100 මැරතන් අසිරිය 1

බකං නිලාගෙන ඉන්නෙ හවුස් එක දිනවන්න මොනා හරි කරනවකො.... සිරා නියෝජනය කරන විජය නිවාසයේ ශ්‍රියාණි ටීචර් මොර දෙයි. කාලයක්ම අපි පළවෙනිතැන ගත්ත ඉවෙන්ට්ස් වලට මේ සැරේ එකෙක්වත් නෑ... අවුරුද්දෙන් අවුරුද්ද අපේ නිවාසෙ පල්ලම් බහිනවා...හැමෝම මීට වඩා කැපවීමෙන් යමක් කරන්න බලපල්ලා.... සෑම සිසුවෙක්ටම මවක් බදු මේ ගුරුතුමිය නිවාසාන්තර ක්‍රීඩා තරග ආරම්භ වන සමයේ හැමදාමත් මෙසේය. කොල්ලන් කෙසේ හෝ උනන්දු කරවා ක්‍රීඩා උළෙලේ ශූරතාව අපේ නිවාසයට  දිනා දීම ඇගේ එකායන අභිප්‍රායයි. ජීවන මගේ හතලිස් වසරක් පසුකර සිටියත් ඈ යෞවනියක මෙන් කඩිසරය. කුඩා උන්ගේ සිට මහ උන් දක්වා සිසු කැලගේ නොබද ගෞරවයට පාත්‍ර‍ වූ චරිතයකි.

එදවස නිවසට පැමිණි පසුවද ටීචර් දෙඩූ බස් සිරාගේ සවනේ රැව් පිළිරැව් දුන්නෙහිය.. ඇත්තටම මට මොකුත්ම නිවාසෙ වෙනුවෙන් කරන්න බැරිද ? මෙසේ ආතොල් එකේ මනෝපාරේ ඈතට අඩි තබමින් යන විට  සිරාගේ මවුතුමිය මා ඇමතුවාය.

මේවා කලින් දැකලා තියෙනවද ? මේ තාත්තගෙ ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ සහතික වගයක්.... කහ පාටට හැරී පැරණි පෙනුම ගෙන තිබූ කඩදාසි කීපයක් ඇගේ සුරතේ විය. සිරාගේ යුගදෙනෙතට හසුවූ පරිදි  තාත්තා මැරතන් ශූරයෙකි. පළමු තැන මිස දෙවැනි තැන දිනා නැත. එහෙව් තාත්තාගෙ ලොකු පුතා වෙච්ච මට ඔය වැඩේ කරන්න බැරි වෙයිද ?  මගේ සිත මගෙන් අසයි.

http://farm6.staticflickr.com/5281/5277534268_90b5f66354_z.jpg

ඔන්න ඔය කිව්ව කාරණයෙන් පස්සෙ විජය නිවාසය වෙනුවෙන් මගේ දායකත්වය දක්වන්නත් එක්ක දිගු දුර ධාවනයේ යෙදෙන්න සිරා තීරණය කොලා. කෙටි දුර ධාවනයට උචිත වේගයක් සිරාට නොමැති වීමත් එයට හේතුවක්... ඒ සදහා පුහුණුකරුගේ භූමිකාව රගපෑවේ සිරාගෙ තාත්තා. තාත්තාගේ හැකියාවෙන් බිදක් හෝ මටත් පිහිටා ඇතැයි යන විශ්වාසය තමයි මෙතැනදි මූලික උනේ...

හරියටම පාන්දර 4 කණිසම එළඹුන විගසම....

නැගිටින්න.... ඉක්මනට ලෑස්තිවෙන්න... අද දුවන්නෙ නැද්ද ? ඔහොම නිදියගෙන මැරතන් දුවන්න බෑ... යනාකාරයෙන් සිරාගේ නින්දට තාත්තා අකුල් හෙලූ නිසාම සිරා ප්‍ර‍ධාන මාර්ගයේ දිවීමට පුරුදු වන්නෙක් බවට පත්වෙන්න වැඩි කාලයක් ගියේ නෑ...

එකසැරේ ලොකු දුරක් දුවන්න බෑ... පළවෙනි දවසෙ කිලෝමීටර් දෙකක් විතර දුවන්න...

තාත්තගෙ උපදේශය අනුව සිල්ක් කොට කලිසමකින් සහ බැනියම් කෑල්ලකින් සැරසිලා කැන්වස් සපත්තු දෙකකුත් දාගෙන සිරා නිදිමරගාතෙම දිවීම ආරම්භ කොලා... සිරාට පිටිපස්සෙන් පාපැදියක නැගිලා සිරාගෙ තනිනොතනියට  තාත්තා පැමිණියා... දුර දිවීම පුහුණුවීමේදී මුල් කාලයෙදි බඩ කොර වීම සාමාන්‍ය කාරණයක්, පළමු දවස් කීපයේ වදදුන්න පසුපසින් පන්නපු බලු රැලත් කල් යත්ම සිරා එක්ක මිතුරු උනා.... ටිකෙන් ටික කිලෝමීටර් ගාන වැඩිවෙද්දි  සිරාගෙ හැකියාවත් ටිකෙන් ටික ඉහළට ගියා... ආපසු එන ගමනේදී තාත්තගෙ වියදමෙන්  පාර අයිනෙ බේකරියකින් ලැබුන, නිවසට ඇවිල්ලා ගිල දාපු උණු උණු ජෑම් පාන් ගෙඩියෙ රස නම් තාමත් මතක් වෙනවා...

මැරතන් එකක් කියන්නෙ සෑහෙන දුරක් වගේම සෑහෙන කාලයක් ගත වෙන තරගයක්... මේ වගේ තරගෙකදි පුහුණුව වගේම දරා ගැනීමේ හැකියාවත් ඉතාමත්ම වැදගත්... නැත්නම් අතර මගදි මහන්සිය වැඩි වුනාම නතර වෙන්න හිතෙනවා... ඔන්න ඔය වගේ අදහස් එහෙමත් තාත්තා ලබා දුන්නා...  එකම වේගයක් පවත්වාගෙන දිගු කාලයක් ධාවනයේ යෙදීමට  පුහුණුවීම් මගින්ම ශරීරය සකසා ගත යුතුයි.

මාසයක් වගේ කාලයක් කරපු පුහුණුවීම් වලින් පස්සෙ සිරා කොලුවා අ.පො.ස සා/පෙ ලියපු අවුරුද්දෙ මුල් වතාවට විජය නිවාසය වෙනුවෙන්  තරග වදින්නට අවස්ථාව ලබා ගත්තා. ඒ සදහා දෙමාපිය අනුමැතිය සහිත ලිපියක්ද අවශ්‍යයි. මේ කියන අවුරුද්දෙ   මැරතන් තරගයට පිවිසිලා 40 දෙනෙකු අතරින් (එක් නිවාසයකින් තරග කරුවන් 10 කි)  14 වැනි ස්ථානය සිරා ලබාගත්තා. එදා තරගයේ හිටිය ලාබාලම තරග කරුවා හැටියට එය සෑහෙන්න හොද ජයග්‍ර‍හණයක්...

මේ තරගයෙන් අනතුරුවත් දිගින් දිගටම සිරා කොලුවා පාසල් ක්‍රීඩාංගනයෙ උදෑසන කාලයෙදි පුහුණුවීම් වල නිරත වූ නිසාවෙන්ම අපේ බෑන්ඩ් කණ්ඩායමෙන් තවත් මැරතන් ධාවකයන් කීප පොළක්ම කරළියට ආවා දුර දිවීමේ ආශාව පහළ වෙලා. ඒ අතර කැපී පෙනෙන චරිතයක් වුනේ ෆයිලට් ජෝති. සිරුර කෙට්ටු නිසා ජෝතියා දුවද්දි මැවෙන දසුන බොහොම සුන්දරයි. මුල් වට කීපය සෑහෙන වේගෙකින් දුවලා හැති වැටුනට පස්සෙ දෙපැත්තට වැනි වැනි ජෝතියා අමාරුවෙන් දුවන හැටි බලන් ඉන්න ආසයි.

බෑන්ඩ් කණ්ඩායමේ සාමාජිකයෙකු වීම මෙවැනි තරග වලදි අනෙකුත් තරගකරුවන්ට නොලැබෙන වරප්‍ර‍සාදයක් ලබා දෙනවා.ඒ තමයි ආධාරකරුවන් කීප දෙනෙකුගේ සේවය... ඒ අය තරගය තුලදි ලගින් ඉදන් දිරිමත් කරන විදියට අතරමග නවතින්න හිතෙන්නෙම නෑ...

බෑන්ඩ් සැට් එක මේ විදියට පුහුණුවීම් කරගෙන යන දවසක තමයි අපේ නායකයා වෙච්ච ලොකු අයියා කට ඇරියෙ...ඔහුත් සාඩම්බර විජය නිවැසියෙක්.

බොලා දන්නවද  දවසක් මමත් මැරතන් දිව්වා කියලා.... ලොකු අයියා වටපිට බලමින් බරපතල කථාවකට මුල්ගල තියයි. වටේ පිටේ උන් හූ මිට්ට තියන්න ලං වෙයි.

ඒ අවුරුද්දෙ අපේ නිවාසෙට දුවන්න උන් නෑ කියලා මාවත් බලෙන්ම ලිස්ට් එකට දාලා, තරගෙ තියන්න කලින් දවසෙ තමයි මම දන්නෙ මේ ඉලව්වට මමත් ඉන්නවා කියලා...උඹ දන්නවනෙ බන් අපි ඔය බෑන්ඩ් එක ප්‍රැක්ටිස් කරද්දි පාරෙ දුවන දුර...ඔන්න ඔච්චර තමයි මමත් ඉතිං ඒ වෙනකං දුවලා තිබ්බෙ....ඒ උනාට තරගෙ කිලෝමීටර් 12 දුරයි. මගේ යාලුවො කිව්වෙ උඹ තරගෙ සම්පූර්ණ කලත් අපිට ඇති කියලා... මොකද තරගෙ අවසන් කරන හැමකෙනා වෙනුවෙන්ම නිවාසෙට ලකුණු ලැබෙනවා.

ඔන්න ඉතිං තරගෙ තියන දවසත් ආවා... යාලුවෙක්ගෙන් කොට කයිසං කෑල්ලකුත්  ඉල්ලගෙන  ලෑස්තිවෙලා ඉවර වෙද්දිම අපේ නිවාසෙන්ම දුවන තව එකෙක් ලොකු කෑම පාර්සලයකුත් අරන් මගේ ලගට ආවා...

මචෝ ඉදිආප්ප මුලක් තියෙනවා.... දුවන්න සෑහෙන්න ශක්තියකුත් ඕනෙ හින්දා මේක ඉක්මනට ලග නමමු කියලා ඒකා කිව්ව හින්දම ඉතිං මමත් බුරිය උල් වෙනකම්ම ඉදි ආප්ප කෑවා....

අසන්නන් හාවක් හූවක් නැත... ලොකු අයියා දෙසම නෙත් අයා බලා හිදී...

ඊට පස්සෙ තරගය පටන් ගන්න තැනට වාර්තා කරලා නම් ගම් සනාථ කරගෙන  වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ කොඩිය වනලා තරගෙ පටන් ගත්තා.... අපි දෙන්නත් පළවෙනි පොකුරෙ අමාරුවෙන් එල්ලිලා ගම්පහ ඉස්පිරිතාලෙ ලගට එනකං ආවා... ඒක මැරතන් කිව්වට මාර හයියෙන් ගියා බන්.... මගේ යාලුවා එතනදි කිව්වා මට අමාරුයි බන් උඹ ඉස්සරහට පලයන් කියලා...

ඔන්න ඉතිං මම තනියෙන් රේල් පාර කිට්ටුවට එනකං එල්ලිලා ගියා විතරයි කරුමෙට බඩේ කොරයක් ඇල්ලුවා...

ඒ මොකෝ ලොකු අයියෙ...ඉදලා ඉදලා එකෙක් හූ මිට්ටක් තිබ්බා...

අල හොදිත් එක්ක බස්සගත්ත ඉදිආප්ප මුලට වෙන්න ඇති බන්....ඔච්චර තොගයක් කාලා දුර දුවන්න පුලුවන්ද.... අපි ඒ දවස් වල හිටියෙ රේල්වේ ක්වාටස් වල හින්දා ගෙවල් ලගින් වතුර ගහන්න අදුරන උන් දෙන්නෙක් තුන් දෙනෙක් වේලාසන සැට් කරගෙන හිටියෙ.  මම එතනට යනකන් අමාරුවෙන් දුවලා උන්ට විස්තරේ කිව්වම...අනේ අපරාදෙ කියන්න බෑ දෙහි ගෙඩියක් මිරිකගෙන උන් බයිසිකලේකින් මගේ පස්සෙ පන්නගෙන ඇවිල්ලා මට පෙව්වා....

ඊට පස්සෙ දෙයියනේ කියලා අමාරුව  ටිකක් විතර අඩු උනා... මම දැන් ඔරුතොට පාරෙ බැලුම්මහර පැත්තට දුවනවා... මගේ ලග ලගම වෑන් එකකුත් පස්සෙන් එනවා... ඒකෙන් ඔලුව එළියට දාගෙන වයසක පොරක් එනවා... බැලින්නම් අපේ සෞඛ්‍යදාන සෑර්.... හරියට පිස්සු බල්ලො අල්ලන්න පන්නගෙන එන පිස්සු බලු වෑන් එක වගේ...

කොල්ලො අමාරු  නම් නැගපං වෑන් එකට 

එහෙම වෑන් එකට නගින්න පුලුවන්ද බන්..රෙදි ඇදගෙන... ඉතිං මමත් කිව්වා නෑ සර් තව දුවනවා කියලා...

යකෝ ලොකු අයියත් යකෙක්නෙ... ජෝතියත් කථාවට දායක වුනා...

ඔන්න ඉතිං බැලුම්මහර හන්දියටත් කිට්ටු කොලා....වෑන් එක ආයෙමත් මට ලං වෙලා....

කොල්ලො අමාරු නම් හිත හිතා ඉන්නෙ නැතුව නැගපිය වෑන් එකට...  සෞඛ්‍යදාන සෑර් ආයෙමත් වචනෙ දැම්මා...

මේ මොන ඉලව්වක්ද...බං... මටත් තද වුනා... මම ආයෙමත් කිව්වා නෑ නෑ සෑර් තව දුවනවා කියලා...

එහෙම කිව්වට මට දැන් කෙලින් ඉන්න පණ නෑ...ඒ උනාට මට පස්සෙන් සෑහෙන සැට් එකක් හිටිය නිසා නවතින්න හිතෙන්නෙම නෑ... බොලව්... හිමින් හිමින් මිරිස්වත්ත හන්දියටත් කිට්ටු කරලා ගම්පහ පාරට වැටුනා...

පිටිපස්සෙන් ආපු වෑන් එක ඒ හරියෙදි මට ඉස්සර කලා.... විදුරුවෙන් ඔලුව දාපු සෞඛ්‍යදාන සෑර් මට තුන්වෙනි සැරේටත් කිව්වා...

කොල්ලො අමාරුම නම් වෑන් එකට නැගපං  කියලා....

දැන් මට ඇත්තටම තරහයි බන්.... මට පිටිපස්සෙ සැට් එකක් ඉද්දි මටම වෑන් එකට නගින්න කියන්නෙ ඇයි කියලා මට හිතාගන්නත් බෑ...

සෑර් දැන් දෙපාරක්ම කිව්වනෙ... මම වෑන් එකට නගින්නෙ නෑ... මට පිටිපස්සෙන් තව සැට් එකක්ම ඉන්නෙ... උන්ගෙන් අහන්නකො වෑන් එකට නගිනවද කියලා...... මට තදවෙලා  එහෙම කිව්වා....

අන්න එතකොට තමා බොල කුජීතම සිද්ධිය උනේ...

පුතා ඔයාට පිටිපස්සෙ හිටිය ඔක්කොම උන්  මේ ඉන්නෙ යස අපූරුවට  වෑන් එකේ...  කියලා සෑර් කියනකොට මම බැලුවා වෑන් එක දිහා.... වෑන් එක හවුස් ෆුල් වෙලා බොල...වටුවො රැළ වගේ උන් ඉන්නවා ඒකෙ ඉදගෙන පාර බලාගෙන...  ඊට පස්සෙ මගෙ කකුල් දෙකට යෝධ බල යෝධ වීරිය ආවද කොහෙද බන්... මම මග නවතින්නෙ නැතුව එක හුස්මට දුවලා තරගෙ නිම කලා.

ඒ කියන්නෙ ලොකු අයියා අන්තිමයා... නැගුනු හූ හඩ පරයා කවුද එකෙක් එහෙම ඇහුවා..

මම මක් කරන්නද බොල...අනිත් එව්වො නතර වුනාට...මම කොහොම හරි තරගෙ අවසන් කලානෙ... තරගයේ  ජය පරාජයට වඩා වැදගත් තරගය අවසන් කිරීම  කියලා ලොකු අයියා යන්තමට ජාම බේර ගත්තා...

මගේ මැරතන් කෙරුවාවෙ තවත් රසබර දේ කියන්න තිබුනත් අද ඒවා ගැන ලියන්න වැඩි වෙලාවක් මට නැති නිසාම ඊළග කොටසින් ඉතිරිය කියවමු.

එළඹෙන නත්තල  සිරාගෙ කාමරයට ගොඩවෙන ක්‍රිස්තියානි බැතිමතුන් හැමටම ප්‍රීතිමත් නත්තලක් වෙන්නට ප්‍රාර්ථනා කරනවා.

මම කාමරේ වෙසෙන, සත්ගුණවත් සිරා කොලුවා.

ප.ලි

පහුගිය දොහේ දැඩි ලෙස කාර්යබහුල වූ නිසාම අන් අයගේ බ්ලොග් අස්සේ කරක් ගහන්නට ප්‍ර‍මාද වීම ගැන සාතිශය සංවේගය ප්‍ර‍කාශ කරමි.

මේ කියන කාලයේ සිරාට අද මෙන් විශාල බඩගෙඩියක් නොවුන අතර අත අල්ලන උන් කිව්වේ ඒවා යකඩ මෙන් ශක්තිමත් බවකි. අනේ අද ඒ අතීතය සිහිනයක්ම පමණි.

පසුගිය ඔලිම්පික් උළෙලේදී මීටර් 5000 සහ 10000 ඉසව් වලින් එංගලන්තයට රන් පදක්කම් දිනා දී එංගලන්තයේ පමණක් නොව අනෙකුත් ජාතීන් අතරත් වීරයෙකු බවට පත්වූ  ඉතියෝපියානු සම්භවයක් සහිත මෝ ෆාරා (Mo Farah) නම් ක්‍රීඩකයාගේ  දුර දිවීමේ කලාවේ චමත්කාරය මෙතැනදී මට සිහිපත් වේ.

http://i.telegraph.co.uk/multimedia/archive/02307/mo-farah_2307758b.jpg

මතු සම්බන්ධයි....

මම කාමරේ වෙසෙන සත්ගුණවත් සිරා කොලුවා.