිවාහක නිසා දරුවෙකු කෙරෙහි මහත් ආශාවක් සිතේ ඇතිවා වන්නට පුුලුවන.

කියන්න අක්කෙ. මමත් කැමතියි ඒ වගේ දේකට උදව් කරන්න.

අර දරුවො නැති සුබ්‍රමනියම් දොස්තර මහත්තයා දරුවො 4 දෙනෙකුට උදව් කරනවා. දැනට භාරකරුවො නැති අලුත් ළමයි ටිකක් ඉන්නවා. මේ ෆයිල් එකේ විස්තර ඇති. මේ වැඩේට එකතු වෙන්න කැමති නම් ,මල්ලි බලලා කැමති කෙනෙක් තෝරගන්න. ඇය තමා සතුව තිබූ ලිපි ගොණුව මාවෙත පෑවාය.

දරුවන් කීපදෙනෙකුගේ නම් ගම් සමග තවත් බොහෝ විස්තර එහි විය. එහෙත් පියා මෙන්ම මවද නොමැති 7 වසරේ ඉගෙනුම ලබන අනුරාධපුර ප්‍රදේශයේ දියණියක ඉදිරිපිට මගේ දෙනෙත් නතර වූයේය.

මෙයාව මට බාර දෙන්න. මම සැනින් කීවෙමි.

ඡායාරූපය  උපුටාගත්තේ මෙතැනින්

එයින් අනතුරුව ඇගේ තොරතුරු අඩංගු වූ පත්‍රිකාව අතට ගත් ඉන්ද්‍රාණි අක්කා ඇතැම් තොරතුරු තවත් කොළයක සටහන් කරනු දුටුවෙමි.
.......................................................................................................

මල්ලි, අද පඩි අරගෙන ඔහොමම පොඩි කෙල්ලගෙ සල්ලි ටික දාන්න.

මුල් මාස දෙක තුනේම ඉන්ද්‍රාණි අක්කා මගේ වගකීම පිළිබඳ මා හට මතක් කලද මගේ අතින් දේවකාරියක ලෙස එය සිදුවෙන බව සැක හැර දැනගත් පසු ඇය ඒ පිළිබඳ නැවත නැවත මතක් කරන්නට ආවේ නැත. රුපියල් 500 ක මුදලක් කුඩා දියණිය ඉගෙන ගන්නා පාසල‍ේ විදුහල්පති තුමා නමට මුදල් ඇනවුමක් ලෙස යැවූ විට එය ඇගේ මිත්තණියගේ අතට ලැබෙයි.

ඇගේ පියා අලියෙකුගේ පහර දීමෙන් මිය ගිය පසු මව වෙනත් පුරුෂයකු සමග දීගතලා ගොස් ඇත්තේ ඇයට වසර 3 ක් පමණ වයසේදී බව මට දැනගන්නට ලැබුනි. එතැන් සිට කුඩා දියණියගේ මව වන්නට මිත්තණියට සිදු විය. මිත්තණිය සහ කුඩා දියණිය වරිච්චි බිත්තියෙන් වටවූ කුඩා නිවසක තනිවන විට මේ ඉඩම ඩැහැගන්නට දියණියගේ මාමන්ඩියක මාන බලමින් සිටියේය. කාගේවත් පිළිසරණක් නැති ඇයට ඇත්තේ මිත්තනියගේ රැකවරණය පමණි. එහෙත් වයස්ගත ඇගේ වියෝවෙන් පසු දියණියට කාගේ පිළසරණක්ද ? අඩුම තරමේ ඇය අධ්‍යාපනයෙන් හෝ ජයගතහොත් ඇගේ පිළිසරණ වන්නට එයට හැකිය. ඒ නිසාම අනෙක් දරුවන් අතරින් මම ඇයව තෝරාගත්තෙමි. මගේ රුපියල් 500 මේ ඇත්තන්ට මහමෙරක් බව මට දැනෙන විට ලබන මාසයේ සිට තවත් කීයක් හෝ වැඩියෙන් යවන්නට මගේ සිත දෙස් දෙයි.

මාමා එවන සල්ලි වලින් මම හොඳට ඉගෙන ගන්නවා. ආච්චිත් මට කියනවා හොඳට ඉගෙනගත්තොත් අපිට හොඳ ගෙදරකට යන්න පුලුවන් කියලා. ඊයෙ රෑ ලොකු වැස්සක් වැස්සා. මගේ ලියන පොත් වැස්සට තෙමුනා. ඉස්කෝලෙ අදින ගවුමත් තෙමුනා.  වහලෙ පොල් අතු මාරු කරන්න කාලෙ හරි කියලා ආච්චි කිව්වත් ඒකට සල්ලි නැතුව ඇති ආච්චි ලග.

ඒ සුජාතත් මමත් පෙම් කල සමයයි. ඇගේ පුංචි අකුරු මගේ හිතට බර වැඩිය. ඒ බර සැහැල්ලු කරගන්නා අටියෙන් මම සුජාතාට මේ ලිපිය කියවන්නට දුන්නෙමි. මගේ උරහිසට වාරු වී ඇය කදුළු සැලූ අයුරින් මම මගේ අනාගත බිරිඳ ගැන අතිශයින් සතුටු වූයෙමි. මට වැනිම දයාබරිත හදක් ඇයටද තිබේ.

අප දෙදෙනා කසාද බඳින්නටත් කලියෙන්ම අපට දැන් දියණියක සිටියි. ඇය මාසයකට දෙකකට වරක් මා ආමන්ත්‍රණය කර ලියමනක් එවයි.

කොළඹ අහස දම්පැහැවී තිබූ නිමේෂයක මමත් සුජාතාත් එකිනෙකාට ලංව ගාලුමුවදොර පිටියේ සිමෙන්ති බංකුවක හිඳගෙන සිටින්නෙමු. ඈත ක්ෂිතයේ පෙනෙන නොපෙනෙන නෞකාවක සේයා දෙස බලමින් සුජාතා ලොකු දුවට බෞතීස්මය ලබා දුන්නාය.

දයා..අපි බැන්දට පස්සෙ අපිට දරුවො හිටියත් මේ දුවනෙ වැඩිමල්. ඒ නිසා අපි එයාට ලොකු දුව කියලා කියමු.

.......................................................................................................

ඉන්ද්‍රාණි අක්කා දිනක් මා වෙත ගෙන ආවේ සොම්නස් සහගත පුවතකි.

මල්ලි අර දරුවො ඔක්කොම අපේ සංගමයෙන් කොළඹ චාරිකාවකට එක්කගෙන එනවා. ඒ අයට මෙහෙට ආවම මාස්පතා මුදල් එවන භාරකරුවො මුණ ගස්වන්නයි හිතාන ඉන්නෙ.

එයින් පසු එළැඹුන සතියේ විදුහල්පතිවරුන් දරුවන් කැටුව කොළඹ පැමිණියෝය. දරුවන්ගේ භාරකරුවන්ද ඔවුන් හමුවන්නට එහි සපැමිණ සිටියෝය. මාස්පතා තම තමන්ගේ අධ්‍යාපනය උදෙසා මුදල් එවන, එහෙත් කිසිදා මුණගැසී නැති, කිසි දිනෙක රුවෙන් දැක නැති තමන්ගේ භාරකරුවන් කවුදැයි දැන හැඳිනගන්නට ඒ පුංචි දෑස් අග තිබුනේ පුදුමාකාර තදියමකි. තමන්ගේ වත්කම අනුව රැගෙන එන්නට හැකි උපරිමයෙන් රැගෙන ආ තෑගි ඒ පුංචි දෑත් අතර සිර වී තිබේ.

මා අසලට පැමිණි ඉන්ද්‍රාණි අක්කා මා කැටුව හුදෙකලා වී සිටි කුඩා දියණියක් අසලට ගියාය.

දුවේ. මේ තමයි ඔයාට සල්ලි එවන මාමා.

ඇගේ වතකමල වඩාත් පැහැපත් නැති වුවත් ඇය කඳිම ප්‍රියමනාප දියණියකි. දෑස් විශාල කර මදෙස බලා සිටි ඒ කුඩා මුවේ මන්දස්මිතියක් ඇදුනේ නිරායාසයෙනි. ඇගේ අතෙහි වූ රෙදි වලින් මැසූ කුඩා පටි දෙකක් සහිත ලා කහ පැහැති විශාල බෑගය බිමින් තබා එකෙනෙහිම ඈ මා හට දණ ගසා වැන්දාය. මගේ නෙත් යුග කඳුලකට මුල පිරූයේ ඇස් පිල්ලමක් ගසන වේගයකිනි. ඇගේ දෙව්රින් අල්ලා නැගී සිටවූ පසු, මම ඇයව තුරුලු කරගත්තෙමි. මහා ධාරක සෙනෙහසකින් මම ඇයව දැඩිව තුරුලු කරගත්තෙමි. මේ මගේම දියණියක බැව් එවේලෙහි මා හට ප්‍රත්‍යක්ෂව ගියේය. දෙමාපිය සෙනෙහස අහිමිවි ගිය ඇයට මගේ රැකවරණය ඇය තනිව මේ මහ පොළව උඩ ශක්තිමත්ව නැගී සිටින දිනයක් එළඹෙන තුරු ලබාදෙන්නට අධිටන් කළෙමි.

දුව මොන පන්තියෙද දැන් ඉගෙන ගන්න‍ෙ.  මම නොදන්නවා මෙන් ඇසුවෙමි.

මම 8 වසර D පන්තියෙ මාමෙ.  ඇය තවමත් සිනාසී සිටින්නීය.

මම එවන සල්ලි පොත් පෑන් පැන්සල් ගන්න ඇතිද ?

ඔව්...ආච්චි ඒ සල්ලි වෙන කිසිම දේකට වියදම් කරන්නෙ නෑ.

මොනවද ඔය අතේ තියෙන බෑග් එකේ තියෙන්නෙ.

තව ඩිංගෙන් ඒක මාමට දෙන්න අමතක වෙනවා. කොළඹ එනවා කිව්වම මාමට ගෙනිහින් දෙන්න කියලා ආච්චි අම්මා මේවා ලෑස්ති කලේ...ගොඩාක් වටින තෑගි දෙන්න අපිට විදියක් නෑනෙ මාමෙ.

මම ඇයව ලගට ගෙන ඇගේ හිස සිපගත්තෙමි. මේ තරම් සුරතල් දියණියක අතැර යන්නට තරම් ඇගේ මැණියන් කුරිරු වූ අයුරු මා හට සිතාගත නොහැක.

ඉතින් ඔයාම පෙන්නන්නකො ඔය බෑග් එකේ ඔයා මට මොනවද ගෙනාවෙ කියලා.

අගේ පුංචි අතැගිලි කඩිසරව ඒ මේ අත දුවයි. බෑගය තුලටත් එයින් පිටතටත් කීප වාරයක් ගමන් කල ඒ කුඩා දැතට පින්සිදු වන්නට සියඹලා, අඹ සහ බඩඉරිඟු, සැළකිය යුතු තරමේ ප්‍රමාණයක් එතැන වූ සිමෙන්ති පඩියක් මත ගොඩගැසුනි.

මෙච්චර ගොඩක් ඔය බෑග් එකේද ගෙනාවෙ...බෑග් එක බර නැද්ද ?

ටිකක් බරයි. මම ඒ උනාට උස්සගෙන ආවා.

මේ අඹ කොහෙන්ද ? හොඳින් ඉදුන කර්තකොලම්බ අඹයක සුවඳ බලමින් මම ඇසුවෙමි.

අපේ වත්තෙන් මාමෙ.

.......................................................................................................

මේ හමුවීමෙන් පසු මම ලොකු දුවට යවන මුදල වැඩි කලෙමි. එතැන් සිට මාස්පතා මගෙන් ලැබෙන මුදල පිරිමසා ගනිමින් දියණිය හොඳින් ඉගෙන ගනිමින් සිටියි. ඒ අතරතුර ඉන්ද්‍රාණි අක්කා වෙනත් රෝහලකට මාරු වී යාමත්, මා හා සුජාතා විවාහ වීමත් විවාහයෙන් පසු අප දෙදෙනාගේ සිහින සාක්ෂාත් කරගැනීමට මා විදේශ ගත වීමත් සිදු වූයේ සිතාගත නොහැකි තරමේ වේගයකිනි. විදේශගත වන්නට පෙර සුජාතා සමග ලොකු දුව මුණගැසී දියණියගේ භාරකාරීත්වය මම මගේ බිරිඳට පැවරුවෙමි. එතැන් සිට ලොකු දුව සුජාට ලිපි එව්වේ නැන්දේ යන ආමන්ත්‍රණයෙනි.

යුරෝපයේ සිට මා යවන මුදල් සුජාගේ දෑතින් මුදල් ඇනවුමක් බවට පත් වී අනුරාධපුරයට යයි. ඒවායේ පිහිටෙන් ලොකු දුව හොඳින් ඉගෙන ගනියි. මෙවර පන්තියේ හතර වැනියා වන්නට ඇයට හැකි වී තිබේ. වාර විභාගයේ ප්‍රතිඵල ලැබුන විගස ඇය ඒ බැව් සුජාතා හට දැනුම් දෙන්නීය. සුජාතා මා හට දුරකථන අැමතුමක් ලබා දෙන සෑම විටෙකම නිරන්තරයෙන් ලොකුදුව ගැන තතු සැළ කලාය.

විටෙක කාලය ගත වන්නේ සිතාගත නොහැකි වේගයකිනි. සා/පෙ කඩඉම ඉතා හොඳින් ජයග්‍රහණය කල ඇය උසස් පෙළ පන්තියේ ඉගෙන ගන්නා අවධිය වන විට මම මගේම දරුවෙකුගේ පියෙක් වූයෙමි. ඒ දරුවා තනිව රැක බලා ගනිමින් නිවසේ කටයුතු කරමින් සුජාතා ලොකු දුව ගැනද සොයා බැලුවාය.

නැන්දෙ මම උසස් පෙළට වාණිජ කරන්නෙ, ඇය ඒ වග දන්වා තිබුනාය.

.......................................................................................................

ලොකු දුව දැන් උසස් පෙළ වාණිජ පන්තියේය. මා හට සියුම් ආඩම්රයක් දැනෙයි. මම තවත් අදියරකින් ඇයට යවන මුදල වැඩි කළෙමි. තරුණ දියණියක ඇඳුමෙන් පැළඳුමෙන් ලස්සනට ඉන්නට ප්‍රිය බව සුජාතා මා හට මතක් කලාය. ඒ නිසාම ඇයට අධ්‍යාපනයට අමතරව ඒ සඳහා වියදම් කරන්නටද මුදලක් ලබාදිය යුතුය. ඇය අමතර පන්ති යන්නට අධිමදි කලද සුජාතාගේ බලකිරීම මත අතිරේක පන්ති වල උපකාරයද ලබා ගත්තාය.

උසස් පෙළ ප්‍රතිඵල ලැබෙන කාලය වන විට සුජාතා දෙවන වරටත් මව් පදවිය ලැබුවාය. එහෙත් තවමත් අපේ ලොකු දුවට අපේ ඇති ආදරය බිඳකදු අඩු වී නැත.

නැන්දෙ මට කැම්පස් යන්න තරම් ප්‍රතිඵල මදි. මම රස්සාවක් කරන්න කියලා බැලුවෙ. හැමදාම මාමට කරදර කරන්න බෑනෙ.

ඇගේ එවදන් සුජාතා මට සන්නිවේදනය කල දවසේ මම ඇයට උපදෙස් දුන්නේ නැවත වාරයක් විභාගයට පෙනී සිටින ලෙස ලොකු දුවට කියන ලෙසයි. අපේ යෝජනාව පරිදි දෙවන වරටත් විභාගයට පෙනී සිටි අැය විශ්ව විද්‍යාලය පෙනෙන දුරින් එවර නතර විය. එයින් පසු ඇගේ විෂයට අදාළව උසස් ඩිප්ලෝමාවකට ඇය යොමු කරන්නට සුජාතා පුද්ගලිකව කැප වූවාය.

නැන්දෙ, මාමට කියන්න තවදුරටත් මට සල්ලි එවන්න එපා කියලා. මම දැන් ගෙවල් පැත්තෙ පොඩි ළමයින්ට පන්ති කරනවා. ඒකෙන් ලැබෙන ආදායම මට මගේ දේවල් කරගන්න ඇති. මම වගේ දුප්පත් වෙන ළමයෙක්ට පුලුවන් නම් උදව් කරන්න කියන්න. සුජාතා ලද ලිපියක ලොකු දුව එසේ අකුරු කර තිබුනි.

ලොකු දුවට මෙන්ම සෑම යෞවනයෙක්ටම ස්වාධීන වෙන්නට ඇත්තේ තරමක ආශාවකි. ඒ ගැන සුජාතා සමග කථා බහ කල පසු ඇගේ කැමැත්තට ඉඩ දෙන්නට මම තීරණය කළෙමි.

ඩිප්ලෝමාව අවසානයේ රැකියා පුහුණුව පිණිස පුද්ගලික ආයතනයකට ලොකු දුව යොමු වූ බවත්, පුහුණු කාලය අවසානයේ එම ආයතය විසින් සහකාර ගණකාධිකාරිණියක ලෙස ස්ථිරව රැකියාව පිරිනැමූ බවත්, එහිදී හඳුනාගත් තරුණයෙකු ඇගේ කැමැත්ත විමසන බවත් සුජාතා මට දැන්වූවාය.

කොල්ලා හැඩකාරයෙක්ද ? සුජාතා ඇගෙන් විමසයි.

ඔව්..ලොකු දුව ලැජ්ජාවෙන් ඇඹරෙයි.

ඉතින් ඔයා කැමතිද ?

මාමා කැමති නම් විතරයි මම කැමති වෙන්නෙ.

ඒ ඇයි..ඔයානෙ කසාද බඳින්නෙ...

ඒ උනාට මාමනෙ මට මේ තැනට එන්න උදව් කලේ..එයාගෙ කැමැත්ත ආශිර්වාදය ඇතිවයි මම කසාඳ බඳින්නෙ. අනික මට හැමදේටම ඉන්නෙ ඔයාලා විතරයිනෙ.

එවර නිවාඩුවට ලංකාවට ගිය පසු ලොකුදුව පිළිබඳ සිතක් පහළ කරගෙන සිටි තරුණයාගේ නිවෙසට ගොස් ඔහුගේ වැඩිහිටියන් සමග කථාබස් කරන්නට මා හට හැකිවිය. අවසානයේ ලොකු දුව පෙම්වතියක් වූයේ කාගෙ කාගෙත් කැමැත්ත අනුවය.

එතැනින් පසු වසරක්වත් ගෙවුනේ නැත. නිතරම අන්තර්ජාලයෙන් හෝ දුරකථනයෙන් මා අමතන සුජාතා සෑහෙන කලකින් ලිපියක් ලියන්නට කල්පනා කරන්නට ඇත්තේ මේ ආරංචිය වෙනස් ලෙසකින් මා හට සන්නිවේදනය කරන්නට සිතා විය යුතුය.

දයා, ලොකු දුව අගෝස්තුවෙ බඳිනවා.... තරමක් විශාල අකුරින් ලිපියේ මැදට වන්නට එසේ සටහන්ව තිබුනි.

මම කාමරේ අරින සිරා කොලුවා.