97 මයෙ මලයා සහ ලේලන්ඩ් දොර

ට්‍රිංට්‍රිංට්‍රිංට්‍රිංට්‍රිංට්‍රිංට්‍රිංට්‍රිං................................

ජංගම දුරබණුව කම්පොනය වන්නේ පන්සල් හන්දියේ පුෂ්පෙ කොලුවාගේ ඇමතුමක් නිසාවෙනි. සති අන්තයේ නිවාඩු දවසේවත් ලස්සන හීනයක් බලාගෙන දැරිවියකට තුරුල් වෙලා මල්වත්තෙ අකුලක් අස්සට රිංගන්න මුන් ඉඩ දෙන්නෙ නැති හැටියක්...හිතින් බැන බැන මම දුරබණුව අතට ගත්තා.

මස්සිනා....උඹ තවම නිදිද....පොඩි දෙයක් කියන්න ගත්තෙ...කලබල වෙන්න එපා හැබැයි.

කියපං කියපං කලබල වෙන්නෙ නෑ.

උඹලගෙ මල්ලිට පොඩි කරදරයක්...

ඇයි බං මොකද උනේ....

මට හදිස්සියේ අකුණක් වැදුනා වගෙයි. බම්බලපිටියෙ ලාල් හෑගොඩ මහතාගෙ ඡායාරූපකරණය පිළිබඳ පන්තියට යන්න ඒකා ඉරිදා උදේම නිවසෙන් පිට වෙනවා කියලා මම දන්නවා.

අම්මට තාත්තට වැඩිය විස්තර  කියන්න එපා ඒ අය කලබල වෙයිනෙ බං....ඒකයි මම ගෙදරට ගන්නෙ නැතුව උඹේ එකටම ගත්තෙ.

කියපං යකෝ මොකද උනේ...

මල්ලි ආව බස් එකේ පඩිපෙළ කඩාගෙන වැටුනා හරියටම අපේ ගේ ඉස්සරහදි. ඒකා පඩියක ඉදලා තියෙන්නෙ. හොඳටම තුවාලයි...අද ෆොටෝ පන්ති යනවා කිව්වා. කැමරාව ගැන තමයි මුලින්ම ඇහුවෙ. මම ඒක ගෙදර ගෙනත් තිබ්බා. කැමරාවෙ ලෙන්ස් එකත් හයි කරලමයි තිබුනෙ...ඒකට සීරීමක් වත් වෙලා නෑ. වැටෙද්දි ඇග උඩට වෙන්න ඇති කැමරාව වැටෙන්න ඇත්තෙ. ඒක අපේ ගෙදර තියෙනවා. තව තුවාල කාරයො කීප දෙනෙක් ඉන්නවා. ගෑණු ළමයෙක් හිටියා එයාගෙ මුළු ඇඟම වගේ තුවාලයි. මිනිස්සු එකතු වෙලා ඔක්කොම අයව ඉස්පිරිතාලෙ යැව්වා. උඹ අම්මලව අරගෙන ඉස්පිරිතාලෙට පලයං. මමත් එන්නම්.

මට හිතාගන්න බැරි උනා. නිදහස් ඉරිදාවක මේ වෙච්ච සන්තෑසිය ගැන. හැකි ඉක්මනින් ගෙදර ඇත්තන්වත් සූජානම් කොරගෙන ගම්පහ රෝහලට යද්දි අනතුර සිදු වෙලා පැයකට ආසන්නයි.

හදිසි අනතුරු ඒකකයට යද්දි එතැන එළියෙ පුටුවක මයෙ මලයා වාඩි වෙලා බොහොම දුක්බරව බලා උන්නා. මට දරාගන්න බැරි උනා ඒකාගෙ ස්වරූපය දැක්කාම. අලුත්ම ටී ෂර්ට් එකේ භාගයක්ම නෑ. හරියට ක්ලේමෝ බෝම්බයකට අහු උන එකෙක් වගේ කලිසම වගේම ටී ෂර්ට් එකෙත් කෑලි කෑලි එල්ලෙනවා. අත් දෙක පුරාම ලේ. අත් දෙක ඇඟට ලං කරගන්න බැරි නිසා ඈත් කරගෙන උන්නෙ. ඒකාගෙ පිට සම්පූර්ණයෙන්ම හම ගහලා වගේ. අපේ අම්මට ලේ බලන්න අපහසු නිසා එයා ඇස් දෙක පියා ගත්තා.

මොකද උනේ....මම ඇහුවා...

බස් කාරයා රේස් ගියා. පුෂ්පෙගෙ ගේ හරියෙදි පාරෙන් උඩට ඉස්සිලා තිබුන ටෙලිකොම් මෑන් හෝල් (Manhole) එකක පඩිපෙළ වැදිලා සම්පූර්ණයෙන්ම ගැලවිලා විසිවුනා....බස් එකේ සෑහෙන්න සෙනග හිටියා. මම හිටියෙ යටම පඩියෙ. එතකොට බස් එක 90 ට 80 ට  විතර යන්න ඇති.

පොලිසියේ ගාල් කර තිබියදී මවිසින් ගන්නා ලද අනතුරෙන් පසු බස් රථයේ දර්ශන

ඇඟපුරාම තුවාල තියාගෙන පැයකට ආසන්න කාලයක් අපහසුවෙන් බලා ඉන්න මයෙ මලයා නිසා මට ඇතිවුනේ රෝහල් කාර්ය මණ්ඩලය එක්ක දරාගන්න බැරි කෝපයක්.

මෙච්චර ලොකු ඉස්පිරිතාලයක් වෙලත් පැයක් යනකං ඇයි බේත් ටිකක් දාන්න බැරි. මගේ කෝපය වචන බවට පෙරලුනා. පිරිමි හෙද නිලධාරියෙක් මා එක්ක පැටලුනා.

මේ අය එක්ක ගෙනාපු ගෑණු ළමයට ගොඩාක් අමාරුයි...එයාගෙ ඇඳුම් ඔක්කොම ගලවලා බේත් දාන නිසා මේ අය එළියෙන් තියලා තියෙන්නෙ.

මේ ඉස්පිරිතාලෙටම බේත් දාන්න තියෙන්නෙ එතැන විතරද ? ඒ ගෑණු ළමයට බේත් දාන්න පැය ගානක් ගියොත් මේ අයත් ඒ පැය ගානම ඉවසගෙන මෙතන බලා ඉන්න ඕනෙද...මගේ වචන ඊතල වගේ හෙද නිලධාරියා සොයා ගියා. අන්තිමේදි අපි දෙන්නා අන්තිම දරුණු වාග් සංග්‍රාමයක පැටලුනා. සහෝදර කැක්කුම නිසා මගේ හිත අද මට අවනත නෑ.

මෙන්න මේ මිනිහව එළියට දානවා...හෙද නිලධාරියා වයසක රෝහල් ආරක්ෂකයෙකුට නියම කලා. අනේ බොහොම වයසක මනුස්සයෙක්.

මහත්තයා...මෙතන කළබල කරන්න එපා....අපිට තමයි ප්‍රශ්න වෙන්නෙ...කරුණාකරලා එළියට යනවද...

මම ඉතින් ඒ වචන වලට ගරු කරලා මලයව වහාම පුද්ගලික රෝහලකට ඇතුලු කලා. ඒ ඇත්තො ඉතාම කඩිනමින් තුවාල පිරිසිදු කරලා විශාල ගෝස් කැබැල්ලකින් පිට වහලා රාජකාරිය අහවර කලා. ඒ වෙද්දි මලයගෙ එක අතකට මැහුම් 4 ගානෙ මැහුම් 8ක් ඒකාට දායාද වෙලා තිබුනා.

මේ තියෙන බෙහෙත් හෙට තුවාල වලට දාන්න. පිටට දාලා තියෙන ගෝස් කෑල්ල මේ බෝතලේ තියෙන සේලයින් වතුර වලින් තෙම තෙමා ගලවන්න.

එදා රාත්තිරියෙ මලයා නිදාගන්න විදියක් නැතුව ඇඹරුන හැටි මට හොදට මතකයි. ඇඟ පුරාම තුවාල තියෙද්දි කොහොම නිදා ගන්නද ?

පහුවදා උදේ වරුවෙ බෙහෙත් දාන රාජකාරිය පටන් ගත්තා. මේ වැඩේට අපේ නිවසේ ඉන්නෙ මම විතරයි. තුවාලෙ විශාලත්වය නිසාම මගේ හිතත් සසල වෙලා. මලයගෙ පිට එහෙම් පිටින්ම තුවාලයක්.

මම හිත තද කරගෙන රාජකාරිය පටන් ගත්තා. ලේ වලට ඇලිලා තියෙන ගෝස් කැබැල්ල සේලයින් වලින් පොඟවලා ගලවන්න හැදුවත් ඒක ගැලවෙන්නෙ තුවාලෙ උඩ හම තීරුවක් විදියට ගලවගෙන. මම හෙමින් හෙමින් වෙලාව අරගෙන මේ සම්පූර්ණ කොටසම ගලවගෙන යද්දි තුවාලයේ තරම දැක්කම මගේ ඔලුව කැරකෙන්න ගත්තා. මේ වැඩේ මම කල යුතුමයි කියන කාරණේ සිහිපත් කලාම ආයෙමත් හිතට ධෛර්යය ආවා.

තමන්ගෙ හම ගෝස් කැබැල්ලත් එක්ක තීරුවට ගැලවෙද්දි දැනෙන වේදනාව කොපමණද...නමුත් මලයා එක ශබ්දයක් මුවෙන් පිට නොකර ඒ වේදනාව දරා ගත්තා. මට හරිම පුදුමයි ඒ හැකියාව ගැන.

තවත් දවසක් දෙකක් යද්දි තුවාල කාරයො පිළිබඳ වගේම සිදුවීමේ සුළ මුල ගැනත් මගේ කන් දෙකට වැටුනා. ගම්පහ - ජා-ඇල මාර්ගයේ බස් රථයකට ඒ කාලෙ තමන්ගෙ ගමන නිම කරන්න විනාඩි 40 ක් ලබා දී තිබුනා. මේ අය එයින් විනාඩි 30 පමණම බස් රථය ආරම්භ කරන කලාපයේ අතර මග කොට කොටා ගත කරනවා. අන්තිමේදි විනාඩි 10 ට තමයි ගමන ගිහින් තියෙන්නෙ. ඉතිං වේගය ගැන හිතන්න පුලුවන්නෙ.

මේ අනතුර වෙච්ච දවසෙ රථය පදවලා තිබුනෙ අපේ මාර්ගය හුරු නැති වෙනත් මාර්ගයක රිය පදවපු හාදයෙක්. ගමනේ මුල් කොටස තුල නියමිත වෙලාවෙන් තුන් කාලක් විතර වැය කරපු මේ අය කට කපලා සෙනග හිටිය බස් රථය විනාඩි 5 න් කිලෝමීටර් 10 කට කිට්ටු ගමනාන්තය සොයා ගියා. අවසානයේ අධික වේගයත් එක්ක ටෙලිකොම් ගැට්ටෙ වැදුන බස් රථයේ පසුපස පාපුවරුව එහි දොරත් සමග එළියට විසි උනේ ඒ මත හිටි අයත් එක්කමයි. ඒ කොටස එළියට විසි වී ගියත් රථයේ වේගය නිසා එය නවතාගන්න රියදුරාට තවත් මීටර් 50 ක පමණ දුරක් යන්නට සිදු වී තිබුනා. අන්න ඒ අවස්ථාවෙදි රථය තුල උන්න උසස් පෙළ ශිෂ්‍යාවක් බස්රථයෙ පියගැටපෙල ගැලවුනාට පස්සෙ එතැන ඇතිවුන කුහරයට වැටිලා බස් රථය සමගම ඉදිරියට ඇදිලා දරුණු ලෙස තුවාල ලැබුවා.

මේ තියෙන්නෙ කුහරෙ

බස් එකෙන් එළියට විසිවෙලා වැටුනට පස්සෙ මම ඉක්මනටම නැගිට්ටා. මම දැක්කා ඈතින් බස් එකේ යට ගෑණු ළමයෙක් වැටිලා ඉන්නවා. ඩ්‍රයිවර් කලබලේට පල්ලමක් වගේ තැනක හෑන්ඩ් බ්‍රේක් නැතුව බස් එක නවත්තලා තිබුනෙ. බස් එක ටිකෙන් ටික පස්සට එනවා. කාටවත් අර ළමයා ගැන අවධානයක් නෑ. මම ඉක්මනට බස් එක යටට රිංගලා ගෑණු ළමයට හානියක් නොවෙන විදියට උස්සලා ගත්තෙ. මලයා කාලයක් වෘත්තිකයෙක් විදියට රතු කුරුස සමාජයේ හිටිය නිසා හදිසි අනතුරකදී තුවාල කරුට හානියක් නොවන පරිදි ඔසවන ආකාරය පිළිබද පුහුණුවක් තිබුනා.

එයාගෙ ඒ ක්‍රියාව වීර සම්මාන කමිටුවට දැනුම් දුන්නා නම් සමහර විට සම්මානයක් ලැබෙන්නත් ඉඩ තිබුනා. තමන් මොන තරම් තුවාල වෙලා හිටියත්...ඒ දැරිවියගෙ ජීවිතය බේරගන්න තමන්ගෙ ජීවිතය අවධානම ලක් කරලා මලයා බස් එක යටට රිංගපු එක ගැන තුවාල ලබපු දැරිවියගෙ දෙමව්පියො පස්සෙ දවසක මලයට පින් දුන්නා.

අනතුර සිදුවෙලා දවස් දෙකක් ගතවෙන්න ඇති. හැන්දෑ කොරේ කීප දෙනෙක් අපේ නිවසට සම්ප්‍රාප්ත වෙලා. බස් රථයේ රියදුරා / කොන්දොස්තර තැන / හිමිකරු මේ තිදෙනාම එතැන හිටියා.

බස් එක පොලිසියෙන් අරගෙන ගියා. අපි දෙන්නගෙ බලපත්‍ර කැන්සල් කලා. බස් රථයෙ සේවකයො දෙන්නා මල්ලි එක්ක කියනවා මට ඇහුනා.

මට පොඩි උන් දෙන්නෙක් ඉන්නවා. මේ රස්සාව නැතුව වෙන කරන්න එකක් නෑ. ලැයිසම නැතුව කවුරුවත් මාව වැඩට ගන්නෙත් නෑ. පොලිසියෙන් කියනවා තුවාල වෙච්ච අය අපේ බලපත්‍ර ආයෙම දෙනවට විරුද්ධ නෑ කියලා පොලිසියෙ අත්සන් කලොත් ඒවා දෙන්න පුලුවන් කියලා.

අපේ පොඩි දරුවො ගැන හිතලා අත්සන් කරන්න බැරිද ? කොන්දොස්තර තැන මලයගෙ අත අල්ලගෙන එතැන බිම වැටිලා පින් සෙන්ඩු වෙනවා.

ආයෙ කවදාවත් මම මෙහෙම බස් එක එලවන්නෙ නෑ. රියදුරා එහෙම කිව්වා.

මම වන්දි මුදලක් දෙන්නං. රථයේ හිමිකරුවා එහෙම කිව්වා.

මට වන්දි එපා....ඒකත් අර ගෑණු ළමයටම දෙන්න. මයෙ මලයා එහෙම කිව්වා.

නඩුවක් ගොණු කරලා හොද වන්දි මුදලක් ගමු කියලා හිත මිත්තරයො යෝජනා කරලා තිබුනත්...මේ සේවකයො දෙන්නගෙන් යැපෙන අය ගැන හිතලා පොලිසියේ අත්සන් කරන්න මලයා කැමති උනා.

නමුත් ගෑණු ළමයගෙ නිවසෙ අය මේ තුන්දෙනාව කුණු හරුපෙන් බැනලා එළවලා තිබුනෙ සමාදාන ඕනෙ නෑ නීතියෙන් බලාගමු කියලා. ඒ වගේම මේ සිද්ධියෙන් තුවාල ලබපු අය අතර නාවික සෙබලෙකුත් හිටියා. ඔහුගේ දකුණතේ ඇඟිලි වලට බරපතල තුවාල සිදු වී තිබුන වටපිටාවක නැවත ගිණි අවියක් භාවිතා කරන්න හැකි වෙයිද කියන ගැටලුව නාවික හමුදා ප්‍රධානීන්ට තිබුනා. මේ සෙබලව හදන්න රජය වියදම් කරලා තියෙන නිසාත්...ගිණි අවියක් හසුරුවන්න නොහැකි වුවහොත් ඔහුගේ සේවයෙන් පලක් නොවන නිසාත් ඔවුන් නීතිමය ක්‍රියාමාර්ගයකට එළඹෙන්න තීරණය කල බවක් මට ඒ දවස් වල ආරංචි උනා.

අපට ආසන්න පෙදෙසක හිටිය තුවාල ලබපු දැරිවිය බලන්න මලයා සහ අපේ පවුලෙ අයත් එක්ක මමත් වතාවක් ගියා. ඇය අපි යද්දි නිදාගෙන උන්නෙ.

අනේ දවස පුරාම කෙල්ල මොර දෙනවා...වේදනාව ඉවසන්න බෑ කියලා. මේ අගෝස්තුවෙ උසස් පෙළ ලියන්න හිටියෙ. පන්ති යද්දි තමයි මේක උනේ. මේ පුතා අපේ ළමයව බේරාගත්තෙ කියලා කීප දෙනෙකුම කිව්වා. චීත්ත අගිස්සෙන් දැරිවියගේ මව කඳුලක් පිස දමයි.

මයෙ කෙල්ලට මොනවා හරි උනා නම් මම ඕකුන්ව ඉතුරු කරන්නෙ නෑ. තම එකම දියණිය ගැන පියාගේ කෝපය සාධාරණ එකකි.

ඉස්පිරිතාලෙදි බෙහෙත් දාන වෙලාවට මයෙ දුව කෑ ගහන්නෙ ඕකුන්ව මරපියෝ කියලා....කෙල්ලට ඉවසන්න බෑ වේදනාව. මට දුක දරාගන්න බෑ ඒ වෙලාවට...කොච්චර ආශාවෙන්ද විභාගෙට ලෑස්ති උනේ. දැන් ඔක්කොම ඉවරයි. කාලකන්නි අමනයො සල්ලි පස්සෙ දුවලා අපේ සතුට උදුරගත්තා.

අම්මාට අමතරව තාත්තාගේ නෙතු අගටද කදුළු පුරයි. පියවරුන් හඩන්නේ ලොවට රහසේ කලාතුරකින් දවසක නිසා ඒ කදුළු වල බර වැඩි යැයි මට සිතෙයි.

ක්‍රම ක්‍රමයෙන් මලයා අතුරු ආපදාවකින් තොරව සුවපත් වීම අපගේ නොමඳ සතුටටම හේතු විය. රතු කුරුසියේ මලයාගේ සහෝදර සේවක කැළ වතාවක් දෙකක් අප නිවසට පැමිණි  අතර මලයාගේ අනතුර නිසා මහත් කැළඹීමට පත් යුවතියක දුටුවෙමි. ඇය ඒ වන විට මලයාගේ පෙම්වතිය බැව් ඒකා කියා තිබුනේ මා හට පමණකි. අද ඇය මලයාගේ පතිනියයි.

කාලයේ අවෑමෙන් නඩු නොගොස් බස් රථය බේරාගන්නට එහි හිමිකරු නාවිකා සෙබළාට මෙන්ම දැරිවියටද වන්දි මුදලක් ගෙවූ බව අසන්නට ලැබුනි. රියදුරා සහ කොන්දොස්තර ඉවත් කොට අලුත් දෙදෙනෙකු සමග අළුත්වැඩියාවෙන් පසු නැවත ගමන් ඇරඹූ  මේ බස් රථයෙන් බේබද්දෙකු ඉවතට විසි වී මිය යාමත්...ඒ හා සම්බන්ධ නඩු හබත් නිසාම බස් කෙරුවාව තිත්ත වූ හිමිකරු බස් රථය විකුණා දැමූ බව තවත් කාලයකට පසු ආරංචි විය. අලුතින් බස් රථය මිළට ගත් තැනැත්තා එය තවමත් අප මාර්ගයේම ධාවනය කරවයි.

මලයාගේ අනතුරට සම්බන්ධ රියදුරා සහ කොන්දොස්තර තැන මා පිටරට පැටවෙන අවස්ථාව දක්වාම අප මාර්ගයේ බස් රථ වල සේවය කරමින් සිටි අතර. රියදුරා මේ සිදුවීමෙන් උගත් පාඩම් නිසාදෝ එයින් පසු අධික වේගයෙන් ධාවනය කලේ නැත. කොන්දොස්තර තැන මලයා හැම විටම ගාස්තුවෙන් නිදහස් කළේය.

මම කාමරේ අරින සිරා කොලුවා.