91 යකඩ අස්පයෝ සහ රන්ටැඹේ

සිරා කොලුවා ඉතින් සෑහෙන්න බෑන්ඩ් උණ තිබුන එකෙක් බව බොලා දන්නවා නොවැ... සමහර දේවල් දැනටමත් මම ලියලා හමාරයි. ආයෙමත් වංගියක් මෑත අතීතෙ හිත නැවතුන වෙලාවක මතක් වෙච්ච කථාවක් තමයි එහෙනං අද කියවන්න ලැබෙන්නෙ.

මේ කියන කථාව සිද්ධ වුනේ 2011 වසරෙ. අපේ පාසල ශිෂ්‍යභට ව්‍යාපාරයේදි ජයග්‍රහණ රාශියක් ලබපු, ඊට අදාළ ඒකක රාශියක් තියෙන පාසලක් නිසාම ශිෂ්‍යභට කියන වචනයත් අපේ පාසලේ අයට හොදට හුරුපුරුදුයි.  ශිෂ්‍යභට ව්‍යාපාරයේ නියලෙන අයට තමන්ගෙ කණ්ඩායම් වලට අදාළව රන්ටැඹේ කදවුරු භූමියෙදි තරග පැවැත්වෙන සැප්තැම්බර් මාසය උදාවෙද්දි හරිම කාර්යබහුල තත්වයකට තමයි මුහුණ දෙන්න වෙන්නෙ. පාසලට පැමිණියාට පන්ති කාමරය තුල ඉන්න අවස්ථාවක් නෑ. අව්වට කර වෙවී පිට්ටනියෙම කල්ගත කරන්න තමයි සිදුවෙන්නෙ. නමුත් කණ්ඩායමක් ලෙස පිරිසක් දුක සැප සම සිතින් වළදන නිසාම හිතට, ගතට දැනෙන පීඩාව යම්තරමකට අඩුයි.

මේ කියන වසර වෙද්දි සිරා කොලුවා බෑන්ඩ් කණ්ඩායමෙන් වගේම පාසලෙනුත් සමු අරගෙන හරියටම වසර 10ක් ගෙවිලා. ඒ උනාට ශරීරය පුරා තියෙන බෑන්ඩ් උණ කියන දරුණු රෝගය නිසාම අතේ තියෙන රුපියල හරි වර්තමාන කොල්ලන්ට වියදම් කරලා උන්ව නගාසිටුවන එක තමයි එකම පරමාර්ථය. මේ රෝගය වැලදුන තවත් අය හිටිය නිසාම මම තනි වුනේ නෑ.

ඉතිං බොලව් ඒ වසරෙ අපේ කණ්ඩායම බටහිර තූර්ය වාදක කණ්ඩායම් අංශයෙන් කුසලානය සියනෑ කෝරළයට රැගෙන එන ලකුණු පේන්න තිබුන හින්දම රැකියාවල නිරත වෙච්ච ආදි ශිෂ්‍යයො කණ්ඩායමේ එදිනෙදා අවශ්‍යතාවලට අතදිග ඇරලා වියදම් කරන්න පසුබට උනෙත් නෑ.

සමහරු අපේ බෑන්ඩ් මාස්ටර්ට පුහුණු වීම් වලට සහාය වෙනවා. තවත් සමහරු  අවශ්‍ය දේ සම්පාදනය කරනවා. ඔයින් මෙයින් අපේ පිරිස රන්ටැඹේ කදවුරු ගත වන දවසත් කට ලගටම ආවා කියලා කියමුකෝ...

ඒ ගමන පිටත් වෙන්න සතියකට කලින් බෑන්ඩ් කණ්ඩායම පාසලේ දිවා රාත්‍රී පුහුණු වීම් ආරම්භ කරනවා. කරන්න තියෙන කටයුතු බොහොමයක් තියෙන හින්දයි මේ විදියට පිරිස නවතින්නෙ. ඒ කාලෙට 25 දෙනෙකුගේ දිනපතා ආහාර අවශ්‍යතා සියල්ල සම්පාදනය වෙන්නෙ ආදි ශිෂ්‍ය අතහිත යටතේ.

අවසන් රාත්‍රිය හැමෝටම බොහොම සුවිශේෂීයි. කදවුරට ගෙනියන අඩුම කුඩුම හැමදේම තිතට සූජානම්ද කියලා බලන කාරණයට අමතරව...ආදි ශිෂ්‍යයන් සහ පුහුණුකරුවන් ඉදිරියේ වර්තමාන ඇත්තො තමන් මෙතුවක් දවසක් වැර වෑයමෙන් පුහුණු වූ දෑ පෙන්වන දවසත් මේ රාත්‍රියටම යෙදී තියෙන නිසයි එහෙම වෙන්නෙ.

මේ කාරණා නරඹන විට වසර ගණනාවක් කදවුරු අත්දැකීම් තියෙන කණ්ඩායමට ජයග්‍රහණය  ගෙනාපු පරණ නායකයො තමන්ගෙ අත්දැකීම් වලින් දන්නවා අපේ කණ්ඩායම ජයග්‍රහණයට ලගද ඈතද කියන වග. ඒ අයගෙ අදහස බොහොම සෘජුව කණ්ඩායමේ නායකයාට ප්‍රකාශ කරන්නෙ හැමෝම ඉදිරියේ...අඩුපාඩු තියෙනවා නම් කදවුරේදි පුහුණු වීමට ලැබෙන අවස්ථා වලදි හදාගත යුතු දේවල් මොනවද කියන්නත් ඒ අය අමතක කරන්නෙ නෑ.

ඉතිං මේ කියන 2011 වසරෙදි අපේ කොල්ලන්ගෙ වැඩ කටයුතු දිහා බලා ඉදලා පරණ හැමෝම තමන්ගෙ අදහස විදියට එකතු කලේ මෙදා පොටේ බැටේ දෙන්නට හැකියාවක් අපට ඇති වග.

මේ කියපු අවසාන රාත්‍රියට පසු දින දහවල් කණ්ඩායම පාසලෙන් පිටත් වෙන්නෙ පාසලේ සහෝදර ශිෂ්‍යයන්ගෙ වගේම ගුරු මණ්ඩලයේත් සුභාශිංෂන වලින් තමන්ගෙ හදවත් අධිෂ්ඨානයේ ශක්තියෙන් පුරවා ගන්නා ගමන්.

ඒ ඇත්තො රන්ටැඹේ ගිය දවසෙ ඉදන්ම පවතින තත්වය අපට වාර්තා කරන්නත් අමතක කරන්නෙ නෑ...තත්වය කොහොම උනත් අධික බෑන්ඩ් උණ නිසාම පරණ සැට් එකත් රන්ටැඹේ යන්නෙ හරිම මනාපෙන්. මෙච්චර වෙලා සිරා කොලුවා පොට පෑදුවේ අන්න ඒ ගමනෙදි වෙච්ච දේවල් කියන්න.

පාසලේ ගුරු මණ්ඩලය සහ විදුහල්පතිතුමා ජය සංඛේත ප්‍රධානය කරන දවසට පාසල් බස් රථයෙන් යනවා. දෙමාපියෝ තවත් රථයක යනවා. ආදි ශිෂ්‍ය අපි අපේ නිදහස භුක්ති විදිමින් වෙනම යනවා. 2011 වසරෙදි අපි රන්ටැඹේ ගියේ බයිසිමොටෝ වලින්. සිරා කොලුවා ගියේ සිරාගේ අතිජාත ස්කූටරයෙන්.

ජපන් චමී, දැද්දා මලයා, ලොකු අයියා, දතා මල්ලි, එක්ක කීර්ති ගොයියත් බයිසිමොටෝ ගමනට එකතු උනා...කදු පල්ලම් නැගලා බැහැලා සෑහෙන දුරක් යන්න තියෙන නිසා මගේ ඇන්ටික් යකඩ අස්පයා වේලාසනින්ම ගමනට සූජානම් කොලේ වැලිවේරියෙ අජන්ත අයියා.

නඩේ ගුරා කියලා හරි හාමන් එකෙක් නැති උනාට අමු පාන්දර 4 කණිසමට ගම්පහ නගරයේදී තමයි පිරිස සම්මුඛ වෙන්ට යොදාගත්තෙ. රන්ටැඹේ ගමනට හරියටම එක දවසක් ඉතිරිව තියෙන වෙලාවෙ තමයි දැද්දා මලයා දුරබණුවෙන් මා ඇමතුවේ.

අයියා...මාර සිද්ධිය...මම ගේන්න හිටිය බයිසිකලේ අපේ අයියගෙ එක නොවැ...එදාට මිනිහා නොවැළැක්විය හැකි ගමනක් යනවා...ඒ හින්දා මට ගේන්න වෙන බයිසිකලයක් නෑ....ඔයාලා පරිස්සමට ගිහින් එන්න..මම පස්සෙ ෆොටෝ ටික බලන්නම්.

ඒ වෙද්දි මගේ ඇන්ටික් යකඩ අස්පයා හැර අනිත් දෙකේම දෙදෙනා බැගින් යන්න සූජානම් වෙලා අහවරයි. බෑන්ඩ් වැඩ වලට එදා ඉදන්ම උර දීලා කර දීලා වැඩ කරන දැද්දා මලයා ගෙදර දාලා අපි කොහොමද මේ ගමන යන්නෙ. ස්කූටරය වයසක උනාට එයාගෙ හැකියාවන් ගැන මට විශ්වාසයක් තිබුන හින්දම මම දෙපාරක් නොහිතා දැද්දා මලයට කිව්වා...

අවුලක් නෑ බං...බොට මා එක්ක යන්න හැකියි. ඒ වදන් පෙළ අහලා මලයගෙ කටින් පිටවෙලා දුරබණුවෙන් මට සමීප වෙච්ච හිනා හඩ මේ දැනුත් ඇහෙන ගානයි.

පහුවදාට තරණය කරන්න තියෙන කදු, මාරක පල්ලම් එක්ක යන්න තියෙන දුර සහ දැඩි හිරු රශ්මියක් පතිත වෙන කටුක දේශගුණය ගැන මතක් වෙනකොට නින්ද යන්නෙත් නැති ගානයි. ඒත් අමාරුවෙන් හරි නිදිදෙව්දුව හොයාගෙන ඇවිල්ලා සිරා කොලුවව වැළද ගන්නකොට සෑහෙන්න රෑ බෝ වෙලා.

දුරබණුවෙ එලාමය නිවැරදි වෙලාවට මාව අවදි කරපු නිසා සිරා කොලුවා කියපු වෙලාවට කලින් කථිකා කොර ගත්ත තැනට පැමිණියත් තාම කිසිවෙකු ඇවිත් නෑ...මුලින්ම ජපන් චමියා සමග ලොකු අයියා. ඊටත් පස්සෙ දතා මලයා...කීර්තියා තමන්ගෙ නිවසින් මගදි එකතු වෙන්නෙ. දැද්දා මලයා අන්තිමට. පිරිස සියල්ල එකදු පහදු උනාට පස්සෙ ගමන් යන්න පිටත් වුනා. දැද්දා තමන්ගෙ පශ්චාත් කළාපය මගේ ස්කූටරේ පුංචි සීට් කෑල්ලට තද කොලා.

මේ තමා මගේ බයිසිකල් චාරිකා නඩේ...තවත් ඇත්තො බයිසිකල් හිමිකාරයො වෙලා හිටියට මේ වගේ දුර ගමනක් රෝද දෙකෙන් යන්න මනාප නෑ. ඒ නිසාම සිරිලංකාවෙ හිටිය කාලෙ බොහොමයක් දුර ගමන් රෝද දෙකෙන් තරණය කරන්න මේ අයත් එක්ක මට හැකි වුනා.

හැමදාමත් වගේ ගමනක් පිටත් වෙද්දි ඉස්සෙල්ලාම අපි කරන්නෙ ගම්පහ නගරයේ පැය 24 ම විවෘතව තියෙන ඉන්ධන හලෙන් ටැංකිය කට කපලා පෙට්‍රල් පුරවන එක. අනේ ඉදලා හිටලා මේ වගේ ටැංකියෙ කට ගාවට එන පෙට්‍රල් වල සුවද නාස් කුහර අස්සෙන් මොළය පැත්තට පාවෙනකොට ඒ අලංකෘත දර්ශනයෙන් හැමදාමත් වගේ මගේ නෙත් සිත් පිනා ගියා.

අනිත් යකඩ අස්පයො දෙන්නත් මේ විදියට සූජානම් උනාට පස්සෙ අපේ ඊලග නැවතුම අලුත්ගම දේවාලය අද්දර කොළඹ - නුවර මහා මාර්ගය. ගමන ගොස් පැමිණෙන තුරාවට කරදර, බාධක , අනතුරු වලින් අපව ආරක්ෂා කර දෙන්නයි කියන සිතුවිල්ලෙන් තමයි එතැන බිත්තියට සවි වෙලා තියෙන පිං කැටයට අපේ කාසි දෙක තුනක් වැටෙන්නෙ.

ඊලග නැවතුම කීර්ති මලයගෙ නිවෙස. ඒ දෙමාපියෝ  අපි බෑන්ඩ් කණ්ඩායමේ සිටින කාලයේ සිටම අපිත් සමග බොහොම හිතවත් වූ පිරිසක් නිසා අපේ නිවෙසක් වගේම නිතර ආ ගිය හුරු පුරුදු තැනක්. ඔහුගේ මෑණියන්ගේ හා පියාණන්ගේ ආශිර්වාදයත් ලබා ගත්තට පස්සෙ ගමනට සියල්ල සම්පූර්ණයි.

අව්ව වැටෙන්න ඉස්සර පුලුවන් තරමක් දුර යමල්ලා...එතකොට මහන්සිය අඩුයි...කීර්ති කොලුවා දතා මල්ලිගෙ බයිසිමොටෝවෙ අසුන් ගත්තට පස්සෙ ජපන් චමියා එහෙම කිව්වා.

කොහොමත් මෙවැනි දුරගමන් වලදි ජපන් චමියට ප්‍රමුඛතාව දෙන්න අපි බොහොම මනාපයි. බොහොම විනය ගරුක රියදුරෙක් විදියට චමියා අප අතර නමක් දිනාගෙන සිටිය නිසයි එහෙම වුනේ.

අපේ නඩය කෑගල්ලට එද්දි උදෑසන 8 පමණ උනා. කෑගල්ල නගරයට පිවිසීමට ප්‍රථමයෙන් කොළඹ - නුවර මාර්ගයේ තරමක් බෑවුමක් සහිත පල්ලමක් තිබෙන්නෙ. මගේ වයසක ස්කූටරයෙ තනියෙන් යද්දි තිරිංග එක තැන නවතින්න වැදුනට ඩබල් දාලා යද්දි වදින්නෙ ටිකක් දුර ගිහින්. මේ රෝගය පසුකාලයකදී නිට්ටාවටම සුව කලත් මේ ගමන යද්දි එයට පිළියමක් යොදා තිබුනෙ නෑ. තනියෙන් ගමන යන්න හිටි මට අන්තිම මොහොතෙ නොවැ ඩබල් දාන්න උනේ.

ඉතිං බොලව් මේ කියන පල්ලමේ එක තැනක තියෙනවා පාසලක්...පාර හරහා කහ ඉරක්...පොලිස් රාළහාමි කෙනෙකු පාර අයිනේ හිටගෙන හිටියත් පාර පනින කිසිවෙකු එවේලේ හිටියෙ නෑ. අපේ අවාසනාවක මහත කියන්නෙ ස්කූටරේ කහ ඉරට ලං වෙද්දිම  රාළහාමි පාර මැදට පැනලා රථ වාහන නවත්වන සංඥාව ලබාදුන්නා. එයා එහෙම එක පාරටම සංඥා කලා කියලා තිරිංග වදින්නෙ නැති ස්කූටරේ නතර වෙන එකක් කියලයැ....අනිත් එක පල්ලමක්...මම බ්‍රේක් පැඩලය උඩ හිටගත්තත් ඒක නැවතුනේම නෑ. පොලිස් රාළහාමි දෙසටම තමයි ධාවනය වුනේ....ඕකෙ බ්‍රේක් නැද්ද ? එහෙම අහන ගමන් අන්තිම මොහොතෙ රාළහාමි ඉවතට පැන්නා...අතුරු ආබාධයකින් තොරව නඩය කෑගල්ලට ලගා වුනා.

දතා මලයගෙ බයිසිමොටෝවෙ පසුපස රෝදය තට්ටෙ වගේ ගෙවිලයි තිබුනෙ. මගින් ටයරයක් සවි කරන අදහසින්ම තමයි ඔහු පැමිණියෙත්. අන්න ඒ වෙලාවෙදි තමයි මම කලින් වතාවක ලියපු අව්‍යාජ මිනිසා හමු වුනෙත්.

ටයරය සම්බන්ධ කාරාණා කාරණා ඉටුකරගෙන කඩුගන්නාවට ලගා උනාට පස්සෙ සිහින් පොද වැස්සක තෙමෙන්නට අපේ දෛවය අපට නියම කලා. කඩුගන්නාව කන්ද නගිද්දි ඇතැම් ජපන් බයිසිකල් නෑ බෑ කිව්වත් මගේ වයසක උන්දැ නම් කෙදිරි නොගා වෙඩි වගේ කන්ද තරණය කලා...ඒ නිසාම ඉදිරි බාධක ගැන මගේ හිතේ තිබුන භිය පහව ගියා.

නුවර වැව අසබඩ

ගමන් මහන්සියට දිය පොදක්

කඩුගන්නාවෙ ස්වභාවික චමත්කාරය නෙත් පුරා විදගෙන මහනුවරට යන අතරමග පේරාදෙණිය මල් වත්ත ආසන්නයේදී තමයි ඒ වන විටත් රන්ටැඹේ කදවුරේ හිටිය අපේ නියෝජිතයකුගෙන් අපට ඇමතුමක් ලැබුනෙ.

අපේ කොල්ලො කියපු විදියටම වැඩේ කලා. අපි 1 බං....

ඉන් පස්සෙ මද වේලාවක් ඒ සතුට භුක්ති විදගෙන...විදේශගතව ඉන්න අපේ හිත මිත්‍රාදීන් දැනුවත් කරලා අපේ නඩය මහියංගනය - නුවර පාරට වැටුනා. නුවර වැවේ අසිරිය මද වේලාවක් විදගත්තාට පස්සෙ වික්ටෝරියා ජලාශය කිට්ටුව තමයි අපි ගිමන් හරින්න නැවත වාරයක් නතර වුනේ. ඒ වෙද්දි ජල මට්ටම සෑහෙන පහතට වැටිලා තිබුන නිසා...ජලාශය හෙළුවෙන් හිටියෙ.

සිදීගොස් තිබූ ජල මුලාශ්‍ර

මහියංගන මාර්ගයේ වැලි ප්‍රවාහනයේ යෙදෙන ටිපර් තමයි වැඩියෙන්ම යන වාහන විශේෂය

වික්ටෝරියා ජලාශය

මේ ප්‍රදේශය ජන ශූන්‍ය පෙදෙසක්...මාර්ගයේ වාහනයක් යන්නෙත් ඉදලා හිටලා. හවස් වෙද්දි අපි නවාතැන් ගන්න සූදානම් වෙච්ච කීර්ති බණ්ඩාර පුරට යන්න අවැසි නිසා කිසිම තැනක වැඩිවේලා රැදුනෙ නෑ.

මගේ ඇන්ටික් ස්කූටරය සමග දතා මල්ලි

වික්ටෝරියා ජලාශයෙන් පස්සෙ රන්දෙණිගල ජලාශයත්...එහි විශ්මිත යෝධ ඉදිකිරීම් ආදියත් දැකබලාගෙන නිමක් නැති කදු පල්ලම් තරණය කරමින් පැමිණි අපේ ගමනේ ඊළග නවාතැන උනේ බෙලිහුල් ඔය නාන තොට. ගමන් වෙහෙස නිවෙන්නත් එක්ක පිරිසිදු ජලයෙන් ස්නානය කරලා අවසන් වෙද්දි ගතට දැනුන සහනය කියලා නිමක් කරන්න බෑ. ඒ ආසන්නයේම තිබුන තැනකින් දිවා ආහාරයත් භුක්ති විදලා අපි කීර්ති බණ්ඩාරපුර නවාතැනට ලගාවෙද්දි වේලාව හවස 7 ට පමණ ඇති. රන්ටැඹේ චාරිකාව පටන් අරගත්ත මුල්ම කාලෙදි කීර්තිබණ්ඩාර පුර මේ කියන කෑම කඩයෙන් තමයි අපේ ආහාර අවශ්‍යතා ඉටු කරගත්තෙ. පස්සෙ කාලෙක එහි උඩු මහලේ කාමර කීපයක් ඉදි කරන්න හිමිකරුවා කටයුතු කලා. ඒ සුහදත්වය ඔස්සේ තමයි මේ නවාතැන අපිට සම්බන්ධ වෙන්නෙ.

රන්දෙණිගල ජලාශය

බෙලිහුල් ඔය නාන තොට

මට කලියෙන් කියන්න ඉස්පාසුවක් නැති වුනා නොවැ. වික්ටෝරියා ජලාශය පහු උනාට පස්සෙ තැනකින් ගමන් මහන්සිය නිවන ඔසුපැන් බෝතල් දෙකක්ම ගත්තෙ අපේ නවාතැනේ රාත්‍රිය වර්ණවත් කරන අටියෙන්.

ඊට පස්සෙ වෙච්ච සන්තෑසි ගොඩායි. ඒවා ඊලග කොටසින් කියවමු.

මම කාමරේ වෙසෙන සත්ගුණවත් සිරා කොලුවා.

ප.ලි

උඹ පරණ ෆොටෝ කෑලියි..ගෑණු කටවල් වල පිගන් එල්ලගෙන ඉන්න ඒවයි දදා ඉන්නෙ ලියහංකො ආතල් කථාවක්...ඇතැමුන් එසේ පැවසූ හෙයින්ම මේ කථාවට ඉව ඇල්ලීමි.

හිට්ස්  අරභයා නොලියන සිරා කොලුවා හිට්ස් ලක්ෂ දෙක අභිමුව.