109 ලංකාවේ වර්තමාන ගීතය නපුංසකද ?

සිරා කොලුවා නොරටක සිටියද හදවත තියෙන්නේ සිරි ලංකාවේ නිසා එහි ඇති තතු විත්ති දැනගනිමින් අන්තර්ජාලය හරහා සිංහල ගීතයක් ශ්‍රවනය කරමින් රැකියාවේ කටයුතු කරගෙන යන්නට මෑතකදී උත්සාහයක් ගතිමි. ඇන්ඩ්‍රොයිඩ් දුරකථන සදහා ලංකාවේ ගුවන් විදුලි ආයතන වැඩසටහන් සම්පාදනය කර තිබෙන්නේ අතලොස්සක් නිසා තමන් අංක 1 යැයි කියා ගන්නා එක් නාලිකාවක් අසල අවසානයේ නතර වීමි.

අහෝ ලංකාවේ ගීතය වර්තමානයේ මේ යැයි දැන හදුනාගතිමි. සතියකට එක් දිනක් හැර ඉතිරි සියලු දින වල එහි 90%  පමණ ප්‍රචාරය වන්නේ තමා හැර ගියා යැයි කියන පෙම්වතියක වෙනුවෙන් ගයනා ප්‍රේම වැලපිලි හෙවත් හුදු ප්‍රේම අදෝනා වර්ගයේ ගීතය. මේවායේ පද රචනාවේ හෝ සංගීතයේ හෝ කිසිම ගතයුත්තක් නැත. ඒවා ලියා තිබෙන්නේ සිංහල සාහිත්‍ය පිළිබද මෙලෝ සංසාරයක දැනුමක් තියෙන උන් නොවන බව ගීතයේ පද පේලි දෙක තුනක් ශ්‍රවනය කල පසු මනාව වැටහෙයි.

ලංකාවේ බහුතරයක් ඉල්ලන රස මෙය නොවෙතත් අප මත බලෙන් පටවා ඇති මේ රස කුමක්ද ? අප වර්තමානයේද රස කරමින් අසන 70 , 80 දශකයේ ගීත ගගුල සිදී ගියේ මක්නිසාද...මේ ලිපියෙන් යම්තාක් දුරකට මේ කාරණා පිළිබද කථිකාවක් මගේ හැකියාවේ තරමට ඇති කරන්නට මම කැමැත්තෙමි.

70 දශකය සිරි ලංකාවේ සකලවිද කලාවේ ස්වර්ණමය යුගය ලෙස බොහෝ ප්‍රසිද්ධ අදහසක් වෙයි. සිනමාව, සංගීතය, නාට්‍ය කලාව මෙන්ම නර්තනයටද මේ කාරණාව එක සේ වලංගු බව තතු දත් අය පවසති. එතැන් සිට දශක හතරකටත් වඩා දුර ගෙවා ඇති අප අද සිටින්නේ කොතැනද ? එදා තිබූ දියුණුව අද අප අත්කරගෙන නැතිද ?

වෙනත් අයෙකු සතුව වෙනත් අදහසක් තිබෙන්නට හැකිය. නමුත් මගේ අදහස් මෙබදුය. පෙර කියූ විවිධ කලා භාවිතයන් අතරින් ගීතය, සංගීතය යන්නට මේ සටහන ලඝු කලහොත් වර්තමානයේ ඒ තුල ඇතිවී තිබෙන රස මොට වීමට මා දකිනා හේතූන් මම මෙහි සංශිප්තව සටහන් කරමි.

70 දශකයේදී ලංකාවේ සරළ ගීතය දික්විජය කර සිටි අමරදේව, හරූන් ලන්ත්‍රා, සී.ටී. ප්‍රනාන්දු, එච්.ආර් ජෝතිපාල, මොහිදින් බෙග්, ධර්මදාස වල්පොල, ඇම්.ඇස් ප්‍රනාන්දු, ෂෙල්ටන් පෙරේරා, මිල්ටන් පෙරේරා, සිසිර සේනාරත්න, වික්ටර් රත්නායක, මිල්ටන් මල්ලවආරච්චි, නන්දා මාලනී, ලතා, ඇන්ජලින්, සුජාතා වැනි මහා චරිත මෙන්ම ඒ කාලය වන විට ක්ෂේත්‍රයට පැමිණ සිටි සනත් නන්දසිරි, දයාරත්න රණතුංග, මර්වින් පෙරේරා, ටී එම් ජයරත්න, සෝමතිලක ජයමහ, අබේවර්ධන බාලසූරිය, ග්‍රේෂන් ආනන්ද මෙන්ම 80 දශකයේදී ප්‍රසිද්ධ වේදිකාවට පැමිණි එඩ්වඩ් ජයකොඩි, අමරසිරි පීරිස්, රූකාන්ත ගුණතිලක, වැන්නන් නව පරපුරට නිසි මග පෙන්වන්නට කටයුතු කලේ නැතිද ? විටෙක මට සිතෙයි.

ලංකාවේ ගුවන් විදුලි මාධ්‍ය තුල ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලිය පමණක් තිබූ සමයේ සහන නිවේදකයකු බදවා ගැනීමට පවා බොහෝ සේ සංකීර්ණ සම්මූඛ පරීක්ෂණ වට තුන හතරක් පසු කර යන්නට ඔහුට හෝ ඇයට සිදු විය. මේ ක්‍රියාවලිය අතර තුර ඔහුගේ සාහිත්‍ය දැනුම මෙන්ම ලෝකය සහ සමාජය පිළිබද දැනුමද පරීක්ෂා කෙරිනි. එහි ප්‍රතිඵලය වූයේ ඇසූ පිරූ ඇති අයවලුන් පමණක් ගුවන් විදුලියේ සේවයට එක් වීමයි.

අප මහත් අභිරුචියෙන් වර්ණනා කරන එකල ගායන වේදීන්/වේදිනියන් ගායන හැකියාව අනුව වර්ග කර ගුවන් විදුලියේ වැඩසටහන් සදහා එකතු කරගත් නිසාත්, අතීතයේදී ගායකයෙකු වන්නට වෙනත් ක්‍රමවේද නොතිබූ නිසාත් සැබෑ ලෙසම ගායනයට දක්ෂයන් පමණක් ගීත ගායනයට එකතු වූහ.

පොදුවේ ගත් කල මේ සියලු දෙනා සිංහල සාහිත්‍ය, ලංකාවේ ජන විඥානය පිළිබද දැනුමෙන් පෝෂණය වී සිටි නිසාම ශ්‍රාවකයා ආනන්දයෙන් ප්‍රඥාව කරා ගෙන යා හැකි ගීත නිර්මාණ බිහි කරන්නට ඔවුනට අපහසු වූයේ නැත. නිවේදක පරපුරට තම කාර්යයන් අතික්‍රමණය කරමින් ගීත රචකයන් වන්නට ඔවුන්ගේ වෘත්තීය පරිසරය තුලම මග සැකසී තිබුනි. ගුවන් විදුලියේ එකල විකාශය වු කරුණාරත්න අබේසේකර ශූරීන්ගේ ළමා පිටිය කෙතරම් නම් කලාකරුවන් පිරිසකගේ තිඹිරිගෙය වීද ?

නිවේදක වෘත්තිය අතර තුර ගීත රචනයට පිවිසි අය අතර කරුණාරත්න අබේසේකර,  මඩවල එස් රත්නායක, ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස්, කේ.ඩී.කේ ධර්මවර්ධන, දයා ද අල්විස්, යමුනා මාලනී වැනි අති දක්ශයින් කැපී පෙනෙයි. මහගමසේකර ශූරීන් මුලින් ගීත රචකයෙකු වී පසුව ගුවන් විදුලියේ ඇතැම් කලා වැඩසටහන් ඉදිරිපත් කිරීම කල බව අසන්නට ලැබුනි. නිවේදක පසුබිමක් නොවුනත් මේ කියන ගොන්නෙහි සැකයකින් තොරව තැබිය හැකි තවත් අතිවිශිෂ්ඨ ගණයේ ගීත රචකයන් රැසකි.

ඒ අතරින් සමහර කෙනෙක් දැන් අප අතර නැත. ධර්මසිරි ගමගේ, ඩෝල්ටන් අල්විස්, සුනිල් සරත් පෙරේරා, කුමාරදාස සපුතන්ත්‍රි, මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න, ආචාර්ය අජන්තා රණසිංහ, ලූෂන් බුලත්සිංහල, කුලරත්න ආරියවංශ, බණ්ඩාර අැහැළියගොඩ, ආනන්ද හේවාරංහිදගේ, නීතිඥ රන්බණ්ඩා සෙනෙවිරත්න, රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ පරම්පරාවත්... 80 දශකයෙන් පසු ක්ෂේත්‍රයට පිවිසි බන්දුල නානායක්කාරවසම්, විපුල ධර්මප්‍රිය, නිලාර් එන් කාසිම්, යසනාත් ධම්මික බණ්ඩාර කැළුම් ශ්‍රීමාල්,  රවී සිරිවර්ධන වැන්නන් ඒ ගොනුවට එකතු කල හැක. විපුල, නිලාර්, කැළුම් මේ නම් අතර නිවේදක කාර්යයේ නිරත වූ අය වෙති. ඒ නිසාමදෝ සරු නිර්මාණ බිහිකරමින් ක්ෂේත්‍රයේ උඩුගම් බලා පිහිනන්නට ඔවුනට ශක්තිය ධෛර්යය ලැබී තිබේ. ඔවුන් ගෙත්තම් කරනා පද වැල්  අපට පෙන්වා දෙන්නේ ප්‍රවීණයන්ගේ හෙවනැලි යට ඔවුන්ගේ අක්මුල් තවමත් සිදී නැති බවකි.

අද කාලයේ මෙන් බඩ වඩා ගැනීමේ යුගයක් එකල නොතිබූ නිසාම මේ මහා නිර්මාණකරුවන් ශ්‍රාවක මනසට කලාවෙන් දෙන්නට හැකි හොදම දේ තිළිණ කරන්නට සැම විටම උත්සුක වී තිබුනි. මුල් කාලයේදී කරුණාරත්න අබේසේකර ශූරින් හින්දි තනු වලට සිංහල වචන යොදා හින්දි ගීතයේ සිංහල අනුවාදනයන් එකතු කලත්, සිංහල සරළ ගීතය ක්‍රම ක්‍රමයෙන් පරිණාමය වන විට ස්වතන්ත්‍ර නිර්මාණ වලින් ශ්‍රාවකයන් පිනවන්නට අමතක නොකලේය. මා මෙහි දැක්වූ ගීත රචකයන් අතර මගේ ප්‍රියතමයා වන්නේ ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස් මහතායි. අපේ පරපුරේ උන්ට එවැනි මහා චරිතයක් ආශ්‍රය කරන්නට පින් මද වූ නමුදු අප කුඩා කාලයේ රූපවාහිනියේ ආයුබෝවන් වැඩසටහනෙන් දුටු ඔහුගේ සන්සුන් රූපකාය තවමත් සිතෙන් මැකී ගොස් නැත.

තමා හට එදිනෙදා ජන ජීවිතය තුල විදින්නට ලැබෙන මනෝභාවයන් ගීතයක පද පෙළක් කරන්නට ඔහුට තිබූ සමර්ථ කම වෙනත් කිසිම ගීත රචකයෙකුට තිබුනේදැයි  සැක සිතෙයි. තමා සිටින පරිසරය, වේලාව ඔහුට වැදගත් වී නැත...සිතුවිලි උපදින නිමේෂයේ එය බස් ටිකට් පතක හෝ සටහන් කර පසු දිනෙක රසවත් ගීතයක් බවට පත් කරන්නට ප්‍රේමකීර්ති මහතා සතුව තිබී ඇති ප්‍රතිභාව පුදුමාකාර එකකි. එකල පැවති ජේ.ආර් ජයවර්ධන රජයෙන් ලැබුනු දඩුවම් මාරු නිසා ලංකාවේ පළාත් කීපයකම ගුවන් විදුලි විකාශනාගාර වල සේවය කරන්නට ඔහුට සිදුවී තිබේ. ඒ සෑම විටකම ඒ පරිසරයේදී ඔහු විදි අත්දැකීම් ගීතයකට ගොණු කර ඇති ආකාරය විශ්මය ජනකය.

මාතර සිටියදී  සුනිල් එදිරිසිංහ මහතා ගායනා කරන බානෙන් බැද රජරට පෙදෙසින්නේ, යාපනයේ සේවය කරන කාලයේ මන්නාරම් පිටි වැල්ලේ මදටිය වැල් ඔන්චිල්ලේ (ෆ්‍රෙඩී සිල්වා), තමාගේ වෘත්තීය ජීවිතයට එකට සිටි උන් පිහියෙන් අනිද්දී අලුත් කලාවක් සොයාගත්තා මං දියුණු වෙන්න ඕනෑ නම් (ෆ්‍රෙඩී සිල්වා) තමාගේ අතිජාත බිරිද වෙනත් ප්‍රේමයකට පැටලුන විට සදකැන් වැසිලා අදුරේ එතිලා (වික්ටර්) වැනි ගීත මේ විශිෂ්ඨයාගේ අවස්ථානුකූලව ගීත ලිවීමේ විශිෂ්ඨත්වය පිළිබද දෙස් දෙයි. මෙවැනි මහා ගීත රචකයන් සිටි ශ්‍රී ලංකාවේ අද අපට සිටින්නේ අදුරේ අත පත ගානා අදබාලයින් පිරිසක් නොවේද ?

අතීතයේ රචනා වූ ගීත රචනාවන් සාර්ථක ගීත බවට පත්වෙන්නට ගීතයේ තනුව, ගායකයාගේ හැකියාවටත් වඩා ගීත රචනාව තුලින් ඉස්මතු වූ අදහසේ ඇති යථාවාදී ස්වරූපය ඉවහල් වූවා යැයි සිතෙන තරමට ඒවායේ පදවැල් ප්‍රබලය. සැබෑ ජීවිතයේ ලබන අත්දැකීම් ඔස්සේ ගීත ලියවුන නිසාම ඒ පද අතර නොගැලපෙන යමක් නැත. එමෙන්ම එහි අදහස බොහෝ ශ්‍රාවකයන්ගේ අත්දැකීම් සමගින් සමපාත විය.

එහෙත් අප වර්තමානය දෙසට නෙත් යොමන විට තමන්ගේ කරගත් අනුන්ගේ අත්දැකීම් ඔස්සේ ලියනා ලියවිලි ඒ රසයෙන් බොහෝ ඈත බව ගීතයේ රසය නිසිලෙස හදුනන කෙනෙකුට වැටහෙයි. විරහා ගීත රැල්ලෙන් තෙමී සාක්කුව පුරවාගන්නට ජීවිතයේ කිසි දිනෙක විරහව විද නැති අය කදුළු වැක්කෙරෙනා විරහා ගීත ලියති.

1977 දී වීවෘත ආර්ථික ක්‍රමවේදය හදුන්වා දීමෙන් පසු එහි බලපෑම රටේ සියලුම අංශ කෙරෙහි විහිදී, පැතිරී ගිය බව රහසක් නොවේ. මේ කියනා විවෘත ආර්ථික ක්‍රමවේදයේ ආශිර්වාදය නිසාම ගීතය යනු ප්‍රබල වෙළදපල මාධ්‍යයක් ලෙස යොදාගන්නා වර්තමානයක සාක්ෂිකරුවන් වන්නට අපට හැකි වී තිබේ.

අතීත නිර්මාණකරුවන් තම තමන්ගේ මෙන්ම ශ්‍රාවක සැමගේ රස භාවයන් සන්තර්පණය කිරීමේ අරමුණින් නිර්මාණකරනයේ නිරත වුවද වර්තමානයේ එය තනිකරම ව්‍යාපාරයක් වී තිබේ. මේ කාරණය ගැන වර්තමාන නිර්මාණකරුවකු සමග කථාකලහොත් ඔවුන් නිසැකවම කියන්නේ ඒ කාලෙ හිටි අයට තමන්ගෙ නිර්මාණ මාකට් කරන්නට නොහැකි වූවාට අපට එය කල හැකි වූ බවකි. අති ජනප්‍රිය ගීත සිය දහස් ගණනක් ලියූ ප්‍රේමකීර්ති වැන්නෙකු සාමාන්‍ය ජනතාවගේම කොටසක් ලෙස පොදු ප්‍රවාහන මාධ්‍ය වල ගමන් කරමින්, සරළ ජීවිතයක් ගතකලද  වර්තමානයේ ගීත 10 ක් ලියූ තැනැත්තාද වටිනා වාහනයක සහ වෙනත් දේපළ වල හිමිකරුවන් වී සිටිති. ගීතයක් මාකට් කරන්නට නම් එහි ප්‍රමිතිය අවම කල යුතුදැයි සොයා බැලීම වටී.

ශ්‍රව්‍ය දෘෂ්‍ය මාධ්‍ය ජනතාවට සමීප වෙද්දී ගීතයට රූපරචනාව නම් සංකල්පයක් නැතුවම බැරි තරමට සමීප විය. මේ කියනා රූප රචනාද අද වන විට ඉතාම එක්කාරී ස්වරූපයක් ගෙන තිබේ. ගීත මාකට් කිරීමෙන් අවසානයේ පාඩු විදින්නේ සුභාවිත ගීතයට පෙම්බදින ලංකාවේ අතිමහත් සංගීත රසිකයන් බව රහසක් නැත. බස් රථයක ගමන් කලත්, හන්දියේ කඩපිලේ ලොතරැයි කූඩුවක් අසල සිටගෙන සිටියත් අවර ගණයේ ගී නිර්මාණ වලින් දෙසවන් පුරවාගන්නට අපට සිදුවී තිබෙන්නේ මේ නිසාමය. මෙවැනි ගීත වලින් බොහෝ විට පෙම්වතිය මා හැර ගිය නිසා මම කදුලු වක්කරමින් හඩනා බවත්, මට මැරෙන්නට ඕනෑ බවත් කියවෙනු ඇත. හොද ආත්ම ශක්තියක් ඇති පිරිමියෙකු ප්‍රේමයේ විප්‍රයෝගය හමුවේ මෙලෙස හැසිරෙන්නේ නැති නිසා, මෙම ගීත ගයන්නේ නපුංසකයන්දැයි සමහරු අසති.

මේ රැල්ල ඇතිවෙන්නට සෘජුව වගකිව යුතු පාර්ශව දෙකක් මගේ සිහියට එයි. ඉන් පළමු කොටස වන්නේ පුද්ගලික ගුවන් විදුල් නාලිකා අටෝරාශියයි. දෙවැන්න රිගින් ටෝන් මාෆියාවයි.

පුද්ගලික ගුවන් විදුලි නාලිකා දැන් දැන් හැසිරෙන්නේ බලු බෙට්ට වුව විකුණා ලාභ ලබන්නට හැකි නම් එය සිදුකිරීමේ වරදක් නැත යන සංකල්පයේ සිට විය යුතුය. මිනිසුන් දැන් මේ ජහජරාවන් අහන්නේ නැති නිසා බලෙන් මුදල් ලබා දී ඒවා අස්සවා ගන්නට තරම් උන් බංකොලොත් වී සිටිති.  අතීතයේ පැවති ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලි සංස්ථාවට සමාජ වගකීමක් තිබුනද මේවාට ඒවා නැත. අතීතයේ නිවේදිකාවක් නිවේදකයෙන් වන්නට සාහිත්‍ය දැනුම වැදගත් සාධයක් වුවත් අද එය අවලංගු කාසියකි. පාසල් අධ්‍යාපනය තුල සිංහල සාහිත්‍ය හදාරා කුඹුරු කොටන්නදැයි බහුතරයක් සිතනා නිසාම අද සාහිත්‍ය ඉගෙනගන්නා පිරිස අඩු වී තිබේ.

සන්නිවේදන හැකියාව කෙසේ වෙතත්, තම උසස් නිලධාරීන්ට ශාරීරික අල්ලස් පවා දෙන්නට අකමැති නැති මාල ගිරවියන්, ගිරා පෝතකයන් පිරිසක් එෆ් නාලිකා වල සේවයට එකතු වන්නේ ඉහත විස්තර කල පසුබිම තුලය. අපිත් එක්ක සෙට් වී ෆන් එක ගන්නා හැටියට අපට ඇරයුම් කරනා ඔව්හු අඩුම තරමේ ප්‍රේමකීර්ති වැනි චරිත හෝ ඔවුන්ගේ මාධ්‍ය භාවිතය  පිළිබද අසා හෝ තිබේදැයි සැක සිතේ. එෆ් එම් නාලිකා තුල වුවද නිසි ලෙස බස හසුරන අතලොස්සක් සංනිවේදකයන් සිටිනා වග ඔවුනට කරනා ගෞරවයක් වශයෙන් මෙහි සටහන් කල යුතුමය.

මේ කියූ එෆ් නාලිකා අතර ඇතමෙක් මුදල් වලට, පැකේජ් ක්‍රමයට ගීත ජනප්‍රිය කිරීමේ කොන්ත්‍රාත්තුද භාර ගනියි. තෝරා ගන්නා පැකේජය අනුව දිනකට ගීතය වාදනය කරනා වාර ගනන තීරණය වන අතර...ගීතය මාසයක පමණ කාලයක් දින පතා වාදනය කර ඊලග මාසයේදී ගීතය වාදනය වන විට අපි විසින් හිට් කලා යැයි ලේබලයක් අලවති. නමුත් ඒවා සැබැවින්ම හිට් වී දැයි මුදල් ගෙවූ උන් හොයන්න යන්නේ නැත.

සහශ්‍රය ලැබූ පසු තොරතුරු තාක්ෂණික මෙවලමක් ලෙස ලංකාව පුරාම පිළිකාවක් ලෙස පැතිරී ගිය ජංගම දුරකථනය ඔස්සේ අලුත්ම තාලේ ව්‍යාපාරයක් අරඹා ගොඩ ගිය ඇත්තන් අද කෝටිපතියන් වී සිටිති. අනුන්ගේ ගීත රිගින් ටෝන් ආයතනයේ භුක්තියට සවි කර එහි ආදායම් ලබන්නේ ඒ ඒ ගීත වල නිර්මාණ කාර්යයට කිසිම ලෙසකින් දායක වූවන් නොවේ. අමරසිරි පීරිස් මහතාගේ ළදුනේ ගීතය රිගින් ටෝන් වලට විකුණා රුපියල් ලක්ෂ 80 ක ආදායමක් ලැබූ බව කියතත් ඒ ආදායමෙන් ශත 5ක් හෝ ඒ මහතා ලබාගෙන නැත. එයින්ම රිගින් ටෝන් මාෆියාවේ තරම මෙන්ම ලංකාවේ බුද්ධිමය අයිතීන් එළි පිටම අමු අමුවේ කෙළෙසන අයුරු පිළිබද දළ අවබෝධයක් ලබාගත හැකි වනු ඇත.

ලංකාවේ පළමු කැසට් පටය නිකුත් කලේ දිවංගත මිල්ටන් මල්ලවාරච්චි ගායකයා විසිනි. නිහාල් නෙල්සන් වැඩිම කැසට් පට සංඛ්‍යාවක් වෙළදපලට නිකුත් කල ගායකයාය. අන්තර්ජාලය හෝ අද පවතින වෙනත් විනෝදාත්මක ප්‍රභවයන් නොතිබූ ඒ සමයේ කැසට් පට මගින් සැළකිය යුතු ආදායමක් ලබන්නට මේ අයට හැකි විය. පසු කලෙක තාක්ෂණයේ දියුණුව සමග සීඩී තැටි වලටද ගිත ඇතුලු කර අළෙවි කරන්නට ඔවුනට හැකි වූහ. එහෙත් අද මේ දෙවර්ගයම යල් පැන ගිය මෙවලමකි. අලුත් නිර්මාණයක් සිදුකර මිළක් නියම කර වෙළදපොලට නිකුත් කර දින කීපයකට පසු එම ගීත නිර්මාණ සියල්ලම මල්වත්ත පාරේ පදික වේදිකාවේ විකිණෙන්නේ ඉතාම අඩු මිළකටය. මේ නිසාම පැරණි ගායක ගායිකාවන් නිෂ්පාදන වියදම හෝ සොයාගන්නට නොහැකි නිසාම අලුත් ගීත ගායනා කරන්නේ, තැටි නිකුත් කරන්නේ නැත.

රිගින් ටෝන් සදහා ගීත නිර්මාණය කරන්නට නව පරපුරට සිදු වූයේ එහෙයිනි. සංගීත සංදර්ශන හැමදාම නැත. ගීත ක්ෂේත්‍රයේ ආදායම විචල්‍ය වන නිසා ඔවුනට මෙය නිසැකවම වැදගත් දෙයකි. එහෙත් ගැටලුව වන්නේ රස නොමරා මේ කාර්යයේ නිරත වන්නට ඔවුනට හැකියාවක් නැතිද යන කාරණයයි.

අද සංගීත කලාව හැකියාවටත් වඩා තාක්ෂණය මත යැපෙන එකකි. ගීතයක් ගයන්නට නොහැකි වුවත් කෑලි පුරුද්දා ගායකයෙක් වන්නට මුදල් අතේ ඇති කෙනෙකුට ඉතාම පහසු කාරණයකි. විශ්වයම තනි යායක් තරමට දැනෙන සේ තාක්ෂණික පෙරළියක් සිදුව ඇති යුගයක, මේ තාක්ෂණ ක්‍රමවේද වලින් බැහැරව ඉන්නට අපේ කුඩා රටට හැකියාවක් නැත. එහෙත් තාක්ෂණය යොදාගත යුත්තේ නොහැකියාවේ හෙළුව වසා ගැනීමට නොව හැකියාවේ මායිම් වර්ධනය උදෙසාය. අවාසනාවකට ලංකාවේදී තාක්ෂණය වැඩිපුරම යොදාගන්නේ නොහැකියාව වෙනුවෙනි. සෘතියකට ගයනු තබා සෘතිය යනු කුමක්දැයි නොදන්නා අය පවා අද ගායකයන් වී සිටිති.

සංගීතය හා සම්බන්ධ වූ නව තාක්ෂණ ක්‍රම වේදයන් පිළිබද අදහසක් ලබාගෙන ඒ සමග බද්ධ වී ඉදිරි ගමන යන්නට ලංකාවේ අතිමහත් බහුතර ප්‍රබුද්ධ යයි සම්මත කලාකරුවන් කටයුතු කලේ නැත. ඔව්හු අලුතින් නිර්මාණ කරන්නට උත්සුක නොවී මේ රාමුව තුල වෙනම කුලකයක් ලෙස කලා ලොව වැජඹෙන්නෝය. නිර්මාණ කරණයේ යෙදෙන තරුණ සංගීතවේදීන්ගේ වරදක් දුටු විට එය දැඩිව විවේචනය කරනවා මිසක ඔවුනට ගුරුහරුකම් දෙන්නට, ඔවුන්ගේ ගමනට ශක්තියක් වෙන්නට ඇතමෙකු දායක වෙන්නේම නැත. නව පරපුරද ඔවුන්ගෙන් ගුරුහරුකම් ගන්නට උත්සාහ කලාදැයි මම නොදනිමි. කෙසේ හෝ මේ දෙපාර්ශවය අතර යහපත් සබදතාවක් ඇති වුනි නම්, ලංකාවේ ගීතයේ ප්‍රමිතිය තීරණය කිරීම පිණිස යම් වැඩපිළිවෙලක් රජයේ පාර්ශවයෙන් පැනවේ නම් පිං පඩි කෙලිනා සංස්කෘතික ඇමතිලාට ඉදිරියට මහන්සි වී කරන්නට යමක් තිබේ.

ගීතයේ ප්‍රමිතිය මෙන්ම එෆ් එම් නාලිකා වල සහ ඒවායේ ගිරවුන්ගේ ප්‍රමිතිය මැනීමට මිනුම් දඩු පනවන්නට සංස්කෘතිය භාරව කටයුතු කරන ඇත්තන්ට හැකි නම් පුරන් වී තිබෙන ශ්‍රී ලංකා ගීත කලාව නැවත අස්වැද්දිය හැකි යයි මට සිතේ. නමුදු පේනතෙක් මානයක ඒ සදහා සැබෑ උවමනාවක් ඇති කෙනෙක් නොපෙනේ.

වර්තමාන සංගීත භාවිතය තුල සුභාවිත ගීතයට පෙම්බදින රසිකයන් කෙතරම් නම් හෙම්බත් වී සිටිත්ද යන්න මා හට හොදින් වැටහුනේ  2012 වසරේදී  BMICH හි පැවති අමරදේවයන්ගේ ප්‍රසංගයක් නැරඹීමට ගිය විටෙකය. රූපවාහිනී දැන්වීම් තුල ප්‍රවේශ පත්‍ර එදින දොරටුවෙන් ගත හැකි බව පුන පුනා කී නිසාම එදින දොරටුවෙන් ප්‍රවේශ පත්‍ර ලබාගන්නා අටියෙන් සිරා කොලුවා තවත් මිතුරෙකු සමග එහි ගියද එහි වූයේ භයංකාර තත්වයකි.

ප්‍රසංගයේ සංවිධායකයන් ප්‍රවේශ පත්‍ර අතැතිව සිටි අයවලුන් සියල්ල ප්‍රසංග ශාලාව වෙත යොමුකර ප්‍රවේශ පත්‍ර නොමැති මුත් ප්‍රසංගය නැරඹීමේ අටියෙන් එහි රැදී සිටි අයට ඉන් ඉවත් වන ලෙස බලපෑම් කරමින් සිටියෝය. එහෙත් එදින දොරටුවෙන් එකදු හෝ ප්‍රවේශ පත්‍රයක් නිකුත් කර නොතිබූ වටපිටාවක එලෙස ලෙහෙසියෙන් පරාජය භාරගන්නට ඔව්හු අකමැති වූහ.

අපි ආවෙ මෙතැනින් ටිකට් අරං මේක බලන්න. මෙතන ටිකට් දුන්නෙ නැති එකට අපි වැරදි නෑ...සමාජයේ විවිධ ස්ථරයන් නියෝජනය කරනා, විවිධ වයස් කාණ්ඩ වලට අයත් කාන්තා/පිරිමි රසික කැළ එකාවන්ව නැගූ හඩ නිසාම ප්‍රවේශ පත්‍ර නෙැමැතිව හිටගෙන ප්‍රසංගය නරඹන්නට අවසර දෙන්නට අවසානයේ සංවිධායකයන්ට සිදුවිය.

යහපත් ගීතයක රස විදින්නට හැකියාව ඇති තැනක තවමත් ලංකාවේ ප්‍රේක්ෂකයා දහස් ගනනින් රොද බදිනා බවට ඇස් ඉදිරියේ පෙනෙන්නට තිබෙන සත්‍යය වසන් කරන්නට එෆ් එම් නාලිකා වලට නොහැකි බව එදා මම තේරුම් ගතිමි.

අද ගුවන්විදුලියෙන් හැම විටම ඇසෙන්නේ දුක්බර තේමාවන් අනුව ලියැවුන ගීතය. මේ සියල්ලම බැලූ බැල්මට එක අච්චුවේ පුච්චා ඇති බව පෙනේ. සංගීත ඛණ්ඩ මෙන්ම තනු වල විශාල වෙනසක් නැත. ගුණාත්මක බවක්ද නැත. සතුට දනවන ගීතයක් ප්‍රචාරය වන්නේ, අලුතින් නිර්මාණය වන්නේ කැස්බෑවා විය සිදුරෙන් අහස බලනවා මෙනි. තම කැමැත්ත වෙනකක් වුවත් නාලිකා වල කැමැත්තට නිතරම දුක්බර ගීත ශ්‍රවණය කරන ලංකාවේ මිනිසුන්ගේ මනස තුල ක්‍රම ක්‍රමයෙන් ඇති වී යටි සිතේ තැන්පත් වෙන සෘණ මනෝභාවයන් පුද්ගලිකව ඔවුනටත්, පොදුවේ සමාජයටත් අවසානයේ රටටත් අයහපත් බව නිසි බලධාරීන් හදුනා ගනිත්වා.

ජයතිලක බණ්ඩාරයන් නෙත් එෆ් එම් වැඩසටහනකදී ගීතයක සමාජ වගකීම පිළිබද විග්‍රහ කලේ මෙසේය.



ප්‍රවීණ ගීත රචක සුනිල් සරත් පෙරේරා මහතා සිළුමිණ රසදුන අතිරේකය වෙත වර්තමාන ගීතය පිළිබද දක්වා තිබුනේ මෙවැනි අදහසකි.

// අද බොහෝ වෙලාවට අපට ඇසෙන්නේ හරසුන් බොළඳ ගී පද. විශේෂයෙන් ඒවායේ කිසිදු අර්ථ රසයක් නෑ. ගීතය කියන්නේ සාමූහික ප්‍රයත්නයක්. ඒ වගේම ගීතය සාහිත්‍ය අංගයක්. අදත් අපි අමරදේවයන්ගේ, සුනිල් එදිරිසිංහගේ ගීත රස විඳින්නේ ඒ සාහිත්‍ය අංගය ගීතවල නොමඳව තිබෙන නිසා. ගීතය කියන සාමූහික කලා මාධ්‍යය සංගීතඥයාගෙන් රසවත් වෙනවා. සාහිත්‍යය සදාකාලික වෙනවා. අද ඉන්නේ ගායකයෝ නොවෙයි ඝෝෂකයෝ. අපට ඇහෙන්නේ අරුත් සුන් ඝෝෂාවක් විතරයි. //

මම කාමරේ අරින සිරා කොලුවා.

ප.ලි

මෙම ලිපියේ සටහන්ව ඇත්තේ සිරා කොලුවාගේ පුද්ගලික අදහස් බව සැළකුව මනාය. ඒ තුල යම් සදොසක් වුවහොත් එය පෙන්වා දෙන්නට ඔබට ඇරයුම් කරමි. වර්තමාන පරපුර තුලද විදින්නට හැකි හොද නිර්මාණ කරනා නිර්මාණකරුවන් අතලොස්සක් සිටින බව කිව යුතුය.

වර්තමාන ගීතයේ හැසිරීම පිළිබද මාස දෙක තුනකට කලියෙන්  මාධ්‍යවේදී චන්දන ලියනාරච්චි සිරාගේ කාමරයේ 7 වෙනි ලිපිය වෙනුවෙන් ලියූ සටහන මෙතැනින්

ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස් නැමති චරිතයට ප්‍රිය කරන ඔබ ඇසිය යුතුම කථාවක් මෙතැනින්

පුංචි පහේ මධු සාදයකදී වුවද නිතරම ඕනෑම කෙනෙකුගේ මුවෙන් නැගෙන්නේ දශක දෙක තුනකට කලියෙන් නිර්මාණය වූ ගීතයකි. එම ගීත පෙන්වා ඇති නිර්මාණාත්මක ගුණය එයට හේතුව විය යුතුය.