136 පොලිසිය සහ හැංගිමුත්තන්

මේ පැත්තට තමා ආවෙ...අත අරින්න නරකයි. ඌ කවුරු කියලා හිතුවද දන්නෙ නෑ අපි දෙන්නා....පොලිස් නිලදරුවන් දෙදෙනෙකු පොලිස් බයිසිකලයකින් අල්ලපු ගෙදර පිළිකන්න දිගේ පසුපසට යන භීතිය කැටි වූ ත්‍රාසජනක දර්ශනයක් දැකලා තමයි කාමරේ උන්න සිරා කොලුවා එළියට පැන්නෙ.

ඡායාරූපය asiafoundation.org

හත්වලාමෙ මේ මොකද මේ...කාන්තා දූෂණයට නම් දරාපු උන් වත්, කසිප්පු පෙරන, මාල කඩන, කුඩු විකුණන උන් වත් අපේ ගමේ නැති කොට මොකද මේ පොලෝසිය පිළිකනු දිගේ බඩගාන්නෙ...භයානක අපරාධ කරුවෙක්වත් ගමට රිංගලාද ? එහෙම හිතන ගමන් තමයි මමත් අපේ ගෙදර වැට පැනලා සරම කැහැපට ගහගන්න ගමන් ඒ ඉසව්වට කකුල ඉස්සර කොලේ.

බලන්න.....බලන්න...ඔය කෙහෙල් පදුර අස්සෙත් බලන්න....

ආ.....මේ තියෙන්නෙ....ඌ හිතන්න ඇති අපි මේක හොයාගන්න එකක් නෑ කියලා.

කවුද ඌ...මොකක්ද කෙහෙල් පදුර මැද්දෙ තියෙන්නෙ...මට ප්‍රශ්න අටෝරාශියයි. ඒ බව දැනගන්නකං ඇතිවෙන කැසිල්ලේ බරපතල කොම හින්දම මමත් ඇවිදින වේගය වැඩි කරලා පොලිස් නිළදරුවන්ට සම්මුඛ උනා...

තමා කොයි ගෙදරද....දබර ඇගිල්ල මා දෙසට යොමු කරලා පොලිස් නිලධාරියෙක් මගෙන් විමසුවා.

මේ ගෙදර...ඒ ආසන්නයේම තියෙන අපේ නිවස පෙන්නලා මමත් උත්තරේ දුන්නා...

තමා දැක්කද මේක මේ පදුර අස්සෙ හංගලා ගිය කෙනාව ?

පොලෝසිය එක දිගට ප්‍රශ්න වැලක් මගෙන් අහගෙන යන්නෙ මගේ මූණත් තහඩුවෙන් අපරාද කාරයෙක්ගෙ දර්ශන දැකලා ඔකද වෙලාද කියලත් මට හිතුනා.

අනේ නෑ රාළහාමි...මම මේ ඩිසයින් වැඩක් කරමින් උන්නෙ...මම මේ සද්දෙ ඇහිලා බලන්න ආවෙ.

තමා කොහෙද වැඩ කරන්නෙ....

මම ඉතිං එවකට වැඩ කරපු ලංකාවෙ සුපතල පත්තරේක නමක් කිව්වා...මගේ රැකියාවේ ස්වභාවයත් කිව්වා.

ඊට පස්සෙ ඉතිං කොස්තාපල් රාළහාමිලා පොඩි ගරුසරුවක් දක්වලා දැන් දැන් කථා බහේ යෙදෙනවා... තමා... කියන කෑල්ල නිකම්ම ලොප් උනා.

බලන්න මහත්තයා...හෙල්මට් නැතුව ආපු නිසා අපි මේක පැදගෙන ආපු එකාට සංඥා කලා නවත්තන්න කියලා..කොහෙද මේකා අපිට වෙට්ටුවකුත් දාලා තමයි මේ පැත්තට පැන්නෙ...

අපිත් එක්ක කොහෙද ඒවා...පේනවනෙ අපේ බයික් එක, කිරි කිරි SUZUKI  GN 250 බයිසිකලේ පෙන්වන ගමන් එක රාළහාමි කෙනෙක් උජාරුවෙන් කිව්වා.

අපිත් මිනිහගෙ පස්සෙන් පැන්නුවා..හන්දියෙන් මේ පැත්තට හැරෙව්වට පස්සෙ...
අපි මේ පෙට්‍රල් සුවද දිගේ මෙතනට ආවෙ...

ඒ අතර තුර කෙහෙල් පදුර අස්සට එබිලා මමත් හොදහැටි ඒක මැද තියෙන යකඩ අස්පයා දිහා බැලුවා...හප්පද බොල මේ අපේ මංජු කොලුවගෙ දඩු මොණරෙ නොවැ... ඒත් ඉතිං කටක් ඇරලා කියන්නෙ කොහොමද....

මහත්තයා මේ බයිසිකලේ අදුනනවද ? නැත්තං පදින කෙනාව දන්නවද ?

අනේ නෑ රාළහාමි...මම කලින් දැකලා නෑ...ඒ උනාට අපේ පැත්තෙ ඒ වෙද්දිත් YAMAHA TZR එකක් පැද්දෙ මංජු මලයා විතරක් හින්දා මේ බයිසිකලේ ගමේ වැඩිහිටියෙක් උනත් හොදට අදුනගන්නවා සිකුරුයි.

යකඩ අස්පයා මෙන්න මේ වගේමයි...

ඒයි සිරි...පොඩ්ඩක් බලන්න ඕකෙ යතුර තියෙනවද කියලා... ඒ අවසරයෙන් එතනට කිට්ටු කොරපු කලු, උස මහත රාළහාමි බයිසිකලේ හැඩලය හොල්ලලා බැලුවා....

මූ නම් යකෙක්...හැන්ඩ්ල් එකත් ලොක් කරලයි මේ සුට්ටට පැනලා තියෙන්නෙ...කලු රාළහාමිට නප්පියටම තද වෙලා කියලා මට දැන් දැන් අක්මාවට දැනෙනවා. එතකොට එතන හිටිය අනිත් සුදු රාළහාමි නම් කථා කරන ඌරුව අනුව නුවර පළාතෙ කෙනෙක් වගෙයි. 

හැන්ඩ්ල් ලොක් එක කඩලා අරන් යමු...වෙන කරන්න දෙයක් නෑ...මහත්තයා අදුනන කෙනෙක් බේරගන්න අදහසින් නම් බයිසිකලේ අදුනන්නෙ නෑ කිව්වෙ පොඩ්ඩක් කල්පනා කරලා කියන්න...මොකද මේක අපි අරගෙන ගිහිල්ලා නඩු දැම්මොත් ආයෙත් පදින්න වෙන්නෙ නෑ...උසාවියෙම දිරලා යයි.

අන්න එතකොට තමයි මටත් නුවන පෑදුනේ...මංජු මලයගෙ රට ඉන්න අම්මා දුක් මහන්සියෙන් හම්බ කරලා එවපු සල්ලි වලින් ගත්ත මේ යන්තරේ ඒ විදියට නාස්ති උනා කියලා ඇහුවම කොච්චර දුකක් ඇතිවෙයිද ඒ ඇත්තිට......

මට දැන් නම් පොඩි මතකයක් එනවා....මම නොවලහා කිව්වා....

එතකොට රාළහාමිලට හීන් හිනාවකුත් ගියා...අපිත් ඉතිං රාජකාරි ජීවිතයෙදි හොදට තැම්බිච්චි මිනිස්සුනෙ මහත්තයා...අපි දන්නවා ඔයා මේක අදුනනවා කියලා. පණිවිඩයක් යවන්න එයාට...මෙතනට එන්න කියලා...නැත්තං ආයෙ මේ බයිසිකලේ පදින්න නම් වෙන්නෙ නෑ...

ඒ වෙලාවෙම එතනට ආපු අපේ තවත් අසල්වාසියෙකු එක්ක කථා කරලා මම තීරණය කලා මංජු මලයට පණිවිඩේ යවන්න...පුංචි කොල්ලෙක් පණිවිඩේ අරගෙන ඉගිලුනා... ඒ අතර අපේ අල්ලපු ගෙදර අනුලා නැන්දා බුලත් කහටින් විකසිත වෙච්ච දසන් පෙන්නලා මට පොඩි ඉගියක් දුන්නා පොඩ්ඩකට එන්න කියලා...එයාට ලං වුනාම එයා මට කිව්වෙ මංජු කොලුවා අහවල් ගෙදර අන්න භයට හැංගිලා ඉන්නවා කියලයි.

කාලය විනාඩි කිපයක් ගියත් මංජුවා නෑ...ඒ ගමන තමයි කළු රාළහාමිගෙ ඉවසීමේ සීමාව පැන්නෙ...තවත් බලන්න ඕනෙ නෑ...ලොක් එක කඩලා අරගෙන යමු...ගනුදෙනුව උසාවියෙදි බේරගන්න කියන්න. එහෙම කියලා බයිසිකලේ හැන්ඩ්ල් එක වැරෙන් සොලවන්න හදද්දිම තමයි ඈතින් මංජුවා මතු වුනේ...

මෙයාද මේකෙ අයිතිකාරයා..රාළහාමිලා දෙන්නම එකවර ඇහුවා. ඒ වෙද්දිත් මේ ස්ථානයේ ගමේ හිතවතුන් රාශියක් රැස් වෙලා. අපේ ගමේ කල කෝලාහල බොහොම විරල හින්දා පොලිස් නිළ ඇදුමක් දැක්ක ගමන් සැට් එක පිරෙනවා. මොකක්ද වෙලා තියෙන්නෙ බලන්න.

අඩිය ඉක්මන් කරලා එනවා...පොලීසියේ අණ නොතකා ධාවනය කරන එක වරදක් බව තමා දන්නෙ නැද්ද...සුදු රාළහාමි එහෙම ඇහුවා...ඒත් කලු රාළහාමි...

උඹ අපි කවුරු කියලද හිතුවෙ...නවත්තන්න කියද්දි වෙට්ටු දාගෙන ගියේ...දෙන්න හිතෙනවා උඹට....කියලා අත උස්සද්දිම තමයි බුලත් කෙළ පාරක් බිමට ගහගෙනම අනුලා නැන්දා සීන් එකට ඇන්ටොර් උනේ...අනේ අනේ රාළහාමි අපේ කොලුවට ගහන්න එපා. ඒකා භයටම තමයි ඔය වැඩේ කොරන්න ඇත්තෙ....වටේ පිටේ හිටිය උනුත් මංජුවගෙ සහායට හිටිය නිසා රාළහාමිලගෙ තරහා නිවාගන්න විදියක් නෑ...මංජුවා තනියෙන් හිටියා නම් ගුටියක් දෙකක් කන එක ස්ථිරයි.

අනේ රාළහාමි...මම භයටමයි එහෙම කලේ...

භයට කියලා එහෙම කරනවද බොල...උඹට අපි අපරාද කාරයෙක් කියලා වෙඩි තිබ්බා නම් මොකද වෙන්නෙ... පොලීසියට වෙට්ටු දාලා දුවන්න හිතනවා නම් ඒක බොරුවක්...

ඇත්ත කියහං...උඹට ලයිෂනුත් නෑ නේද ? එහෙම කියලා සුදු රාළහාමි කෝචොක් හිනාවක් දැම්මා...ඒත් අපේ මංජු මලයා ලැයිසොම පෙන්නුව හින්දා වරදේ ස්වභාවය වෙනස් වුනා. 

ඒත් තවමත් කළු රාළහාමිගෙ තරහා නිවිලා නෑ... මේක ගොඩින් බේරගන්න බෑ...උඹලා වගේ උන් හදන්න නඩු දාන්නම තමයි වටින්නෙ...එතකොට අනිත් දවසෙ මොළේ පෑදෙයි...

එහෙම කරන්න එපා රාළහාමි. තාම මේකට වැඩි වයසකුත් නෑනෙ...ඔය හෙල්මට් නැති එකට විතරක් දඩ කොළයක් ලියලා දීලා මේකව අත අරින්න..භයටමනෙ ඔහොම කොරලා තියෙන්නෙ...

ගමේ අයගෙ ඉල්ලීම හමුවෙ පොඩ්ඩක් විතර දැන් රස්නෙ අඩුවේගෙන යන්නෙ...

ඒ අතර සුදු රාළහාමි වටාපිටාවෙ අය එක්ක බොහොම දොඩමළුයි. 

මමත් මේ වගේම පොලීසිය නවත්තන්න කියද්දි අප්පච්චිගෙ මොටෝසයිකලේ නවත්තන්නෙ නැතුව ගෙදර ගිහිල්ලා හැංගුනා. පොලීසියෙන් ගෙදරට ආවා...අපේ අප්පච්චි හරිම නීති කාරයා...පොලීසියෙන් කාරණේ අහලා කාමරේ මුල්ලක හැංගිලා හිටිය මාව කනෙන් අල්ලලා මිදුලට ගෙනල්ලා පොලීසියෙ අය  ඉස්සරහම ගැහුවා කණට දෙකක් එලොව පොල් පෙනෙන්න. එදා පොලීසියෙ අය කිව්වා වෙන දඩුවමක් ඕනෙ නෑ. දඩුවම් ලැබුන නිසා කියලා.

එදායින් පස්සෙ තමයි මම හැදුනෙ...කරපු වැරැද්ද තේරුම් ගත්තෙ...ඒ හින්දා අදින් පස්සෙ මේ වගේ වැරදි කරන්න ආයෙම ලෑස්ති වෙන්න එපා. මම පොලීසියට බැදුනට පස්සෙත් එදා අප්පච්චිගෙන් කාපු කනේ පාර ගැන මතක් වෙනවා.

ගිය සතියෙ දවසක මේ වගේම වැඩක් උනා අපි දෙන්නට...එදත් මේකා වගේ එකෙක් අපිට වෙට්ටුව දාලා ගියා. අපිත් බයික් එකේ පැන්නුවා. ප්‍රධාන පාරෙන් අතුරු පාරකට දැම්මා..අපිත් ඒකට දැම්මා...ඊළගට ගුරු පාරකට දැම්මා අපිත් ඒකටම දැම්මා...ගුරු පාර ඉවරවෙලා කොල්ලා  වෙළක් මැදින් නියරක් දිගේ යන්න ගත්තා...අපිත් ඒ විදියටම ගියා...අන්තිමට වෙළ මැද කමතෙදි මිනිහා යන්න එන්න අතක් නැතුව නතර වුනා.

ඒ හින්දා අපිට වෙට්ටු දාලා දුවන්න හිතනවා නම් ඒක බොරුවක්....පේනවනෙ අපේ බයිසිකලේ...මේකෙන් ඕනෙ තූත්තු කුඩියක යන්න පුලුවන්. 

කරපු වැරැද්දට සමාව ඉල්ලපන් කොලුවො මේ රාළහාමිලාගෙන්...ආයෙ ඒ වැරැද්ද කරන්නෙ නෑ කියලා පොරොන්දු වෙයන්...ගමේ බවලත්තු කීප දෙනෙක් කොලුවා දිරිමත් කරලා එහෙම කෙරෙව්වට පස්සෙ ඒ අයගෙ හිත් උණු වෙලා මංජුවා දඩයක් කන්නෙ නැතුවම එදා බේරුනා...ජීවිතේට වැදගත් පාඩමකුත් ඉගෙන ගන්න ගමන්.

ඊට පස්සෙ කාලෙක අපි ගම්පහ පොලෝසියට ගියේ ගමේ සංවිධානය කරපු සංගීත සංදර්ශනයකට අවශ්‍ය බලපත්‍ර ගැනීමේ කටයුත්තකට....අන්න ඒ වෙලාවෙදි මංජු මලයව අදුනගෙන අවශ්‍ය පෝරම පුරවලා උපරිම සහයෝගයක් දුන්නෙ පෙර කිව්ව සුදු රාළහාමි. එදා ඒ දෙන්නා මිත්තරයො දෙන්නෙක් ගානට තමයි හැසිරුනේ. 

දැන් මම කියන්න යන කථාව මේ බයිසිකල් කථාවට අදාළ නෑ....බොහෝ අයට පොලීසියෙ ඇත්තො කිව්වාම හිතට එන්නෙ බොහොම අප්‍රසන්න අත්දැකීම් කීපයක මතක සටහන් වෙන්න පුලුවන්. නැත්තං අතීතයේ දවසක තමන් පුද්ගලිකව මුහුණ දීපු සිදුවීමක් එක්ක ඇතිවෙන තරහක් වෙන්න පුලුවන්. ඒත් පොලීසියෙ තාමත් බහුතරයක් ඉන්නෙ ඉතාම අවංක නිලධාරීන් කියන එක අපි අමතක කරන්න නරකයි. ඒ අයගෙ ප්‍රධාන වගකීම තමයි සිවිල් සමාජයේදි රටේ පුරවැසියන්ගෙ ජීවිත, දේපළ පිළිබද ආරක්ෂාව තහවුරු කිරීම සහ  පුරවැසියන් අනපේක්ෂිත ගැටලුවකට මැදි වුනාම ඒ අයගෙ සහායට ඉදිරිපත් වීම.

බොහෝ තරුණයන්ට පොලීසියෙ ඇත්තන් සමග අමනාප කම් තියෙන්නෙ රථ වාහන වැරදි එක්කයි.  ඇතැම් නිලධාරීන් බුරුලක් දුන්නත් සමහරු එහෙම නෑ...ජරාවක් කාරිය කන්න උත්සාහයක් ගන්නවා. ඒත් මගේ අත්දැකීම් අනුව ඒ අය සමග අපි කථා බහ කරන විලාශය තමයි  ඒ අය නම්‍යශීලී වීම හෝ අනම්‍යශීලී වීම තීරණය කරන්නෙ.

වතාවක් මම වේයන්ගොඩ දුම්රිය හරස් මග අසල තියෙන ගේට්ටුව වැහෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි මගේ ඇන්ටික් යකඩ අස්පයා එතැනින් එතෙර කලා. නමුත් ඊට ඉදිරියෙන් හිටිය පොලිස් නිලධාරියෙක් මාව නතර කලා. මටත් වැරැද්දක් හිතාගන්න බැරිවෙච්ච නිසා ඒ නිලධාරියාට සම්මුඛ වුනා. අපේ දෙබස මෙහෙමයි.

ඇයි රාළහාමි...

ඇයි කරපු වැරැද්ද දැක්කෙ නැද්ද ?

මම වහලා තිබුන ගේට්ටුවකින් නෙමෙයිනෙ දැම්මෙ

ඒ උනාට ගේට්ටුව වැහෙන්න යන වෙලාවෙ පත්තු වෙලා තිබුනෙ රතු පාට කියලා දැක්කෙ නැද්ද ?

ඒ දවස් වල මගේ බයිසිකලය අලුත්වැඩියා කරගෙන යන කාලෙ...ඒ වැඩකට ගිහින් එද්දිම තමයි මේ වැඩෙත් වුනේ...බොහෝ තැන් මළකඩ කාලා පින්තාරුව ඉරිතලලා හිගන වේශයෙන් තිබුන නිසාම ඒ දිහා අවඥා සහගත බැල්මක් හෙලලා සාජන් මහත්තයා මගේ දිහාට හැරුනා.

මේකට ලියකියවිලි තියෙනවද ?

ඔව් ඔව්...ඒවා ඔක්කොම තියෙනවා...

එහෙනං ගමු බලන්න...

ඔන්න මම ඒ සියල්ල ඉදිරිපත් කලා...සියලුම දේ එතන තිබුන නිසා එතැන ගැටලුවක් නෑ...

ඊළගට සුපුරුදු ප්‍රශ්න කීපය...

කොහෙද වැඩ කරන්නෙ...දැන් කොහෙද ගියේ....

මමත් ඉතිං බොහොම සංයමයෙන් උත්තර දුන්නා. රාළහාමි පුලුවන් නම් සහනයක් දෙන්න. මම වහපු ගේට්ටුවකින් නෙමෙයිනෙ දැම්මෙ... මම එච්චරයි කිව්වෙ... මද වෙලාවක් කල්පනා කොරලා බලලා......

සාජන් මහත්තයා මට කිව්වා...මීට පස්සෙ මේ වගේ වැරදි කරන්න එපා...මාර්ග නීති හදලා තියෙන්නෙ පදිකයො සහ  රථ වාහන වල යන අය ඇතුලුව  දෙපාර්ශවයේම ආරක්ෂාවට....නීති ගරුක රියදුරෙක් විදියට ඒවා පිළිපදින්න කියලා.

තවත් දෙයක් කිව්වා....මම අද මහත්තයව යවන්නෙ මහත්තයා කථා කරපු විදිය හින්දයි. මම අහවලා අදුනනවා, මෙයා අදුනනවා කියලා එක එකාට කෝල් අරන් අපිට කථා කරන්න කියලා  ෆෝන් එක දික් කලා නම් කවදාවත් යවන්නෙ නෑ...මොකද මහත්තයා අපිටත් තියෙනවා ආත්ම ගෞරවයක්..අපිත් තව කෙනෙක් ඉස්සරහා සෙකන්ඩ් වෙන්න කැමති නෑ.

දැන් තමයි මට ඔබට කියන්න තියෙන දේ කියන වෙලාව. මේ නිලඇදුමකට මුවාවෙලා ඉන්නෙත් ඔබ මම වගේම සිවිල් පුරවැසියෙක්...ඔහු කරන්නෙ ඔහුගෙ රාජකාරිය...එතැනදි එහි සීමා මායිම් අපි හදුනාගත යුතුයි. ඔහුගෙ රැකියාව එය වුනත් ඒ රැකියාව තුල ඔහු අත්විදින අත්දැකීම් අනෙක් රැකියාවකට වඩා හාත්පසින් වෙනස්. දේශපාලකයන්ගෙන් වගේම ඉහළ නිලධාරීන්ගෙනුත් මේ පහළ  නිළධාරීන් සෑහෙන්න බැට කනවා. ඉහළ යන ජීවන වියදමට සරිලන සේ වැටුප ප්‍රමාණවත් නොවීම, ඔබට මට මෙන්ම ඒ අයටත් දැනෙනවා. ඒ අයගෙ දරුවන්ටත් අසනීපයකදි බෙහෙත් ටිකක් අරන් දෙන්න, අධ්‍යාපන කටයුතු වලදි පොතක් පැන්සලක් අරන් දෙන්න වගේම ගෙදර නඩත්තුව වගේ වගකීම් නිළ ඇදුමක් ඇන්දත් ඒ උරහිස මතත් පැටවිලා තියෙනවා.  ඒ ගැටලු වලින් ඔහුට දැනෙන පීඩනය එක්කයි ඔහු රාජකාරිය කරන්නෙ...ඒ නිසා ඒ ස්වරූපය හදුනාගෙන ඔහු දෙස පොදුවේ පොලිස් නිලධාරියා දිහා බලන අසුභවාදී ආකල්පයකින් තොරව බලන්නේ නම් මැනවි කියායි මගේ අදහස.

ඔබ දැක ඇති ගිණි ගහන මද්දහනෙ, මහ වැස්සෙ එහෙමත් නැත්තං වාහන දුම් පිරුනු මහා මාර්ගයේ  අපේ සහායට වාහන හසුරුවන පොලීසියේ මහත්වරු. එවැනි වටිනා සේවයක් පිළිබද සමාජයේ යහපත් ආකල්පයක් නැත්තෙ සුළුතරයක් නිලධාරීන් කරන වැරදි ක්‍රියාවන් සහ දේශපාලන අතු ඉති පොලීසිය නම් රාජ්‍ය ආයතනය තුලට රිංගපු  නිසා කියලයි මට හිතෙන්නෙ. ඒ හින්දා අපි අලුතෙන් හිතමු. නිලඇදුමක් ඇන්දත් ඒ ඉන්නෙත් අපේම සහෝදරයෙක් කියන හැගීමෙන්.

මේ ලිපිය ලියාගෙන යන වෙලාවෙ මගේ ඡායාරූප මාධ්‍යවේදී මලයා එක්ක ඇතිවුන කථාබහකින් පස්සෙ තවත් කරුණු කීපයක් මේ ලිපියටම එකතු වුනා.

පත්තර රස්සාවට දිවා රෑ වෙනසක් නෑ කියන එක එවැනි තැනක සේවය කරන ඇත්තන්ටත් ඒ අයගෙ පවුල් වල අයටත් අමුතු දෙයක් නෙමෙයි. අන්න ඒ වගේ ඊයෙ පෙරේදා දවසක අපේ මලයත් ගම්පහට කෝච්චියෙන් ඇවිත් එතැන ඉදන් සුපුරුදු විදියට යතුරු පැදියෙන් ගෙදර එන්න පිටත් වෙලා...දැන් වෙලාව රාත්‍රී 12.30 යි. අපේ හන්දියට ආසන්නයෙන් සාමාන්‍යයෙන් රථවාහන පොලීසියෙ ඇත්තො රැදෙන්නෙම නැති තරම්. ඒත් එදා මේ කියන වෙලාවට එක් තැනක පොලීසියෙ දෙදෙනෙකු ඉදලා බයිසිකලය නවත්තලා...

ලියකියවිලි පරීක්ෂා කරන්නට වෙන්න ඇතැයි සිතූ මලයා ඒවා ගන්නට හදද්දී ඔවුන් කියා ඇත්තේ ඕවා අනවශ්‍ය බවත්...අපිට උදව්වක් කරන හැටියටත්...

ජරාවක් කන්න සිතූ බවක් වැටහුනු මලයා සල්ලි නැතෙයි කී විට... සල්ලි නෙමෙයි අපිට උදව්වක් කරන්න. අපේ බයිසිකලේ පෙට්‍රල් නැතිව නතර වෙලා...මේ වෙලාවෙ පෙට්‍රල් ගන්න ටවුමටම යන්න එපායැ...පුලුවන් නම් ඔයාගෙ බයිසිකලය දෙන්න...පෙට්‍රල් ටිකක් අරන් එන්න... ඒ අනුව මලයා බයිසිකලය ලබා දී අනෙක් නිලධාරියා සමග මාර්ගය අද්දර බෝක්කුවක් මත හිදගෙන හිද ඇත. ඒ සුළු මොහොතේදී මලයාගෙ පත්තර රස්සාව නිසාවෙන්දෝ මේ කියන කාරණා අදාළ ස්ථානයේ ඉතිරි වූ රාළහාමි විසින් එක හුස්මට පවසා තිබුනි.

මේ පොලීසියේ තියෙන අලුත් නීති රීති එක්ක අපි දැන්  දවසකට නඩු 50 ක් ගේන්න ඕනෙ....ඒ දේවල් වලට ඇති තරම් පෙට්‍රල් දෙන්නෙත් නෑ...ඒ හින්දයි අපේ බයිසිකලේ අද මෙතැන හිටියෙ... මම පොලිසියට ඇවිල්ලා දැන් අවුරුදු 20 කටත් වැඩි...ඒත් තාමත් උසස් වීමක් නෑ...කොටින්ම කියනවා නම් සාජන් පට්ටමක් වත් නෑ...හැබැයි ඔයා මේවා පත්තර වල එහෙම ලියන්න යන්න එපා. දැන් බලන්න අර කඹුරුපිටියෙ රාළහාමි මරපු සිද්ධිය...ඒ අහිංසක මනුස්සයවයි එයාගෙ නෝනවයි, අතදරුවයි මරලා දැම්මෙ...කැටයම් චින්තක කියලා හාදයෙක්...ඒ මිනිහගෙ ජාවාරම් පොලිසියට අල්ලලා දුන්නෙ අර මැරිච්ච රාළහාමි කියලා සැක කරලා. පොලිස් සේවයේ යෙදෙන එකේ ජීවිත අවධානමකුත් තියෙනවා. ඒ සිදුවීම එකක් විතරයි...කසිප්පු අල්ලන්න ගිහිල්ලා..අපරාධ කාරයො අල්ලන්න ගිහිල්ලා අපේ රාළහාමිලා කී දෙනෙක් නැති වෙලා තියෙනවද....

ඔබෙන් බැණුම් අසනා පොලීසිය තරුණයෙකුට සහාය වන අවස්ථාවක්
මේ ඡායාරූප දෙකේ විස්තරය මෙතැනින්

පොලීසියෙ වැඩ කලා කියලා අනිත් සිවිල් මිනිස්සුන්ට නැති අමුතු බලයක් අපිට නෑ... හැබැයි අනිත් මිනිස්සුන්ට වඩා අපි සේවයට කැප වෙලා ඉන්නවා. තර්ජන ගර්ජන වර්ජන ඉල්ලීම් මොකුත් නැතුව... පොලීසියෙ ඉහළ නිළධාරීන්ගෙන් වගේම දේශපාලකයන්ගෙන් එන නියෝග නිසා සමහර වෙලාවට සෑහෙන්න පීඩාවට පත් වෙනවා. හදිසි අවස්ථාවක් ආවොත්  සේවයට බැදී ඉන්නවා...එදාට ගෙදර දරුවෙකුගෙ උත්සවයක් තිබ්බත් රාජකාරි ස්ථානයේ ඉන්න වෙනවා. ඩියුටියකට දැම්මොත් එතැනින් අයින් වෙන්න  කියනකං ගිණි අව්වෙ..එහෙමත් නැත්තං මහ වැස්සෙ හරි ඉන්න ඕනෙ. ඒකට දිවා රෑ වෙනසක් නෑ...සමහර දවසකට පිට පළාත් ඩියුටියකට ගියාම බත් එක එන්නෙ හවස 4 ට විතර... ඒ එන බත් එකත් පිළුනු වෙලා...ඉතිං වතුර ටිකක් බීලා බඩ පුරවා ගන්නවා. ඒත් බහුතරයක් මිනිස්සුන්ට අපේ සේවය ගැන වටිනාකමක් නෑ...පොලීසියෙ නම කැත කරන එකෙක් දෙන්නෙක් හින්දා හැමෝම ඒ මිම්මෙන් මනිනවා.

අපේ තාත්තත් පොලීසියෙ රාජකාරිය කරපු හින්දයි පොඩි කාලෙම මටත් පොලිසියට බැදෙන්න ආශාවක් හිතුනෙ...ජිප් එකේ ඉස්සරහ සීට් එකේ කලු පාට පටිය හරහට දාලා උජාරුවෙන් යන්න, ඔය වගේ හීන තමයි ඒ දවස් වල දැක්කෙ...ඒත් මේ රස්සාව ඇතුලෙ මොන තරම් පීඩනයක්, හිත රිදෙන දේ උනත්..අපේ අහිංසක මිනිහෙක්ට සේවය කරලා ලබන සන්තෝෂය ඒ හැමදේම අපිට අමතක කරවනවා.

පොලීසියෙ ඇත්තන්ගෙ රැකියා වලට අදාළ තත්වය එහෙම වෙද්දි ඔබත් මමත් රාජකාරියෙදි ඇතිවන සුළු අත්වැරැද්දකට ඔවුන් සමග දැඩි සේ කිපෙනවා. පොලිස් නිලඇදුමක් දුටු පමණින් අහේතුක කෝපයක් උපදවා ගන්නවා. ඔබට හැකි නම් හෙට ඉදන් අලුත් ඇහැකින් පොලීසියේ නිලධාරියෙක් දිහා බලන්න උත්සාහ කරන්න. විශේෂයෙන් ජනතාවගෙන් වගේම පොලීසියෙ ඉහළින්ද පීඩාවට පත් වෙන පොලිස් පොඩ්ඩො දිහා.

පසු සටහන

මේ සිරාගේ කාමරයේ ලියවෙන 100 වෙනි ලිපියයි. ලිපි 100 ලිවීම කෙතරම් ආයාසකර කටයුත්තක්දැයි මම දැන් හොදින් දනිමි. ඒ ඉලක්කය කරා මා රැගෙන ගියේ කාමරයේ ලෑලි දොරට තට්ටුව දමා නිතරම මෙහි පැමිණෙන පාඨක ඔබ සහ  සහෝදර බ්ලොග් කරුවන්ය...ඒ සියල්ලන්ටම මගේ නොවක් ස්තූතිය මේ අවස්ථාවේ පිරි නමමි. මේ ලිපි 100 අතර වැදගම්මක් ඇති දෙයක් ලියවුනු ලිපි ප්‍රමාණය වැඩි වෙතැයි මම සිතමි. ලියූ ලිපි මල්ල හැකි තරම් විශාල කර ගන්නවා වෙනුවට යම් හරවත් යමක් ඔබට තිළිණ කරන්නට මා ගන්නා වෑයම නිසාම ආරම්භයේ සිටම තවමත් ලියන්නේ මසකට ලිපි 7 කි. ඒ නිසාම සිරාගේ කාමරය යනු හතේ හත වැදුනු බ්ලොග් අවකාශයේ ඇති එකම බොගයි. ඒ බව දකුණු පස ලිපි පෙන්වන ගැජට්ටුවෙන් මනාව දර්ශනය වෙයි. 7 ඉලක්කමෙන් ඇති කරනා කාල පරතරය ලිපියෙන් කියවෙන කාරණය පිළිබද යහපත් කථිකාවක් ඇති කිරීමට මෙන්ම පාඨක ප්‍රතිචාරයන් දැක්වීමටත් ප්‍රමාණවත් කාලයක් සපයන බව මගේ අදහසයි. ඉදින් සබද, මෙහි යනෙන ඔබ සැම වෙනුවෙන් හැකි තරම් කාලයක් සිරාගේ කාමරයේ දොර විවෘත කර තැබීම මගේ ඒකායන පැතුමයි. ඔබ සැමට ජය !

මම කාමරේ වෙසෙන සත්ගුණවත් සිරා කොලුවා.

ප.ලි

ශ්‍රී ලංකා පොලීසිය ඉතාම කාර්යශූර පිරිසක් බව, කිසිදු සාක්ෂියක් ඉතිරි නොකොට සිදුවුනු අපරාධයන්හි වැරදිකාරයන් අත්අඩංගුවට ගන්නා ලද අවස්ථාවලදි අපිට ඒත්තු ගියා. එහෙත් පොලීසියට අත තියන මහා බලපරාක්‍රමයක් ඇති දේශපාලුවන් හෝ ජරාවට, දේශපාලන හිතෛශීභාවයට තම නිළඇදුම පාවාදෙන නිලධාරීන් අතළොස්ස  නිසාම පොලීසියට ඒ කීර්තිනාමය ඇති කරගැනීමට ඉඩක් නොමැත.

දේශපාලන අතපෙවීම් නැති 100% ස්වාධීනව කටයුතු කල හැකි තැනකට අපේ පොලීසිය පත් කරන්නට හැකි නම් අපේ සමාජය නිසි මාවතේ යනු ඇත. එහෙත් එය දහවලේ දකිනා සිහිනයකි. රට කරවන අය මුලින්ම ආදර්ශය දිය යුතුය. දැනට නම් එහෙම යමක් මේ කපේට සිදුවෙතැයි පෙනෙන්නට නැත.

පොලිස් පොඩ්ඩා යනු පොලිස් රාජාකාරී ජීවිතය තුල මෙන්ම සිවිල් සමාජයෙන්ද වැඩි වශයෙන් පීඩනයට පත් වන්නාය. හෙතෙම ගිරයට අහු වූ පුවක් ගෙඩියක්මය. එවැනි  චරිත දෙස මින් පසුවවත් සානුකම්පිතව බලමු. ඉහළින් ලැබෙන අණ පිළිපදින්නට සිදුවූ නිසා අමාරුවේ වැටුන මෙවැනි චරිත රාශියකි. 

අපේ සමාජය වැරදි කරනා පොලිස් නිලධාරියෙකු හෝ නිලධාරීන් හට එළව එළවා පහර දුන්නත් සමාජයට හා මිනිසුන්ට අනේක කැප කිරීම් කරමින් හොද දේ කරනා නිලධාරීන් කිසි ලෙසකින් අගය කරන්නේ නැත. එය අපේ ජන සමාජයේ විඥාණය පිළිබද ගැටලුවක් ලෙස මම සිතමි.

පහළින් පල වූ ඡායාරූප දෙක මලයාගෙනි.